Γράφει ο Θωμάς Κυριάκος
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μου στην παλιά Λάρισα θα ήθελα να σας παρουσιάσω ορισμένα σημεία της Λάρισας του παρελθόντος. Να ανακαλύψουμε μαζί μια πόλη διαφορετική. Τη Λάρισα του χθες, που για αρκετούς από εμάς, φαντάζει ειδυλλιακή, με τις πολλές της μονοκατοικίες, συνήθως με αυλές ανθοστόλιστες, με μόνιππα αμαξίδια περιμετρικά της πλατείας και με μεγάλη εμπορική κίνηση, γεμάτη ζωτικότητα.
Μια πόλη με διαφορετικά πολεοδομικά όρια. Που η Αβερώφειος Γεωργική Σχολή έμοιαζε ολόκληρο ταξίδι για να την προσεγγίσεις. Εποχές που τα όριά της τελείωναν αρκετά πιο μέσα από την Ηρώων Πολυτεχνείου. Με κοινό σημείο αναφοράς με το σήμερα, διάφορα τοπόσημα, όπως ο λόφος Ακροπόλεως, ο Πηνειός, το Αλκαζάρ, η κεντρική πλατεία, που μπορεί να άλλαξαν στο πέρασμα των δεκαετιών αλλά παραμένουν κοινά, αγαπημένα σημεία έως και σήμερα.
Όπως η βόλτα στην γέφυρα του Πηνειού κι από εκεί μέχρι το Αλκαζάρ που αποτελούσε συνήθεια μικρών και μεγάλων. Ο καφές και η συνάθροιση σε καφεζυθοπωλεία, μικρά καπηλειά, ή κοσμικές αίθουσες πέριξ της κεντρικής πλατείας τότε, αν το καλοσκεφτούμε, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα μόνο που έχει επεκταθεί και στα υπόλοιπα σημεία που ξεκινούν ή καταλήγουν στην πλατεία Σάπκα.
Αλλά υπήρχαν και εποχές που η πόλη γνώρισε πολλαπλές δοκιμασίες, οι οποίες πότε με τη μορφή των πλημμυρών, πότε των σεισμών και πότε των πολέμων άφησαν τα ανεξίτηλα ίχνη τους. Αλλά η Λάρισα πάντα έβρισκε τρόπους να τις ξεπερνά και να αναγεννάτε. Σε ένα τέτοιο οδοιπορικό, στο χρόνο, σας προσκαλώ να με ακολουθήσετε.
Ο Πηνειός στο πέρασμα των αιώνων εμφάνιζε έντονα πλημμυρικά φαινόμενα . Μια από αυτές τις μεγάλες και καταστρεπτικές πλημμύρες έγινε στις 14 Οκτωβρίου του 1883, δύο χρόνια μετά τη απελευθέρωση της Λάρισας. Η κοίτη του Πηνειού είχε εξομοιωθεί με τις πλημμυρισμένες περιοχές στην περιοχή του Αλκαζάρ και τα Ταμπάκικα.
Μια αθηναϊκή εφημερίδα έγραφε γι’ αυτήν: «… βροχή ραγδαία επί 48 κατά συνέχειαν ώρας πίπτουσα, τοσαύτα ύδατα συνεσώρευσεν … και ο Πηνειός εκχειλίσας κατέκλυσε την κατ΄εξοχήν ελληνικήν συνοικίαν της πόλεως, την καλουμένην Παράσχου Μαχαλά και εν μέρει τον Αρναούτ μαχαλά. Εις 150 υπολογίζονται αι καταπεσούσαι οικίαι, εις 20 τα θύματα, ανυπολόγιστοι δε αι λοιπαί ζημίαι. Ουδεμία σχεδόν οικία έμεινεν απρόσβλητος υπό των υδάτων».
Η εικόνα είναι υδατογραφία του Κερκυραίου ζωγράφου Άγγελου Γιαλλινά (1857-1939), βασισμένη σε φωτογραφία του Στέφανου Στουρνάρα, η λήψη της οποίας τοποθετείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Την φωτογραφία αυτή ο Βολιώτης φωτογράφος Στέφανος Στουρνάρας την χρησιμοποίησε για να εκδώσει επιστολικά δελτάρια στην αρχή ασπρόμαυρα και αργότερα χρωμολιθόγραφα.
