Η Σπιρουλίνα είναι ένα φύκος το οποίο αναπτύσσεται βέλτιστα σε θερμοκρασία 35 βαθμών Κελσίου και χρειάζεται την παρουσία διοξειδίου του άνθρακα. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα δύο μαζί τότε είναι αδύνατη η καλλιέργεια της σπιρουλίνας , η οποία υπόψη είναι μια υπερτροφή για πολλούς λόγους, και περιλαμβάνεται στο διαιτολόγιο των αστροναυτών της NASA.
Η σπιρουλίνα λοιπόν δεν καλλιεργείται πουθενά στην Ευρώπη, γιατί δεν έχει συμπέσει να συνυπάρχουν φυσικά θερμές πηγές και ταυτόχρονα το νερό να περιέχει μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα. Μια τέτοια περιοχή του πλανήτη με μοναδικές ιδιότητες του νερού βρίσκεται στην περιοχή των Θερμών Νιγρίτας Σερρών και επίσης στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Εκεί λοιπόν στη Νιγρίτα το ΙΓΜΕ εδώ και δεκαετίες έχει χαρτογραφήσει ότι υπάρχει δυνατότητα να καλλιεργηθεί η σπιρουλίνα σε έκταση περίπου 1000 στρεμμάτων. Τα στρέμματα αυτά θα πρέπει να γίνουν ειδικές δεξαμενές με το νερό της περιοχής και να καλλιεργηθεί η σπιρουλίνα. Εδώ και 30 χρόνια συζητάει το υπουργείο με τον Δήμο, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να καλλιεργούνται ΜΟΝΟ 10 στρέμματα. Η απόδοση ανά στρέμμα είναι περίπου 200.000 ευρώ λόγω της μεγάλης αξίας της σπιρουλίνας και κάθε στρέμμα παράγει περίπου 2 τόνους το χρόνο. Φανταστείτε ότι αυτή η διαδικασία της αξιοποίησης των 1000 στρεμμάτων θα έδινε 200 εκατ. Ευρώ εισόδημα σε κατοίκους των γύρω περιοχών το χρόνο. Υπόψη ότι ο νομός Σερρών έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ περίπου 1,5 δις ευρώ , ο οποίος είναι ίδιος σε έκταση και πληθυσμό με τη Λάρισα που έχει 4 δις ευρώ στο ΑΕΠ. Οι Σέρρες όμως έχουν το θλιβερό προνόμιο να έχουν μια τεράστια αγροτική παραγωγή αλλά είναι από τις τελευταίες στη χώρα με προστιθέμενη αξία στα τρόφιμα που μπορεί να παράγει.
Έπρεπε δηλαδή να έρθει η κρίση για να σκεφθούν οι κάτοικοι ότι τα εξαιρετικά κεράσια Γαζώρου Σερρών δεν πρέπει να τα πωλούν στην άκρη του δρόμου Σερρών- Δράμας, αλλά να τα μεταποιούν και να τα μοσχοπωλούν στο σπίτι του καλοφαγά Αθηναίου; Ή έπρεπε να έρθει η κρίση για να κατοχυρωθεί ως προϊόν ιδιότυπης συνταγής ( ΕΠΙΠ) η Σερραϊκή μπουγάτσα και ο ακανές Σερρών; Ο χαλβάς Φαρσάλων; Ή το εξαιρετικό ελληνικό παστέλι; Όχι βέβαια. Ούτε έπρεπε ο Νομός Αχαίας που είναι τρίτος στην Ελλάδα στην παραγωγή κατσικίσιου γάλακτος με 7.100 τόνους, να μην έχει μια σχολή στο Πανεπιστήμιο ή στο ΤΕΙ σχετική με την μεταποίηση των γαλακτομικών και τυροκομικών προϊόντων.
Γιατί κάποια στιγμή δεν αρκεί να γκρινιάζουμε αλλά να σκεφτούμε αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε ως κοινωνία. Να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ ως μοχλό ανάπτυξης και όχι ως εργοστάσιο παραγωγής μεταπτυχιακών και διδακτορικών άχρηστων στην ανάπτυξη της χώρας μας. Μπορούμε να μετατρέψουμε τα πανεπιστήμια από ακαδημαϊκό πόρο σε οικονομικό πόρο για τη χώρα. Αρκεί κάποιος να εξηγήσει πως έχουν τα πανεπιστήμια μας ένα θλιβερό ρεκόρ. Ενώ παίρνουν το 0,6% του ΑΕΠ μαζί με τα ερευνητικά κέντρα για έρευνα, δίνουν μόνο το ένα τρίτο αυτού που παίρνουν πίσω σε ανάπτυξη. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να δίνουν δεκαπλάσιο.
Ας βρεθεί λοιπόν μια κυβέρνηση που θα ενσκήψει σε αυτό το κομμάτι της ανάπτυξης. Και τότε θα δούμε την Ελλάδα που παράγει αγροτικά προϊόντα πρωτογενούς παραγωγής 7 δις το χρόνο και εξάγει τρόφιμα αξίας 5 δις να φτάσει στις εξαγωγές στα 10 και 15 δις σε 1-2 χρόνια. Χώρες με ίδια προβλήματα με εμάς το έχουν καταφέρει. Τα βήματα είναι απλά και τα γνωρίζουμε.
