Ένα απόγευμα στην Times Square…

Στην αυγή του νέου χρόνου (και της νέας δεκαετίας) πολλοί σκέφτονται νέους στόχους και θέτουν νέες προτεραιότητες.

Σκέφτονται τι είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να πετύχουν στη νέα χρονιά …

Αναζητούν τι είναι αυτό που θα τους δώσει περισσότερη χαρά …

Αναρωτιούνται τι είναι αυτό που στο 2020 θα τους φέρει περισσότερη ευτυχία και κάνουν σχέδια και όνειρα για το πως θα το κατακτήσουν …

Κάνουν ανασκόπηση της χρονιάς (και της δεκαετίας) που πέρασε, ενθυμούμενοι τα συν και τα πλην, τις καλές αλλά και τις κακές στιγμές.

Έτσι και εγώ θυμήθηκα μια ιστορία που μου συνέβη πριν από λίγα χρόνια.

Ήταν τέλη Ιουνίου – αρχές Ιουλίου του 2015, την εβδομάδα που ξεκίνησαν τα capital controls.

Ήμουν εκείνη την εβδομάδα σε επαγγελματικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη, συμμετέχοντας σε συνέδριο για να παρουσιάσω μια επιστημονική εργασία.

Θυμάμαι ότι ήταν ένα ιδιαίτερα «αγχωτικό» ταξίδι.

Απρόσμενα, το απόγευμα της Δευτέρας 29 Ιουνίου του 2015, διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις τραπεζικές μου κάρτες, με αποτέλεσμα το άγχος μου να είναι στο «κόκκινο»!

Η αιτία ήταν τα capital controls.

Ξεκινώντας το ταξίδι μου από την Ελλάδα, με όλα αυτά που ακούγονταν για τις τράπεζες, ευτυχώς φρόντισα να πάρω κάποια μετρητά μαζί μου. Ωστόσο το να χρησιμοποιεί κανείς μετρητά, αντί για κάρτα, στις συναλλαγές του στη Νέα Υόρκη δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα.

Εκεί το πλαστικό χρήμα χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο και πρακτικώς παντού.

Πάντως και από αυτό το ταξίδι, όπως και από τα περισσότερα, τελικά μένουν στη μνήμη μόνο οι ωραίες αναμνήσεις.

Θυμάμαι το ίδιο απόγευμα, εκείνη τη Δευτέρα, στις 29 Ιουνίου του 2015, κάναμε βόλτα στο πιο φαντασμαγορικό παζάρι του κόσμου, στην περίφημη Times Square, που βρίσκεται στην πολύβουη 7η Λεωφόρο (7th Avenue).

Χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρώματος και κάθε φυλής, καταστήματα με εντυπωσιακές βιτρίνες, θέατρα με εκπληκτικές παραστάσεις, λαμπερά φώτα και επιγραφές, επιβλητικοί ουρανοξύστες.

Αναμφίβολα όμως το πιο αξιοθαύμαστο θέαμα, ειδικά στην Times Square, είναι οι γιγαντιαίες ψηφιακές οθόνες υψηλής ευκρίνειας.

Γιγαντοοθόνες υπάρχουν παντού, διαφημίζοντας συνεχώς, για 24 ώρες το 24ωρο, ό,τι πιο ποθητό μπορεί κανείς να επιθυμήσει σε αυτό τον κόσμο.

Μια όμως από αυτές τις εντυπωσιακά τεράστιες οθόνες ήταν ξαφνικά που τράβηξε περισσότερο την προσοχή μου, αποσπώντας προς στιγμή και τη σκέψη μου από το πρόβλημα της μη δυνατότητας χρήσης τραπεζικών καρτών.

