Τον τελευταίο καιρό δεχόμαστε διάφορες επισκέψεις. Της Διδώς, τη Ζηνοβίας, το Αντιγονάκι δεν μας έκανε την τιμή, του Ηφαιστίωνα. Δίνονται ονόματα –πάντα αρχαιοπρεπή και πάντα με κάποιο συμβολισμό- για να περιγράψουν τα ακραία (;) φυσικά φαινόμενα κακοκαιρίας. Χειμώνα. Γενάρη μήνα. Λες και θα έπρεπε να κυκλοφορούμε με τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα τέτοια εποχή. Και δώστου πηχυαίοι τίτλοι «έρχεται χιονιάς, έρχονται θερμοκρασίες Σιβηρίας» και δώστου «εισβολή του Ηφαιστίωνα, ποιες περιοχές θα χτυπήσει», -ήταν και στρατηγός μην το ξεχνάμε- και τρέμουμε όλοι για την επέλαση, περισσότερο από το κρύο.
Οι χειμώνες θα είναι βαριοί. Και η τραγικότητα αυτής της «επέλασης» δεν αποτυπώνεται κυρίως στους χρυσοπληρωμένους αυτοκινητόδρομους που κλείνουν με την πρώτη νιφάδα, ούτε στο ένα μέτρο χιόνι έξω από την πόρτα του σπιτιού μας σε ένα ορεινό χωριό. Το οδυνηρό αποτυπώνεται στους ανθρώπους που πεθαίνουν από το κρύο στο κέντρο της Αθήνας, στις άκρες του δρόμου και στα πεζοδρόμια. Στα μικρά παιδιά που πεθαίνουν στη Μόρια, μέσα στον παγετό και τις λάσπες. Στα τρία ανήλικα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους από τις αναθυμιάσεις μιας σόμπας σε ένα διαμέρισμα στο Μεταξουργείο.
Όλα αυτά δεν είναι μια ανατριχιαστική είδηση που θα την ακούσουμε διανθισμένη με φρικιαστικές λεπτομέρειες από το βραδινό δελτίο του ΣΚΑΙ, και μάλιστα ως δέκατο πέμπτο θέμα, θα σπαράξει αίφνης η καρδιά μας και μετά θα συνεχίσουμε τη ζωή μας. Ούτε μια επίκληση στο συναίσθημα ή ένα ψήγμα λαϊκισμού για να καθησυχάσουμε τις συνειδήσεις μας σπέρνοντας κατηγορίες για την αδιαφορία των κυβερνήσεων ή για τον καπιταλισμό που μεγαλώνει τη φτώχεια και δημιουργεί δυστοπίες.
Είναι η πραγματικότητα γύρω μας. Είναι η πραγματικότητα που στην αποκάλυψή της η απάντηση δεν μπορεί να είναι βγήκαμε από τα μνημόνια και ήρθε η ανάπτυξη. Είναι η πραγματικότητα που οφείλουμε να μας ενδιαφέρει γιατί πολλοί και πολλές στενάζουν να πληρώσουν τη θέρμανση στο τέλος του μήνα ή να σκαρφιστούν τρόπους για να αντέξουν το κρύο. Και τόσοι άλλοι το πληρώνουν με τη ζωή τους. Δίνονται εκατομμύρια για να ενισχυθεί η Θεολογική Σχολή των ΗΠΑ μην και ξεχάσουμε ότι πρέπει η ορθοδοξία να μείνει όρθια στην άλλη άκρη του κόσμου. Δίνονται εκατομμύρια για την αγορά πολεμικού εξοπλισμού –αυτά είναι τα σπουδαία οφέλη από το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αμερική- και εμείς μασάμε τουρκικές προκλήσεις, τουρκοφαγικά συνθήματα και ατέλειωτες βλακώδεις πολιτικές αναλύσεις. Φτιάχνονται αγωγοί, ήρθε ο TAP, έρχεται και ο East Med, κερδίζουν άλλοι, και η ενεργειακή φτώχεια στη χώρα εδώ, δεν φεύγει. Κατακλυζόμαστε από λίστες ονομάτων για το ποιος ή ποια θα προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και ταυτόχρονα εξάρουμε τα τέλεια αγγλικά του Μητσοτάκη, σαν να κρίνεται για εξετάσεις γλωσσομάθειας. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να κρύψει την άθλια συνθήκη που η βασική ανάγκη των ανθρώπων να ζεσταθούν από το κρύο συνεχίζει να είναι μια πολυτέλεια ή ένας αγώνας απελπισίας και θανάτου.
Αν δεν μιλήσουμε για αυτό και αν δεν παλέψουμε για αυτό, όλα τα υπόλοιπα είναι μια πικρή καραμέλα που ωστόσο δε μαλακώνει, ούτε ζεσταίνει τον λαιμό. Εκτός αν στο τζάκι και στην σόμπα του σπιτιού μας κάψουμε κανένα φτερό από τα αμερικανικά F-35 πολεμικά αεροπλάνα . Ίσως θα ήταν μια κάποια λύσις.
