Όταν ο μεταφραστής, διερμηνέας και ταξιδιωτικός συγγραφέας Paul Hellander έδινε τον ορισμό της δυσερμήνευτης ελληνικής λέξης «φιλότιμο» ως την έννοια της «αφιλοκερδούς αλτρουϊστικής προσφοράς, δηλαδή της προθυμίας ενός ατόμου να κάνει μια καλή πράξη για τον συνάνθρωπό του χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα» θα μπορούσε να έχει στο νου του τις εικόνες των κατοίκων των νησιών μας, που τα τελευταία χρόνια, παρά τις όποιες δυσκολίες, όταν βλέπουν βάρκα με πρόσφυγες και μετανάστες πέφτουν στα νερά για να σώσουν τους συνανθρώπους τους. Μπορεί όμως και να είχε δει κάποιες από τις φωτογραφίες του Μπεχράκη, την έκθεση του οποίου επισκέφθηκε και ο Πρωθυπουργός μετά της συζύγου του.
Αυτό το φιλότιμο για το οποίο ο Θαλής ο Μιλήσιος έλεγε: «Το φιλότιμο για τους Έλληνες είναι σαν την αναπνοή. Ένας Έλληνας δεν είναι Έλληνας χωρίς αυτό.» ήρθε ο, γνωστός για τις απόψεις του, υπουργός της κυβέρνησης να το ακυρώσει. Αυτός μάλλον δεν επισκέφθηκε την έκθεση του Μπεχράκη. Η περίπτωση να έχει πέσει στο νερό ή να το κάνει στο μέλλον για να σώσει κάποιον και μάλιστα πρόσφυγα ή μετανάστη, αποκλείεται ως απίθανη.
Την ώρα που συνάνθρωποί του πνίγονταν στο Ιόνιο αυτός απορούσε που γνώριζαν το 112 κι όχι μόνο το γνώριζαν αλλά το χρησιμοποίησαν κιόλας. Το 112 ρε φίλε, που συνιστά έκκληση βοήθειας. SOS. Κοίτα να δεις, θράσος! Να ζητούν βοήθεια… γιατί; για να σώσουν τη ζωή τους! Και ποιοι είναι αυτοί, τι αξίζει η ζωή τους που θέλουν και να τη σώσουν, ε;
Μια «οκά» ελαττώματα έχουν οι Έλληνες αλλά έχουν ένα πολύτιμο θεϊκό δώρο, λένε πως είπε ο Γέροντας Παϊσιος. Που να ‘ξερε κι αυτός, ότι κάποιος ο οποίος δηλώνει Χριστιανός και Ελληνά(ρα)ς θα αμαύρωνε έτσι αυτό το θεϊκό δώρο.
Άραγε αν πήγαινε στον ίδιο για εξομολόγηση και συγγνώμη θα του την έδινε ή θα του έλεγε «από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο τέκνον μου»