Η λήψη έγινε από την περιοχή του πάρκου Αλκαζάρ. Παρατηρούμε την κοίτη του Πηνειού, ενώ πίσω προβάλλουν ορισμένες κατοικίες από την συνοικία Ταμπάκικα. Επάνω στο λόφο, από αριστερά διακρίνουμε τη βασιλική του Καλλιάρχη (μητροπολιτικός ναός του Αγίου Αχιλλίου) και μπροστά της βρίσκεται το Επισκοπείο, το οποίο χρησίμευε και σαν μητροπολιτική κατοικία. Στο κτίριο αυτό βρήκαν θερμή φιλοξενία οι περισσότεροι ξένοι περιηγητές του 19ου αι. που επισκέφθηκαν την Λάρισα. Πίσω από τη στέγη του ναού διακρίνεται τμήμα του 3ου ορόφου και το υπερώο του αρχοντικού του Ιωάννη Βελλίδη. Στη συνέχεια ακολουθεί η μεγάλη πέτρινη γέφυρα και πίσω της το τζαμί του Χασάν μπέη, το σήμα κατατεθέν της Λάρισας κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας.
Επ΄ ευκαιρία θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η αναφορά στον λόφο του Φρουρίου είναι λανθασμένη, διότι επάνω στο λόφο δεν αναφέρεται ιστορικά η παρουσία κάποιου φρουρίου ή κάστρου, παρά μόνον η Ακρόπολη της αρχαίας Λάρισας. Πρέπει λοιπόν να αρχίσουμε σιγά-σιγά να αντικαταστούμε τη λέξη Φρούριο, από την αναφορά στην συγκεκριμένη περιοχή, με τις λέξεις Λόφος ή Ακρόπολη.
Το 1915 ο Λαρισαίος επιχειρηματίας Ρωμύλος Αυδής κατασκεύασε ένα μικρό αναψυκτήριο στην περιοχή του σημερινού Κηποθέατρου, το οποίο ονόμασε «Αλκαζάρ». Το 1925 πυρκαγιά από άγνωστη αιτία κατέστρεψε το κτίριο και ο επιχειρηματίας το εγκατέλειψε. Πολύ σύντομα στις 15 Απριλίου 1926 το καφενεδάκι του Αλκαζάρ λειτούργησε πάλι. Το κέντρο αυτό στην αρχή λειτούργησε σαν εξοχικό καφενεδάκι ενώ αργότερα μετετράπη σε κοσμικό κέντρο με μουσικά συγκροτήματα και διάφορα θεάματα.
Δεξιά η αναθηματική στήλη αφιερωμένη στη μνήμη των πεσόντων στις μάχες του «ατυχούς» ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Το μνημείο αυτό αποτελούσε για μεγάλο διάστημα το επίσημο Ηρώο της πόλης μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν στήθηκε το σημερινό Ηρώο στον χώρο του Λόφου Ακροπόλεως. Σήμερα η επιτύμβια στήλη βρίσκεται ξεχασμένη, μετά την μεταφορά της, κάτω από τον χώρο των ΤΑΞΙ, δίπλα στις τουαλέτες.
Κατά καιρούς το πάρκο είχε και τις εξής επίσημες ονομασίες, Πεδίον του Άρεως και μέχρι σήμερα Άλσος των Νυμφών. Ο ισπανικός όρος Αλκαζάρ που χρησιμοποιείται έως σήμερα έχει αραβική ρίζα και σημαίνει φρούριο, οχυρό. Λόγω της έντονης παρουσίας της ονομασίας Αλκαζάρ στην Ισπανία και της μετοικεσίας στη Λάρισα από τον 15ο αιώνα πολυπληθούς ομάδας Σεφαραδιτών, δηλαδή Εβραίων που προέρχονταν από την Ιβηρική χερσόνησο (Ισπανία, Πορτογαλία) ίσως υπάρχει κάποια συσχέτιση των δύο γεγονότων με την παρουσία της ονομασίας «Αλκαζάρ» στη Λάρισα.
Φέτος συμπληρώνονται 103 χρόνια από την εποχή που Γαλλικά «συμμαχικά» στρατεύματα βρέθηκαν κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού στη Λάρισα. Στην πόλη μας στις 30 Μαΐου του 1917 τα στρατεύματα της Entente συνάντησαν την μοναδική αντίσταση από τον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος υπάκουε στην κυβέρνηση των Αθηνών.