Ήταν μια οθόνη που πρόβαλε, εντελώς αναπάντεχα και για λίγα δευτερόλεπτα, το ακόλουθο μήνυμα, εναλλάξ, μια φορά στα αγγλικά και μια φορά στα γαλλικά:

“There is only one happiness in life, to love and be loved”

“Il n’y a qu’un bonheur dans la vie, c’est d’aimer et d’être aimé”

(George Sand, Novelist)

Ενώ λοιπόν ήμουν εντυπωσιασμένος, με όλα αυτά που παρατηρούσα γύρω μου, αλλά και ταυτόχρονα ανήσυχος, λόγω του προβλήματος που αντιμετώπιζα, διαβάζοντας εκείνη τη στιγμή το συγκεκριμένο μήνυμα, πάνω στην τεράστια αυτή οθόνη, στάθηκα μπροστά της κυριολεκτικά άναυδος!

Αυθόρμητα, με μια γρήγορη κίνηση, πριν καν να προλάβω να προβληματιστώ για το νόημα του μηνύματος, πήρα στα χέρια μου το κινητό.

Και ήμουν πολύ τυχερός, γιατί αποθανάτισα την προβολή του μηνύματος (με τη φωτογραφία που βλέπετε στην αρχή του παρόντος άρθρου), ακριβώς το τελευταίο δευτερόλεπτο, προτού να εξαφανιστεί (ίσως για πάντα) από τη γιγαντοοθόνη, στην οποία πλέον εμφανίζονταν το επόμενο διαφημιστικό σποτ!

Αμέσως μετά, συνεχίζοντας τη βόλτα μου στην 7η Λεωφόρο και σκεπτόμενος το συγκεκριμένο μήνυμα, αισθάνθηκα πιο ήρεμος. Με ένοιαζε σαφώς λιγότερο για το ό,τι δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάρτες για τις συναλλαγές μου.

Το βράδυ γυρνώντας στο ξενοδοχείο, πριν να ενδιαφερθώ να μάθω νέα για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα με τις τράπεζες, έψαξα πρώτα-πρώτα να βρω στο Google πληροφορίες για τον άγνωστο σε εμένα μυθιστοριογράφο με το όνομα George Sand, στον οποίο αποδίδονταν η ρήση που είδα στη γιγαντοοθόνη, στον οποίο αποδίδονταν το μήνυμα που φωτογράφησα.

Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα για το ποιος είναι ο George Sand και ότι ανακάλυψα με έκπληξη ότι δεν πρόκειται για άνδρα αλλά για γυναίκα!

Η ρήση αποδίδεται στη George Sand (ελλην. Γεωργία Σάνδη).

Ήταν μια Γαλλίδα συγγραφέας ονόματι Amandine Aurore Lucile Dupin, που έζησε το 19ο αιώνα (1804-1876).

Ήταν μια συγγραφέας που έγραψε πολλά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα χρησιμοποιώντας ένα ανδρικό ψευδώνυμο, το όνομα George Sand.

Η Γεωργία Σάνδη ήταν μια εκκεντρική συγγραφέας της εποχής του ρομαντισμού.

Θεωρείται πρόδρομος των φεμινιστριών και έγινε γνωστή κυρίως για την πολυτάραχη ζωή της, το στυλ και τη μη συμβατική συμπεριφορά της, παρά για το πληθωρικό και πολύ αξιόλογο συγγραφικό της έργο.

Αξίζει κανείς να διαβάσει τη βιογραφία της George Sand [1], να διαβάσει κάποια από τα βιβλία της [2], και, αν τύχει, να δει την ταινία «Αιώνιοι Εραστές» (Les Enfants du Siecle) [3]. Είναι ένα ερωτικό δράμα εποχής, που γυρίστηκε το 1999, στο οποίο πρωταγωνιστεί, ενσαρκώνοντας τη George Sand, η Julliette Binoche (Ζυλιέτ Μπινός), μια εξαιρετική Γαλλίδα ηθοποιός.

Τι είναι αυτό λοιπόν που θα μας φέρει περισσότερη ευτυχία και χαρά μέσα στο 2020;

Μα η απάντηση έχει ήδη δοθεί από τη Γεωργία Σάνδη:

“Υπάρχει μόνο μια ευτυχία στη ζωή, να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε”

Προσωπικά, εύχομαι σε όλους σας ένα πολύ ευτυχισμένο νέο έτος!

Το 2020 να είναι γεμάτο Υγεία, Έμπνευση, Δημιουργία και κυρίως ΑΓΑΠΗ!