Θα μπορούσα να γράψω μια ιστορία για τα Χριστούγεννα πασπαλισμένη με μπόλικη χρυσόσκονη, ατέλειωτα πιάτα στο τραπέζι που η μυρωδιά χορταίνει την πείνα πριν τα δοκιμάσεις, μνήμες από το χωριό, μνήμες από πάρτι που λουζόμασταν με αλκοόλ ή μνήμες από εκείνον τον αγαπημένο θείο –που δε ζει πια και λυπάσαι για κείνον που δεν υπάρχει και για σένα που δεν τον ακούς, να διηγείται χαριτωμένα γεγονότα από την διαδρομή συγγενών και φίλων.
Αλλά λέω, κοινότοπο, όλοι θα έχουν να διηγηθούν μια τέτοια ιστορία.
Θα μπορούσα επίσης να γράψω μια ιστορία για εκείνους και εκείνες που δεν ζήσαν ή δεν ζουν Χριστούγεννα με λάμψη και γιορτή, γιατί κοιμούνται στον δρόμο, γιατί εκτοπίστηκαν βίαια από το σπίτι τους και τον τόπο τους, γιατί είναι μόνες και μόνοι, γιατί είναι ασθενείς ή ετοιμοθάνατοι, γιατί είναι στη φυλακή, γιατί δεν έχουν λεφτά, γιατί μένουν σε ένα υπόγειο χωρίς ρεύμα. Να πούμε ρε αδερφέ ότι το παραμύθι «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» που μαθαίναμε μικρές στην πραγματική ζωή δεν έχει πάντα τέλος αίσιο.
Αλλά λέω, μεγάλη σκοτεινιά, μπορώ άλλη στιγμή να επιχειρήσω να φωτίσω τις σκιές –όταν σβήσουν τα φώτα.
Αποφάσισα λοιπόν να γράψω για όλους αυτούς που δεν πιστεύουν σε θεό και αγίους, σε αφέντες και αγγέλους, σε εκκλησίες και ποίμνια, αλλά στον Αποστόλη, τον χασάπη της γειτονίας μας που δεν φεύγει από το μαγαζί του αν δεν ταΐσει τα αδέσποτα σκυλιά, στον Βασίλη με την καφετέρια που φροντίζει μια μετανάστρια και τα παιδιά της που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, στη Βαρβάρα τη γειτόνισσα του τετάρτου που μεγάλωσε τις κόρες της με τρόπο που να μην υπολογίζουν τις συμβάσεις, αλλά να χαίρονται τη ζωή τους. Για εκείνους που πιστεύουν στο είδος μας.
Που στο διπλανό τους βλέπουν τον εαυτό τους.
Που στον ξένο βλέπουν τον εαυτό τους.
Που υπερασπίζονται την ελευθερία του καθενός και της καθεμιάς.
Που υψώνουν ανάστημα στο άδικο.
Που μοιράζονται.
Που δεν κρύβονται. Που είναι ανοιχτοί και περήφανοι.
Που ακούνε και κατανοούν.
Που δεν σκοτώνουν επειδή «αγαπούν».
Που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα.
Που αρνούνται να μετατραπούν σε θηρία. Που οι άνθρωποι όπου και να είναι, είναι ο καθρέφτης τους.
Αν το νόημα των Χριστουγέννων για τους πιστούς είναι η αγάπη, για τους άπιστους είναι επίσης η αγάπη. Η αγάπη στον κόσμο τούτο. Η αγάπη για τον κόσμο τούτο. Και προς πείσμα όλων να ευχόμαστε πως «ω, θα ζήσουμε στην ομορφιά μια μέρα».
Καλές γιορτές.