Ας αναφερθούμε και στα κτίρια που βρίσκονταν στη νοτιοδυτική πλευρά της πλατείας. Τα κτίρια που βλέπουμε στη φωτογραφία ξεκινώντας από αριστερά προς τα δεξιά είναι, το ξενοδοχείο “ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ”, δίπλα του η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ (μέχρι πριν μερικά χρόνια στο ίδιο σημείο ήταν η ίδια τράπεζα καταλαμβάνοντας και το χώρο του ξενοδοχείου), αμέσως μετά το ξενοδοχείο “ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ” με το καφέ “ΝΤΟΡΕ” στο ισόγειο, ενώ δίπλα του στην οδό Κούμα με Ακροπόλεως (νυν Παπαναστασίου) υπήρχε ένα ισόγειο κατάστημα που στέγαζε συνήθως κάποιο ζαχαροπλαστείο. Απέναντι η οικία Νικόδημου (σήμερα το Δημαρχείο) από την μία πλευρά και δεξιά μας και τελευταία η οικία Καρανίκα ( στην πολυκατοικία που στεγαζόταν πριν 2~3 χρόνια η Α΄ΔΟΥ).
Μια συνηθισμένη εικόνα, περιμετρικά της πλατείας Θέμιδος, ήταν οι σταθμευμένες αλογάμαξες. Μεταφορικό μέσο για αρκετές δεκαετίες στην πόλη μας. Αριστερά διακρίνουμε τμήμα του 1ου ορόφου του ξενοδοχείου “Το Στέμμα”, ενώ οι δενδροστοιχίες κρύβουν την πρόσοψη της «Λαϊκής Τράπεζας». Στη συνέχεια η Λέσχη Ασλάνη, το διώροφο κτίριο με τον τρούλο ήταν το στολίδι της πλατείας. Την περίοδο που έγινε η λήψη της φωτογραφίας στέγαζε το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Από το 1935 όμως περιήλθε στο δημόσιο και στους χώρους του μετακόμισε η Λέσχη αξιωματικών.
Η λήψη της φωτογραφίας είναι από την πλευρά της σημερινής οδού Παπαναστασίου, τότε Ακροπόλεως, ενώ ορισμένοι περιπατητές έχουν σταθεί και περιμένουν τον φωτογράφο να απαθανατίσει τη στιγμή.
Η λήψη της φωτογραφίας είναι από το προπολεμικό ρολόι της πόλης. Στη δεξιά γωνία της οδού Ακροπόλεως (νυν Παπαναστασίου) με Μακεδονίας (νυν Βενιζέλου) το ισόγειο κατάστημα στέγαζε το Παντοπωλείο του Ξεφτέρη. Ακριβώς απέναντι στη γωνία ήταν η ΤΡΑΠΕΖΑ ΛΑΡΙΣΗΣ (το κτίριο όπου στεγαζόταν το κατάστημα ΜΟΝΑCO). Αριστερά της είναι το μέγαρο Αλεξάνδρου.
Στο βάθος βλέπουμε τα κτίρια της οδού Ακροπόλεως και της κεντρικής πλατείας, με πιο χαρακτηριστικά στα αριστερά με τον επιβλητικό τρούλο τη Λέσχη Ασλάνη, στο κέντρο το ξενοδοχείο “Το Στέμμα” και στο βάθος το διώροφο ξενοδοχείο «Παλλάδιον» και το τριώροφο ξενοδοχείο “Πανελλήνιον”.
Μια άποψη από τη λαϊκή αγορά της “Τετάρτης” στο λόφο Ακροπόλεως, χώρο όπου φιλοξενούσε για αρκετές δεκαετίες την εβδομαδιαία αγορά. Παρατηρούμε τις διάφορες πρόχειρες παράγκες με διάφορα γεωργικά προϊόντα και αριστερά μας τακτοποιημένα ανά είδος διάφορα πήλινα αντικείμενα (κανάτια, στάμνες, λαγήνια κ.α.) Σήμερα είναι ο χώρος της πλατείας “Λαμπρούλη”. Πάνω αριστερά βλέπουμε ένα μικρό τμήμα από το Μπεζεστένι και το στέγαστρο από το χώρο όπου φυλάγονταν οι αρχαιότητες από την 1η ανασκαφή του 1910 στο Α΄Αρχαίο Θέατρο της πόλης. Στο βάθος διακρίνεται η υψικάμινος από το Μύλο του Παππά.
