“Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν. Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις” (Κωνσταντινος Καβάφης).
Ε ναι, οι πραιτοριανοί πάντα συνασπίζονταν να κρατήσουν τους ‘βαρβάρους’ εκτός των τειχών, για να νέμονται μόνοι την εξουσία. Μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, ροζ πραιτοριανοί, συντεχνίες ακόμη και μαφίες παντός τύπου έδωσαν δεκαετείς αγώνες για την επικράτηση τους εις βάρος των πολλών κολίγων. Και δυστυχώς επικράτησαν, με τίμημα την χρεοκοπία των τελευταίων. Σε αντίθεση με τους κολίγους, αυτοί μια χαρά τα κατάφερναν. Για τους πραιτοριανούς κάθε αμφισβητίας της εξουσίας τους ήταν ‘βάρβαρος’ και έπρεπε με κάθε θυσία να μείνει εκτός των τειχών.
Οι ‘βάρβαροι’ όμως ευτυχώς ήρθαν. Οι κολίγοι, οι βαστάζοι, τα υποζύγια τους περίμεναν με προσμονή, τους καλούσαν με απελπισία. Όμως, οι εντός πλέον των τειχών ‘βάρβαροι’ που θέλουν να αλλάξουν το παλιό σύστημα των πραιτοριανών της μεταπολίτευσης δεν τους επιτρέπεται να επικαλούνται τις δικαιολογίες των τελευταίων για στρογγυλέματα και για υπεκφυγές. Δεν έχουν τύχη για ζωή μέσα από την συμβίωση με τους πραιτοριανούς, οι τελευταίοι θα τους καταπιούν αμάσητους και για να χορτάσουν μαζί και τους κολίγους, τους βαστάζους που ήλπιζαν. Γι αυτό η ευθύνη των ‘βάρβαρων’ είναι πολλαπλάσια. Συμπυκνώνουν τις έσχατες ελπίδες των δημιουργικότερων, εξωστρεφέστερων, μη κομματικοποιημένων βαστάζων, των κολίγων του συστήματος, πριν αυτοί πάρουν των ομματιών τους. Η ανοχή, η συμβίωση των ‘βαρβάρων’ με τα πραιτοριανά κατεστημένα που ρήμαξαν την οικονομία, την υγεία, την παιδεία θα τους κάνει όμοιους και απαράλλαχτους με αυτό που τόσο απεχθάνονται οι δημιουργικοί βαστάζοι. Κι αυτό οι ‘βάρβαροι’ δεν το αξίζουν, να γίνουν δηλαδή οι νέοι πραιτοριανοί. Πιο πολύ όμως δεν το αξίζουν οι απελπισμένοι βαστάζοι. Οι ‘βάρβαροι’ πολύ χρόνο δεν έχουν, οι βαστάζοι πνίγονται για χρόνια στην απελπισία κι αυτή δεν είναι καλός σύμβουλος. Φέρνει πρώιμα στη σκέψη το άδικο και ισοπεδωτικό ‘όλοι ίδιοι είναι’.
Ναι, οι ‘βάρβαροι’’ είναι η λύση. Αυτοί όμως το συναισθάνονται; Γιατί μετά απ’ αυτούς η ελπίδα ξεθωριάζει. Κι αυτή είναι η μεγάλη τους ευθύνη. Ο αφανισμός δηλαδή της ελπίδας, η απόλυτη παράδοση στους πραιτοριανούς, που φέρνει και την χαρά στα όρνεα γύρω μας που γλείφονται για τις σήμερα αδύναμες μα ιστορικά λαμπερές σάρκες μας.
