Πριν από δύο εβδομάδες σχολιάζοντας τα φαινόμενα αστυνομικής βαρβαρότητας που είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται σε γειτονιές της Αθήνας, είχε σημειωθεί ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη δημοκρατία η ιδέα ότι υπέρτατο αγαθό σε μια κοινωνία είναι η τάξη. Από τότε και μέχρι σήμερα, η κατάσταση χειροτέρεψε ραγδαία.
Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, ημερομηνία κατά την οποία η αστυνομία θα όφειλε στοιχειωδώς να είναι διακριτική, αναλογιζόμενη το αποτέλεσμα που είχε η ασυδοσία της μια τέτοια μέρα πριν 11 χρόνια, γίναμε μάρτυρες εικόνων απόλυτης εξαχρείωσης που παραπέμπουν ευθέως στις μεθόδους με τις οποίες αντιμετώπιζαν αιχμαλώτους και «εχθρούς» τα ναζιστικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου. Άνδρες και γυναίκες γδύνονταν από άνδρες των ΜΑΤ στη μέση του δρόμου, με εξόφθαλμο σκοπό τον εξευτελισμό τους, δίχως να κατηγορούνται απολύτως για τίποτα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η οποιαδήποτε κατηγορία θα δικαιολογούσε στο παραμικρό μεθόδους βασανισμού), κατά τη διάρκεια απλών προσαγωγών. Οι εικόνες ήταν τόσο επαναλαμβανόμενες, ώστε θα ήταν κωμικό να προσπαθήσει κανείς να τις αποδώσει σε σύμπτωση ή σε μεμονωμένες υπερβάσεις. Δεδομένου μάλιστα ότι αντίστοιχες καταγγελίες είχαν προϋπάρξει τις περασμένες εβδομάδες, η πολιτική ευθύνη του υπουργού κ. Μ. Χρυσοχοΐδη είναι εντελώς προφανής. Είτε δε θέλει να αντισταθεί στις πιέσεις των ακροδεξιών συναδέλφων του είτε θέλει αλλά δε μπορεί, ο εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος υπουργός ΠροΠο συνδέει ακόμα μία θητεία του ως πολιτικός προϊστάμενος της αστυνομίας με σωρεία υπερβάσεων καθήκοντος και παραβιάσεων δικαιωμάτων.
Τα τελευταία αυτά γεγονότα έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν μια πραγματικότητα που κάθε μέρα που περνά γίνεται και πιο εμφανής. Η χώρα κυβερνάται από μια ακροδεξιά κυβέρνηση, την πιο αντιδραστική που γνώρισε ο τόπος εδώ και 30 χρόνια –ίσως με εξαίρεση την περίοδο Σαμαρά- από τότε που στο τιμόνι της βρισκόταν ο μπαμπάς του σημερινού πρωθυπουργού. Για μια ακροδεξιά κυβέρνηση, οι αστυνομικές εκτροπές είναι αναγκαία συνθήκη, αλλά τα φαινόμενα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες δεν σταματούν εκεί.
Ο πραγματικά ασφυκτικός έλεγχος των ΜΜΕ, στα οποία δημιουργείται ένα κάθετο και οριζόντιο φιλοκυβερνητικό μονοπώλιο βασιζόμενο σε έναν και μόνο άνθρωπο. Η ασυδοσία με την οποία λειτουργούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες που στήριξαν την κυβέρνηση και η ασυλία που αυτή τους εξασφαλίζει. Η κανιβαλική πολιτική που ασκείται απέναντι στους πρόσφυγες και η φασίζουσα ρητορική που τη συνοδεύει από κυβερνητικά στελέχη. Η πλήρης κάλυψη σε υποθέσεις διαφθοράς και κατάχρησης, από τα κατά τα άλλα λαλίστατα σε ζητήματα «ηθικής» στελέχη της δεξιάς. Και η διαρκής αποκάλυψη κρατικών λειτουργών εντελώς ακατάλληλων για τη δουλειά που τους ανατέθηκε, στο όνομά της αριστείας (sic) και με μοναδικό προσόν τις σχέσεις συνδιαλλαγής με τη σημερινή εξουσία. Μόνο την περασμένη εβδομάδα είχαμε την πρόωρη αποφυλάκιση ενός αποδεδειγμένου καταχραστή χάρη στην αξιοποίηση της νομοθεσίας περί off shore, ο οποίος έλαβε τις σχετικές νομικές συμβουλές από τον επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου, και αμέσως μετά, την κωμική υπόθεση Διαματάρη, ο οποίος εμφάνισε πλαστά πτυχία για να αποκρύψει ότι το βασικό του προσόν είναι η πολύχρονη εκδοτική του συνεργασία στη Νέα Υόρκη με την πρωθυπουργική οικογένεια. Όλα συντείνουν ότι η Ελλάδα, δυστυχώς, απέκτησε μια κυβέρνηση που κινείται στον εφιαλτικό άξονα Όρμπαν – Μπολσονάρ, που απειλεί την Ευρώπη με την έλευση ενός αληθινού νέου Μεσαίωνα.
Απέναντι σε μια τέτοια κυβέρνηση, η απουσία κοινωνικής αλλά και πολιτικής αντιπολίτευσης που να στέκεται στοιχειωδώς στο ύψος των περιστάσεων είναι εκκωφαντική και ταυτόχρονα δραματική. Στο κοινωνικό πεδίο βρισκόμαστε απέναντι σε μια εικόνα σήψης σε συνδικαλιστικό επίπεδο, με την άλλοτε κραταιά ΓΣΕΕ να μην αφορά πλέον κανέναν εργαζόμενο και εργαζόμενη, εκτός από τον πρόεδρό της που έχει ξεχάσει από πότε βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Στο πολιτικό επίπεδο, φαίνεται να έχει εντελώς ξεχασθεί ποιες διαδικασίες και ποια στάση έφερε την αριστερά στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων πριν από οκτώ χρόνια και πώς το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, από δεύτερος πόλος του συστήματος, συρρικνώθηκε σε μονοψήφια ποσοστά. Στον ΣΥΡΙΖΑ δε, όχι μόνο δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι κατανοήθηκαν οι λόγοι της ήττας του περασμένου Ιουλίου, αλλά εμφανίζεται μια εμμονή σε μεθόδους γερασμένου παλαιοκομματισμού που προξενεί θλίψη. Όποιος νομίζει ότι απάντηση στο γενικευμένο και διεθνές φαινόμενο της ακροδεξιάς επέλασης είναι η ανάκληση από την αποστρατεία στελεχών που έπαιζαν κάποιον ρόλο στη σοσιαλδημοκρατία της δεκαετίας του 1980, προφανώς δεν έχει καταλάβει πού βρίσκεται.
Η φύση απεχθάνεται τα κενά, όπως υποστηρίζει μια διαδεδομένη γενίκευση. Το ερώτημα παραμένει πάντα ωστόσο ποιος θα τα καλύψει. Εάν τα κοινωνικά κινήματα δεν αναζητήσουν από σήμερα κιόλας έναν συνολικό και ολιστικό λόγο απάντησης στον ακροδεξιό κατήφορο, που θα δημιουργήσει εκ των πραγμάτων πολιτικά γεγονότα και εξελίξεις, το κενό μπορεί κάλλιστα να καλυφθεί από τον ακροδεξιό εσμό που πλέον δεν παραφυλά αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος. Και αυτό το σενάριο έχει αποδειχθεί πολλαπλά εφιαλτικό στην ιστορία της ανθρωπότητας.