Αριστερά, κρυμμένο μέσα σε μια συστάδα δένδρων του πεζοδρομίου βρίσκεται η κατοικία της οικογένειας Αρσενίδη, ενώ στην απέναντι πλευρά, γωνία Κούμα και Ασκληπιού διακρίνεται το αρχοντικό της οικογένειας του ιατρού Αχιλλέα Αστεριάδη. Ήταν ένα διώροφο κτίσμα σε κλασικό νεοελληνικό ρυθμό, με αρκετά μεγάλη αυλή. Προπολεμικά όλες σχεδόν οι κατοικίες, ακόμα και στο κέντρο της πόλης, διέθεταν μεγάλες ή μικρές αυλές, γεμάτες από όμορφα λουλούδια και δένδρα.
Στην άλλη γωνία, απέναντι από το νεοκλασικό του Αχιλλέα Αστεριάδη, διακρίνεται το καθαριστήριο του Λεωνίδα Μπέρτολη. Ήταν ένα ισόγειο κτίσμα, το οποίο διατηρήθηκε εν λειτουργία και μεταπολεμικά.
Πρόκειται για την σημερινή πλατεία Λαού ή πιο γνωστή σε όλους μας Πλατεία Νέας Αγοράς. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο χώρος αυτός ήταν ενιαίος με το διπλανό κονάκι του Τούρκου Χουσνή μπέη, το οποίο είχε αγοράσει το 1881 ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄. Με την εφαρμογή του σχεδίου πόλεως του 1884 και τη δημιουργία της οδού Μακεδονίας (σήμερα Βενιζέλου) ο χώρος τετραγωνίστηκε και ισοπεδώθηκε. Ονομάσθηκε λόγω της γειτονίας με τα ανάκτορα, Πλατεία Ανακτόρων. Ο φωτογράφος ανέβηκε στον μιναρέ στο Γενί Τζαμί και αποτύπωσε το υπόλοιπο της πλατείας (η αριστερή πλευρά είχε αποτυπωθεί σε άλλη καρτ ποστάλ μαζί με το κονάκι του Τούρκου Χουσνή μπέη). Τα κτίρια της οδού Ολύμπου διασώζονται έως σήμερα με πολλές επεμβάσεις, αμφιβόλου ποιότητος, στις όψεις τους. Στο βάθος το λευκό κτίριο που ξεχωρίζει είναι το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στην κεντρική πλατεία της Λάρισας.
Το Γενί τζαμί έχει μέχρι σήμερα ζωή 130 χρόνων περίπου. Σε όλο αυτό το διάστημα χρησιμοποιήθηκε διαδοχικά από μουσουλμάνους και Έλληνες. Εκ κατασκευής λειτούργησε αρχικά και μέχρι το 1924 ως θρησκευτικός χώρος. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών η πόλη άδειασε από τον μουσουλμανικό πληθυσμό και το τζαμί παρέμεινε για ένα διάστημα κλειστό και σε πλήρη αχρηστία.
Από το 1928-1932 η δημοτική αρχή επί δημαρχίας Σάπκα, προσπάθησε ανεπιτυχώς να το αγοράσει ή να το ανταλλάξει με άλλους χώρους, με σκοπό να στεγάσει τις αρχαιότητες του Φρουρίου. Το 1937, χρονολογία περίπου λήψης της φωτογραφίας, ιδρύθηκε η «Φιλάρχαιος Θεσσαλική Εταιρεία» με έδρα τη Λάρισα. Σκοπός της ήταν η αναζήτηση, περισυλλογή και συγκέντρωση αρχαιοτήτων, η διενέργεια ανασκαφών και η δημιουργία συλλογής αρχαίων θεσσαλικών νομισμάτων και όχι μόνον. Εγκατέστησε τα γραφεία της στο τζαμί, στο οποίο αποθήκευε και όσες νέες αρχαιότητες εντόπιζε και συνέλεγε.
