Βρέθηκα χθες σε μια γιορτή! Με συνεπήραν τα χαμογελαστά πρόσωπα, με συνεπήρε η αισιοδοξία και η χαρά του ήχου μιας μικρής φράσης. Μια φράση την οποία λέμε συνήθως ασυναίσθητα και φατικά, στο πλαίσιο και χάριν της οικονομίας ενός τυπικού χαιρετισμού: «είμαι καλά»! Η εκφορά της εδώ, δεν ήταν ούτε τυπική ούτε βιαστική! Σημαίνον και σημαινόμενο ταυτισμένα στον ίδιο ήχο αισιοδοξίας, ελπίδας, ονείρου, χαράς.
Και τότε ήρθαν στο νου μου και μου έφεραν μελαγχολία, οι σπάταλες ευχές που ανέξοδα και με περισσή ευκολία μοιράζουμε με κάθε ευκαιρία. Πετούν σαν έπεα πτερόεντα με την αβάσταχτη ελαφρότητα του πούπουλου, ευχετήριες λέξεις το βάρος των οποίων δεν υπάρχει χρυσός να το μετρήσει. Υγεία, χαρά, ευτυχία και πάλι υγεία. Υγεία η βάση, το έδαφος στο οποίο θα ευδοκιμήσει η χαρά και οι σταγόνες ευτυχίας που δικαιούμαστε στη ζωή μας.
Και μετά η μελαγχολία μου έφυγε καθώς βρέθηκα σε μια γιορτή, πραγματικής και δικαιωματικά κερδισμένης, χαράς. Στη γιορτή της παρουσίασης του ημερολογίου του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας.
Αν ως γιορτή ορίζεται το μοίρασμα της χαράς με φίλους και αγαπημένους αυτή η συνάθροιση θα μπορούσε επάξια να διεκδικήσει τον ορισμό της γιορτής. Πρόσωπα χαρούμενα, αγκαλιές, ευφορία, χαμόγελα όλα απ’ την καρδιά βγαλμένα και διατρανωμένα από το μοίρασμα. Πρόσωπα λαμπερά, μάτια ευθύβολα, χέρια ζεστά… Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη χαρά από τη χαρά της ζωής. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι την κέρδισαν τη ζωή τους και κάποιοι την κερδίζουν κάθε μέρα. Η ζωή είναι δώρο και μας χαρίζεται μια φορά με τη γέννηση. Τι θα την κάνει ο καθένας είναι δικό του θέμα. Αυτό το δώρο , το τόσο αυτονόητο και δικαιωματικό για κάποιους, ήρθε η ώρα που οι νοσήσαντες από καρκίνο συνάνθρωποί μας χρειάστηκε να το διεκδικήσουν και κυρίως να το κερδίσουν. Διπλή χαρά η χαρά της κατάκτησης. Το κέρδισαν την ώρα που η ζωή τους έστησε στον τοίχο κι αυτοί την κοίταξαν ίσα στα μάτια κι αναμετρήθηκαν μαζί της. Το κατέκτησαν την ώρα που βρέθηκαν ανάμεσα σε συμπληγάδες και πέρασαν, συνεχίζοντας το ταξίδι προς τη δική τους Ιθάκη.
Αρνούμαι να χρησιμοποιήσω λέξεις όπως «ήρωες», «γενναίοι», «μαχητές», «πολεμιστές» και άλλες τέτοιες συνηθισμένες στερεοτυπίες… Δεν επέλεξαν να γίνουν τέτοιου τύπου «ήρωες» ούτε «μαχητές», δεν επέλεξαν να φανούν «γενναίοι», ούτε και να «πολεμήσουν» με κανέναν εχθρό. Προστατεύουν το δώρο της ζωής. Θέλουν όπως όλοι να είναι απλοί άνθρωποι και να χαίρονται τη ζωή με τα καλά και τα κακά της, ανάμεσα στους αγαπημένους τους θέλουν να βρίσκονται, τα όνειρά τους θέλουν να πραγματοποιήσουν, έπεσαν και σηκώθηκαν γιατί πιστεύουν στο αύριο…
Αυτό το αύριο οφείλουμε όλοι να διεκδικήσουμε, να πιστέψουμε και να ελπίσουμε ότι τα επιστημονικά επιτεύγματα θα το κάνουν εφικτό. Αυτό θαρρώ ότι περιμένουν να δουν οι συνάνθρωποί μας που νόσησαν από καρκίνο και μαζί τους να πιστέψουμε κι εμείς στο δικό τους όνειρο.
Οι λέξεις της ποιήτριας Ζωής Καρέλλη επισφραγίζουν την επίγευση από την όμορφη αυτή συνύπαρξη στην παρουσίαση του ημερολογίου του 2020 του Συλλόγου των Καρκινοπαθών Λάρισας κι εύχομαι-με όλη την αξία των λέξεων- υγεία και χαρά.
ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ, Αντιθέσεις (1957)
«Tούτο περιμένει να δει στο βλέμμα σου,
για να γιάνει.
Aυτό πρέπει να σου μαθαίνει η αγάπη σου.
Πως δεν του φτάνει μονάχα να τον αγαπάς.
Θέλει ακόμα πιο πολύ,
να πιστεύεις πάντα σ’ αυτόν.»
