Γράφει ο Νικόλαος Φασούλας
Αγαπητέ συνάνθρωπε, σε σένα μιλάω που δίνεις τον αγώνα σου. Ξέρω σου είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που περνάς. Ίσως γιατί κατά βάθος τα δύσκολα να ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Έμαθες να περνάς καλά πάντα σκεπτόμενος τον εαυτό σου και μόνο. Αποξενώθηκες με τον διπλανό σου, αγάπησες το facebook και όλα τα social media και έγιναν στην ζωή σου ο μόνος τρόπος που νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις ελεύθερα διάλογο, ακόμα και να φλερτάρεις.
Για δες τώρα πως ήρθε ο καιρός και η ζωή σου έφερε μπροστά σου αυτό που χωρίς να το καταλαβαίνεις πολλές φορές γινόταν. Σου είπε: Αφού αγαπάς τόσο πολύ την αποξένωση πάρε μία δοκιμασία, κάθισε στο σπίτι σου, και αν έχεις τόσο πολύ ανάγκη να μιλήσεις κάνε κανένα ‘like’ στο facebook η μίλα στο inbox, αφού έτσι κι’ αλλιώς με τα απρόσωπα τα πας καλύτερα.
Και για δες βρε παιδί μου τι σου είμαστε εμείς οι άνθρωποι…! Τώρα που μας περιορίσανε λαχταρούμε όσο τίποτα να βρεθούμε στο μπαράκι, την πλατεία ή όπου αλλού. Γιατί άραγε; Για να βρεθούμε πάλι σ’ ένα τραπεζάκι παρέες τριών και πέντε ατόμων, να σκύψουμε τα μάτια στο Smartphone και οι υπόλοιποι της παρέας να υπάρχουν απλά για να ικανοποιούν το κοινωνικό μου προφίλ;
Νιώθω συνάνθρωπε ότι ήρθε η ώρα να μπούμε σε μία μη ηθελημένη καραντίνα και για το καλό της υγείας μας, αλλά και για να καταλάβουμε πόσο λάθος ήταν ο δρόμος που είχαμε πάρει. Ας έρθει καιρός επιτέλους να εκτιμήσουμε πάλι την σχέση πρόσωπο με πρόσωπο.
Έκανα και δεύτερες σκέψεις ως πολίτης με κινητική αναπηρία. Χρόνια τώρα ακούω από διάφορες «μεριές» της κοινωνίας μας ότι η αναπηρία είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους. Μέχρι πριν λίγο καιρό την πίστευα ως μια τελείως θεωρητική άποψη. Η ουσία απείχε έτη φωτός. Για δες όμως φίλε μου που από την θεωρία περάσαμε στην πράξη!
Αν το καλοσκεφτείς φίλε μου αυτό που περνάμε τώρα όλοι είναι σαν μια μορφή αναπηρίας. Καθένας από μας μένει στο σπίτι και παλεύει να σταθεί όρθιος και αξιοπρεπής απέναντι σ’ ένα σοβαρό ζήτημα υγείας. Κάνει δηλαδή ο καθένας ότι κάνουμε οι πολίτες με αναπηρία από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής μας. Μόνο που καμιά φορά οι πολίτες με αναπηρία δεν έχουμε σύμμαχό μας την κοινωνία και δικαίως φωνάζουμε για ασυνειδησία.
Τώρα συνάνθρωπε-συμπολίτη που δίνεις τον δικό σου αγώνα απέναντι σ’ ένα ζήτημα υγείας και έχεις από την άλλη κάποιους να αρέσκονται στα fake news και να κυκλοφορούν άσκοπα έξω παριστάνοντας τα «παλικάρια» βάζοντας την υγεία σου σε κίνδυνο, πώς να νιώθεις άραγε; Πιστεύω να έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις λιγάκι το πόσο άσχημο είναι να δίνεις τον αγώνα σου απέναντι σ’ ένα θέμα υγείας και να ‘ρχεσαι αντιμέτωπος με ασυνείδητες και ελαφρόμυαλες σκέψεις. Σκέψου ότι απέναντι στους πολίτες με αναπηρία μια τέτοια συμπεριφορά έγινε συνήθεια.
Για σένα φίλε μου που έχουν αρχίσει να σε κουράζουν τα χειρουργικά γάντια, η μάσκα στο πρόσωπο, το αντισηπτικό, και ο αυτοπεριορισμός, έχω να σου πω το εξής: Έτυχε πριν λίγες μέρες να συνομιλήσω μ’ έναν γνωστό μου νεφροπαθή. Μεταξύ των όσων είπαμε τον ρώτησα πως βιώνει την κατάσταση με τον κορωνοϊό. Η απάντηση που πήρα: «Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια Νίκο. Σκέψου ότι η μάσκα που φοράει τώρα ο κόσμος για να προστατευτεί από τη μετάδοση μικροβίων για εμένα είναι προέκταση της καθημερινότητας μου πια. Ο φόβος μετάδοσης μικροβίων μόνιμος γιατί αυτό μπορεί να έχει ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία μου. Ο δε αυτοπεριορισμός συχνό φαινόμενο για το καλό μου. Και μ’ όλα αυτά ζορίζομαι που ζορίζεται η κοινωνία μας για έναν πρόσκαιρο αυτοπεριορισμό Έλεος! Τα συμπεράσματα δικά σου. Πάντως αν θες την γνώμη μου δες το και λίγο από αυτή την σκοπιά
Θα το ξαναβρείς το μπαράκι που έκανες στέκι σου φίλε μου, θα ξαναδείς τους φίλους σου. Θα βρεις την καθημερινότητά σου. Όλα θα είναι ίδια! Εσύ κοίτα να έχεις αλλάξει!
Με σεβασμό & εκτίμηση.