Ήταν στη συμβολή των οδών Ασκληπιού και Ηπείρου, εκεί που βρισκόταν το κτίριο του παλιού ΙΚΑ. Το σχολείο λειτούργησε 1η φορά το σχολικό έτος λοιπόν 1902-1903. Το νεοϊδρυθέν σχολείο ήταν ένα πλήρες εκπαιδευτήριο θηλέων με νηπιαγωγείο, δημοτικό και ανώτερο τμήμα που οδηγούσε τις μαθήτριες στο Διδασκαλείο. Το Δημοτικό σχολείο ήταν ταυτόχρονα και χώρος άσκησης των υποψηφίων διδασκαλισσών, γι’ αυτό και κατονομάζεται ως «πρότυπον».
Σε Λαρισινή Εφημερίδα της Κυριακής 3 Ιουλίου 1983 γράφει ο δημοσιογράφος Κώστας Περραιβός «Για τους νεώτερους σημειώνω ότι το Αρσάκειο στεγαζόταν σε τρία κτήρια από τα οποία τα δύο διώροφα και ένα ισόγειο. Διέθετε επί πλέον και ένα μεγάλο υπόστεγο και αυλή για γυμναστική Το κτηριακό αυτό συγκρότημα βρισκόταν εκεί όπου σήμερα είναι το ΙΚΑκαι αποτελούσε ιδιοκτησία της οικογενείας Οικονόμου. Το Αρσάκειο Λάρισας λειτούργησε από το 1903 έως το 1937. Προτιμήθηκε η Λάρισα γιατί τότε ήταν παραμεθόριος πόλη και σκοπός των Αρσακείων ήταν να σπουδάζουν Δασκάλες κορίτσια που προέρχονταν από την τουρκοκρατούμενη Μακεδονία και όταν τέλειωναν γύριζαν στον τόπο τους και εκτελούσαν εθνική αποστολή διδάσκοντας στα Μακεδονόπουλα τη γλώσσα των προγόνων τους, την ιστορία των Ελλήνων και τόνωναν το εθνικό φρόνημα των κατοίκων. Ήταν πραγματικά εθναποστολική η παρουσία τους ανάμεσα στους σκλαβωμένους Μακεδόνες, γι αυτό οι Βούλγαροι που αντελήφθησαν το ρόλο τους στράφηκαν με μανία εναντίον τους γιατί στέκονταν εμπόδιο στην προσπάθεια αφελληνισμού του Μακεδονικού πληθυσμού. Στο Αρσάκειο Λάρισας γίνονταν δεκτά και ντόπια κορίτσια από την Λάρισα αλλά με δίδακτρα.»
Το Αρσάκειο της Λάρισας λειτούργησε μέχρι το 1937, έτος αποφοίτησης των τελευταίων διδασκαλισσών, σύμφωνα με το πνεύμα, την πρακτική και την εκπαιδευτική ιδεολογία των σχολείων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας. Η αδυναμία της Φ.Ε. να αντικαταστήσει τα Διδασκαλεία με Παιδαγωγικές Ακαδημίες οδήγησε στην κατάργηση του Αρσακείου Λάρισας.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός Διεθνούς στη Λάρισα (Αθηνών-Λαρίσης-Θεσσαλονίκης-Συνόρων). Ονομαζόταν “Διεθνής”, αλλά και “Λαρισαϊκός”, καθώς μέχρι το 1912, όταν τα σύνορα της Ελλάδος με την Τουρκία ήταν στη Μελούνα, η διαδρομή του τρένου έφθανε αρχικά μέχρι τη Λάρισα και αργότερα μέχρι το Παπαπούλι. Το κτίσμα αυτό για πενήντα περίπου χρόνια εξυπηρέτησε κατά τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες του επιβατικού κοινού της περιοχής μας. Όμως η πληθυσμιακή και εμπορική ανάπτυξη της πόλης και οι σεισμοί, επέφεραν σοβαρές καταστροφές στο κτίριο. Παρ’ όλες τις προσωρινές επιδιορθώσεις, ο σταθμός δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στην αυξανόμενη κίνηση και κατεδαφίσθηκε για να ανεγερθεί νέος, σύγχρονος και με ανέσεις. Ο νέος σιδηροδρομικός σταθμός εγκαινιάστηκε με επισημότητα στις 26 Αυγούστου 1961 από τον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Παναγιώτη Κανελλόπουλο και από τότε εξυπηρετεί το επιβατικό κοινό για έξι δεκαετίες, χωρίς καμιά ουσιαστική κτιριακή μεταβολή του κεντρικού του κτιρίου.
