Τι θα σκεφτόσασταν εάν ακούγατε μία εταιρεία να λέει: «Μας φτάνει το μερίδιο αγοράς που έχουμε, δε μας ενδιαφέρει να αποκτήσουμε άλλο;» Θα ήταν τουλάχιστον περίεργο, έτσι δεν είναι;
Ας πούμε ότι σε έναν φανταστικό κόσμο συμβαίνει αυτό. Εφόσον ένα μερίδιο αγοράς δεν αυξάνεται, δύο πιθανότητες υπάρχουν: να μείνει σταθερό ή να μειωθεί. Αφού λοιπόν η εταιρεία έχει κάνει για τον “χ” λόγο τη στρατηγική επιλογή να μην προσπαθήσει να αυξήσει το μερίδιο αγοράς, θα πρέπει να αποφασίσει με ποιο μερίδιο είναι ευχαριστημένη. Εάν αποφασίσει πως θέλει να διατηρήσει το μερίδιο που κατέχει, τότε η επιλογή είναι μία. Να αμυνθεί. Το πως θα αμυνθεί είναι επιλογή. Μπορεί για παράδειγμα να προσπαθήσει να αμυνθεί κάνοντας φίλο τον αντίπαλο. Αυτό προϋποθέτει πως η φιλία είναι πιο σημαντική για τον αντίπαλο από ότι το μερίδιο αγοράς που εποφθαλμιά. Μπορεί επίσης η εταιρεία να έρθει σε συμφωνία με άλλους παίκτες πως θα την βοηθήσουν να κρατήσει το μερίδιο αγοράς της ανέπαφο. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την τυφλή εμπιστοσύνη πως αυτοί παίκτες θα κρατήσουν την υπόσχεσή τους και δεν θα κάνουν για παράδειγμα συμφωνία με τον αντίπαλο ώστε να πάρουν κι αυτοί ένα τμήμα του μεριδίου αγοράς της εταιρείας. Από την άλλη, η εταιρεία μπορεί να διαμορφώσει τη δική της άμυνα. Να έχει έτοιμα όλα τα όπλα εκείνα ώστε να είναι έτοιμη να αποκρούσει σθεναρά τις επιθέσεις των ανταγωνιστών, όποτε και με όση δύναμη έρθουν. Με αυτήν την επιλογή βασίζεται στις δυνάμεις της. Προφανώς μπορεί να συνδυάσει επιλογές.
Η Ελλάς είναι μία χώρα που για τους δικούς της λόγους αποφάσισε πως της έφταναν τα εδάφη που έχει. Αποφάσισε λοιπόν, εδώ και δεκαετίες, να παίξει μόνο άμυνα ώστε να προασπίσει τα εδάφη της. Τις τελευταίες κυρίως δεκαετίες, σε επίπεδο διπλωματίας, εφάρμοσε κυρίως τις δύο πρώτες στρατηγικές. Ναι μεν έχει αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις, τραυματισμένες τώρα από την κρίση, όμως επέλεξε την πολιτική του κατευνασμού. Προσπαθούσε να μη συγκρουστεί με κανέναν με «όπλο» τη φιλία και το «καλόπιασμα». Προσπαθώντας να είναι το καλό παιδί με τους μεγάλους παίκτες, θεωρώντας πως έτσι θα τη βοηθήσουν εάν και όταν χρειαστεί, πολλές φορές στο παρελθόν υποχώρησε.
Τώρα όμως φαίνεται πως τα πράγματα σοβαρεύουν. Το “μερίδιο αγοράς” που κατέχει η Ελλάς είναι πλούσιο, ο ανταγωνιστής (Τουρκία) προτιμά να το πάρει παρά να είναι φίλος μαζί μας και το δείχνει. Πρέπει να επιλέξουμε λοιπόν: Θέλουμε όντως να προασπιστούμε το μερίδιο αγοράς που κατέχουμε ή μπορούμε να ζήσουμε και με λιγότερο;
Εάν επιλέξουμε το δεύτερο, θα οδηγηθούμε σε συνεκμετάλλευση δικών μας κοιτασμάτων (ήδη υπάρχουν κάποιες περίεργες φωνές που προσπαθούν να καλλιεργήσουν το έδαφος για αυτό). Και μετά από μερικά χρόνια, όταν η Τουρκία αποφασίσει, σε συνεκμετάλλευση δικών μας περιοχών. Αυτό θα γίνεται μέχρι η Ελλάς να απορροφηθεί πλήρως από την Τουρκία ή να βρεθεί εκείνο το μερίδιο αγοράς το οποίο θα υπερασπιστεί (η Αθήνα και τα περίχωρα ίσως για μερικούς).
Εάν πάλι, όπως διατυμπανίζουν όλες οι κυβερνήσεις, δε δεχόμαστε να απολέσουμε ούτε σπιθαμή “μεριδίου αγοράς”, τότε δεν μας μένει άλλο από την”επιλογή τρία”, αυτήν της αποτροπής σε συνδυασμό με την “δύο”, αυτή των συμμαχιών, αλλά με έμφαση στην αποτροπή. Το εάν το κάνουμε θα φανεί από την υποδοχή που θα δείξουμε στο τούρκικο σεισμογραφικό που θα έρθει νότια της Κρήτης συνοδευόμενο από πλοία του τουρκικού πολεμικού ναυτικού.
Η Ελλάς πάντως δε απελευθερώθηκε για να την παραδώσουμε κομμάτι- κομμάτι στην Τουρκία κομμάτι κομμάτι λες και είναι δάνειο σε αποπληρωμή.
