Μπορούμε να ζήσουμε πολλές ζωές μες το σύντομο διάστημα του βίου μας·αρκεί να είμαστε έτοιμοι για ριζικές αλλαγές στην καθημερινή μας ρουτίνα να είμαστε διατεθειμένοι κυρίως να χάσουμε σπίτια, γειτονιές, παρέες και πόλεις. Όταν γνώρισα τον Τζακ Χίρσμαν στο Σαν Φρανσίσκο, το 2003, ήταν άφραγκος και μες στη τρελή χαρά. Είχε υπάρξει φοιτητής στη Νέα Υόρκη, και το Νοέμβριο του 1953 είχε την τύχη στο Στούντιο 64 στο Μπρονξ, (από όπου ξεπετάχτηκε η γενιά των Μπητ κι όχι από το συντηρητικό Κολούμπια) να ακούσει τον Ντύλαν Τόμας στην τελευταία του δημόσια απαγγελία (την ίδια βραδιά ο Τόμας θα έπεφτε σε ηπατικό κώμα και θα κατέληγε λίγες μέρες αργότερα), κατάλαβε πως αυτό ήθελε να γίνει στη ζωή: ποιητής. Καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας στο UCLA, όπου έτυχε να έχει μαθητή για ένα εξάμηνο τον Τζιμ Μόρισον, παραιτήθηκε από την έδρα του επειδή ήταν ενάντιος στον πόλεμο του Βιετνάμ, κι έκτοτε διαπλανητικός πλάνητας. Το 1969 πέρασε κι από την Ύδρα, στο σπίτι του Κοέν, όπου γνώρισε μεταξύ άλλων την Κατερίνα Γώγου (την μετέφρασε αργότερα στα αμερικανικά) και τη Νανά Ησαΐα. Η πρώτη του ερώτηση προς εμένα ήταν ακριβώς για την Νανά· ήθελε να μάθει νέα της κι από μένα έμαθε τη πρόσφατη αποδημία της. Στην Ύδρα χώρισε κι από τη πρώτη του σύζυγο.
Όταν τον συνάντησα, έμενε σε ένα δωμάτιο 20 τμ (βιβλία, πισί, ζωγραφιές όλα πάνω στο κρεβάτι του) και για να πάει τουαλέτα (όπου του είχε δώσει τα κλειδιά ένας φίλος) έπρεπε να ανεβοκατεβαίνει δύο «φλατ». Υποδεχόταν τους φίλους του στο «καφέ Τριέστε» στο ισόγειο της πολυκατοικίας, που το είχε μετατρέψει σε «σαλόνι» του σπιτιού του, εκεί λοιπόν υποδέχτηκε και μένα. Εγώ ήμουν τότε πλούσιος, μεγαλογιατρός με πάρα πολλά λεφτά και απόλυτα δυστυχισμένος, μπλοκαρισμένος σ’ έναν αποτυχημένο γάμο, όπως και στη γραφή μου (οι «Προσευχές για φίλους» που είχα ξεκινήσει να γράφω το 1995, είχαν βαλτώσει).
Ο Τζακ πουλούσε από τραπέζι σε τραπέζι την εφημερίδα του Κομουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ για ένα «μπακ», μετέφραζε ποιητές από διάφορες γλώσσες και μιλούσε για την ποίηση με μάτια που έβγαζαν σπίθες από τον ενθουσιασμό. Ήταν ο ευτυχέστερος των ανθρώπων που είχα γνωρίσει ως τότε. Χάρη σ’ αυτή τη συνάντηση, που λειτούργησε ως ένα είδος Sartori για μένα, ξεμπλόκαρα σιγά-σιγά στη προσωπική μου ζωή κι απελευθερώθηκα και στο γράψιμο: μέχρι τότε είχα βγάλει τέσσερις ποιητικές συλλογές όλες κι όλες, και τα επόμενα χρόνια, από το 2003 μέχρι σήμερα, τουλάχιστον άλλες δέκα. Όλες οι συναντήσεις μας σε διάφορα μέρη του κόσμου, στα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν μέσα στην απόλυτη χαρά κι ευτυχία με αγκαλιές και τραγούδια. Χαρά που αποταμιεύτηκε όταν τον φιλοξένησα στον δεύτερο όροφο στη Νέα Σμύρνη κατά την τελευταία του παραμονή στην Αθήνα, επειδή τον πέταξαν έξω αυτοί που είχαν την υποχρέωση να τον φιλοξενήσουν.
Ο Ντύλαν Τόμας άλλαξε τη ζωή του Τζακ Χίρσμαν. Ο Τζακ Χίρσμαν άλλαξε τη δική μου ζωή. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου ως γιατρός ήταν να δίνω δεύτερη ζωή στους ασθενείς μου· τώρα να αλλάξω τη ζωή τους με ένα ποίημα.