Πρόκειται για το Κολυμβητήριον του Βασιλέως Παύλου, όπως είχε ονομαστεί άτυπα, η πισίνα στο χώρο της 1ης Στρατιάς. Στο βάθος ο Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Πρόκειται για συνεπτυγμένο σταυροειδή εγγεγραμμένο με τρούλο ναό που ανεγέρθη το 1948 και ολοκληρώθηκε το 1952, σύμφωνα με σχετική επιγραφή στο δυτικό τοίχο. Ο ναός είναι κατάγραφος με τοιχογραφίες που φιλοτεχνήθηκαν από τον σπουδαίο Λαρισαίο ζωγράφο και μαθητή του Φώτη Κόντογλου Αγήνορα Αστεριάδη. Δημιουργήθηκε μετά από εισήγηση του τότε στρατιωτικού ιερέα Αυγουστίνου Καντιώτη και σήμερα αποτελεί τον παλαιότερο ναό της πόλης μας.
Νυχτερινή λήψη της βορειοανατολικής πλευράς της πλατείας. Δεξιά ξεχωρίζει η φωτισμένη διαφημιστική πινακίδα στη σκεπή του καφενείου «Νέος Κόσμος» στην οδό Μεγ. Αλεξάνδρου και δίπλα του το ξενοδοχείο ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Στο μέσο της φωτογραφίας η Λέσχη Αξιωματικων Φρουράς Λάρισας και αριστερά της το κτίριο της, τότε, «Λαϊκής Τράπεζας».
Δεξιά μας η οδός Παπακυριαζή δρόμος τότε. Το πρώτο σπίτι που βλέπουμε είναι του οδοντιάτρου Νικ. Παρίση, στη συνέχεια του Πουλιάδη που αγοράστηκε από τον Κατσίγρα και στη συνέχεια η κλινική Κατσίγρα να δεσπόζει στο μέσο (σημερινή Ιατρική Σχολή). Αμέσως μετά η οικοδομή Μάρκου. Στο βάθος βλέπουμε το υπό κατασκευή Δικαστικό Μέγαρο στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Πρόκειται για την κεντρική πλατεία της πόλης. Η λήψη της φωτογραφίας είναι από τη δυτική πλευρά. Ο δρόμος που διακρίνουμε δεξιά είναι η Παπακυριαζή και στο κέντρο της φωτογραφίας είναι η κεντρική πλατεία, με τα παλιά κτίρια της Μεγ. Αλεξάνδρου, ενώ αριστερά μας βρίσκεται η οδός Κύπρου που καταλήγει στην πλατεία της Νέας Αγοράς.
Εδώ τελειώνει το σημερινό οδοιπορικό στην πόλη μας. Επιτρέψτε μου μια σύντομη αναφορά στην ομάδα της «Φωτοθήκης Λάρισας» η οποία συμπλήρωσε 4 χρόνια ζωής. Η δράση της είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους στην πόλη. Είμαστε μέλη του Ομίλου Φίλων Θεσσαλικής Ιστορίας. Άμεσος στόχος μας είναι να βγούμε δημόσια μέσω του Διαδικτύου και της ιστοσελίδας μας oldlarissa.gr , με ένα ικανοποιητικό όγκο υλικού. Αλλά για μια ακόμη φορά θα ήθελα να τονίσω ότι κύριος στόχος μας είναι τo υλικό που συλλέγουμε να το δωρίσουμε στο «Μουσείο Πόλης» της Λάρισας, όταν με το καλό δημιουργηθεί.
Στην αρχή η ομάδα μας απαρτιζόταν από έξι μέλη και μέσα σε τέσσερα χρόνια αυξήθηκε και σήμερα αποτελείτε από τους: Βατόπουλο Νίκο, Γραβάνη Γιώργο, Δομούζη Παναγιώτη, Ζερβάκη Δημόκριτο, Καλτσά Αχιλλέα, Κυριάκο Θωμά, Μπαρμπούτη Σπύρο, Μπετχαβέ Θανάση, Παπαθεοδώρου Νικόλαο, Ρηγόπουλο Βαγγέλη, Σούλτη Γιώργο και Χατζούλη Γιώργο.
Κυριάκος Θωμάς
fotothiki.oldlarissa@gmail.com
Μέλος του Ομίλου Φίλων της Θεσσαλικής Ιστορίας
