3η βδομάδα καραντίνας και έχω καπνίσει 6 κούτες τσιγάρα, έχω πιει όλο το De-Tox σε παραγγελίες καφέδων, έχω μαζέψει 50 μπουκάλια Miraval κρασί ροζέ και θα τα ανεβάσω insta κάνοντας tag την Angelina Jolie και τον Brad Pitt για να δούνε πόσο μεγάλη fan είμαι, μπας και αξιωθούνε να μου στείλουν καμία κούτα δώρο..!
Αν είχαμε και Δρακούλη market να παίρνω και κανένα kobe θα ήμουν πλήρως ευχαριστημένη Της Κατρίνα της ξαναμίλησα μιας και σοβαρεύτηκε και παίζουμε μπιρίμπα ανελλιπώς πίνοντας 2-3 την φορά. Διαβάζω πολλών ειδών άρθρα και η αλήθεια είναι ότι πολλά με αφήνουν άφωνη, κάποια αδιάφορη και άλλα με κάνουνε πραγματικά έξαλλη..! Να προχθές κάποιος κύριος τις προάλλες ανέφερε τον Πέρα Μαχαλά και τα Ταμπάκικα ως αξιοθέατο της πόλης με ιστορία. Μάλλον έχει να πάει από τότε που γίνανε γιατί έτσι παραμένουν οι συγκεκριμένες γειτονιές, σκονισμένες. Και όταν βρίσκεσαι εκεί είναι σαν να είσαι ο Dr Emmett από το Back in the future και να γυρίζεις κάποιες δεκατίες πίσω για να βρείς ποιος έκλεψε τις κότες του παππού σου στο βουνό… Τι να πώ, ο καθένας έχει την ελευθερία του λόγου…
Και μιας και είπα παππού… Σκέφτομαι ότι δεν έχω πια, μιας και φύγανε όλοι από την ζωή… Αλλά αν είχα, θα πάλευα γι’αυτούς και θα αισθανόντουσαν περήφανοι που εγώ η Ούρσουλα που δεν το πίστευε κανείς, είμαι τέτοιο υπόδειγμα του #μενουμε_σπίτι (μου έχει κοστίσει ο κούκος αηδόνι) και με το που τελείωνε όλο αυτό θα τους έκανα μια σφιχτή αγκαλιά μέχρι να μου πούνε «μη, είσαι πιο δυνατή από εμάς πλέον, μας πονάς».
Αχ δεν θα γίνω μάνα, να θέλει να βγει ο γιος μου έξω λέγοντάς μου δεν μπορώ να κάτσω μέσα;;; Στην γωνία θα τον περιμένει η απάντηση: «Ξέρεις πόσες βδομάδες έμεινε κάποτε μέσα η μάνα σου;;; Και εσύ δεν μπορείς μια μέρα;! Θα το κάνω σίγουρα όπως και πολλοί «καραντινάτοι».
Καλά… Οι γονείς μου δε, νομίζουν ότι έχω λαλήσει καθώς τους παίρνω κάθε μέρα θυμίζοντάς τους πόσο πολύ τους αγαπώ. Τους πολύ καλούς μου φίλους τους είχα πάντα ανεβασμένους στην ζωή μου δεν χρειάζεται να κάνω κάτι παραπάνω. Ίσως τελικά να υπάρχουν κάποιες φιγούρες στην ζωή μας που τις έχουμε τόσο δεδομένες που τις ξεχνάμε και εντάξει… Χαίρομαι με αυτά τα παιδιά που ακόμη και τώρα τρώνε σε τραπέζι ανελλιπώς κάθε Κυριακή με γονείς και παππούδες. Για μένα προσωπικά είναι κάτι που πλέον δεν έχω ανάμνηση γιατί είναι σαν να μην έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο και κάθε φορά που με καλούν σε ένα γεύμα η δείπνο οικογενειακό, προσπαθώ να φωτογραφήσω όλα τα χαμόγελα, τα κομπλιμέντα του πατέρα στην μητέρα για το ωραίο φαγητό, την γιαγιά να επαινεί την προσπάθεια με πονηρό γελάκι και τα παιδιά να έχουνε αυτό το ύφος «κάθε φορά τα ίδια». Και μετά κάνω 5-6 μέρες να επικοινωνήσω με τους δικούς μου και τα πληρώνει η Καρέλιας group και η ´Αμβυξ group.
Η αλήθεια είναι ότι την οικογένεια δεν την διαλέγουμε και κάποιες φορές μας πικραίνει, ίσως και πολύ βαθιά, ίσως και για πάντα, ωστόσο κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι οι γονείς όμως αξίζουν ένα όμορφο χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα και ας μην τα καταφέρανε καλά. Αρκεί που προσπαθήσανε…
Μετά από αυτή την «νίλα» θα λέω πιο συχνά σ’αγαπώ. Γιατί αυτή την στιγμή παλεύω για αυτούς. Τους δικούς μου και τους δανεικούς. Τους καλούς και τους κακούς. Εντάξει… Ίσως όχι τόσο συχνά όσο τώρα, αλλά θα τους το θυμίζω. Το υπόσχομαι.
