Το Θεσσαλικό Θέατρο εκτός του ότι το αγαπούμε διότι είναι το δικό μας θέατρο οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε και πλείστες άλλες συμβολές στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα του τόπου μας.
Το Θεσσαλικό θέατρο τολμά! Τολμά και αναδεικνύει νέα ταλέντα, θεσσαλικά και μη, αλλά τολμά και αναδεικνύει επίσης και κοινωνικά ζητήματα. Σαν αυτά που θέτει το έργο του Ι. Καμπανέλλη, « Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια».
Πριν απ’ όλα όμως θα σταθώ πρώτα στην δημιουργία της Στέλλας του Θεσσαλικού θεάτρου η οποία δεν φοβάται την σύγκριση με την κινηματογραφική εκδοχή , την ταυτισμένη στη συνείδηση όλων με την Μ.Μερκούρη και τον Γ.Φούντα.
Η Στέλλα του Θεσσαλικού, η Λαρισαία Αθηνά Σακαλή, με την σκηνοθετική καθοδήγηση της Κυριακής Σπανού, την σφραγίδα του Εθνικού Θεάτρου απ’ όπου αποφοίτησε και την ξεχωριστή παρουσία της, αφήνει τη δική της σφραγίδα.
Δυναμική, ανεξάρτητη, τρυφερή, ευάλωτη, όμορφη. Καθηλωτική η ερμηνεία της στην πρόζα και στο τραγούδι. Μια αποκάλυψη!
Το ίδιο εξαιρετική ήταν η ερμηνεία και των άλλων ηθοποιών αλλά ας μου επιτραπεί να αναφέρω ιδιαίτερα στους έτερους θεσσαλούς ηθοποιούς, Ηρακλή Τζαφέτα και Χρήστο Κορδελά τους οποίους απολαύσαμε και στην εξόχως κωμική ερμηνεία τους στο απαιτητικό έργο «Ο Υπάλληλος» του Μ.Χουρμούζη.
Μια παράσταση στο σύνολο της είναι εξαιρετική την οποία αν μη τι άλλο, όλοι οι Θεσσαλοί πρέπει να τη δούνε.
Η υπόθεση γνωστή και τα ζητήματα που θέτει διαχρονικά και επίκαιρα. Ειδικά τον τελευταίο καιρό με τις συνεχείς γυναικοκτονίες, φέρνει στο προσκήνιο ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.
Η υπόθεση: ο Μίλτος σκοτώνει την Στέλλα, όχι γιατί τον «ντρόπιασε» αλλά γιατί αρνήθηκε να υποταχθεί στα δικά του σχέδια. Γιατί έμεινε συνεπής και πιστή στην ελεύθερη και αδέσμευτη προσωπικότητά της. Τον ρόλο της κοινωνίας τον παίζουν οι δυο γυναίκες, η Αννέτα και η Μαρία η ταβερνιάρισσα. Η Αννέτα κατηγορεί τη Στέλλα που αρνείται να κάνει όπως όλα τα κορίτσια, να «παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί» και είναι έτοιμη να δικαιολογήσει ακόμη και την δολοφονία της Στέλλας γι αυτή την ανυπακοή. Αλλά και η Μαρία, η ταβερνιάρισσα η οποία παρότι θαυμάζει την Στέλλα για τον αγέρωχο χαρακτήρα της, αν είχε κόρη θα ήθελε να μοιάζει στην Αννέτα.
Αυτόν τον ρόλο, των δυο γυναικών, έπαιξε η δημόσια/κρατική τηλεόραση σε μια πρόσφατη περίπτωση γυναικοκοτονίας.
Χωρίς έκπληξη, αλλά με περισσό θυμό κι απογοήτευση, είδα στη λεζάντα της είδησης για τη δολοφονία μιας γυναίκας, ν’ αναγράφεται το εξής: «την σκότωσε γιατί τον απατούσε-το μετάνιωσε». Η λεζάντα συνήθως λειτουργεί ως συμπύκνωμα -τρομάρα τους- ως ουσία της είδησης και είναι αυτό που μένει στη συνείδηση του τηλεθεατή. Τι μας λέει δηλαδή; Μας λέει ότι ο άντρας είχε σοβαρό λόγο που «την σκότωσε»: την σκότωσε γιατί τον απατούσε! Άρα είναι δικαιολογημένος! Και το κερασάκι, μας λέει ότι «το μετάνιωσε» και άρα συγχωρείται καθώς ως γνωστόν η μετάνοια φέρνει συγχώρεση και άφεση αμαρτιών. Η γυναίκα λοιπόν καλώς τιμωρήθηκε με την ίδια της τη ζωή, αφού δεν υπάκουσε στους θεϊκούς και κοινωνικούς νόμους, «ου μοιχεύσεις»!. Το «ου φονεύσεις» είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο για την δημόσια/κρατική τηλεόραση.
Η δημόσια/κρατική τηλεόραση αναπαράγει, συνειδητά πιστεύω, διότι αν είναι ασυνείδητα τότε είναι ακόμη πιο επικίνδυνο διότι αποτελεί δομικό και άρα ανίκητο στοιχείο της, κατά το «η βλακεία είναι ανίκητη», μηχανισμούς κοινωνικού αυτοματισμού και ελέγχου της συμπεριφοράς του ατόμου.
Όποια γυναίκα/θύμα παραβεί τον ρόλο που της έχει επιφυλάξει η κοινωνία τιμωρείται με θάνατο. Ο άνδρας/δολοφόνος επιβάλλει την τιμωρία και στη συνέχεια μετανοεί, συγχωρείται και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Και δεν είμαστε στην εποχή της τουρκοκρατίας όπου ο Μενούσης σκότωσε τη γυναίκα του για λόγους τιμής. Όχι! Είμαστε στο κατώφλι του 2020! Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα για την απαλλαγή από τέτοιου είδους συμπεριφορές…
Ένα βήμα πριν το 2020 η Στέλλα θα ευχόταν αντί για γιορτές και πανηγύρια να κάνουμε ένα άλμα από τον καναπέ μας, να δώσουμε μια ώθηση στην καρδιά και στο νου, να μην επιτρέψουμε το πισωγύρισμα 200 χρόνια πίσω, να μην επιτρέψουμε τη χειραγώγηση, να υπερασπιστούμε την προσωπική και νοητική ελευθερία και την αυτοδιάθεσή μας. Καλή χρονιά ή έστω καλύτερη.
