Όχι, αυτή η κρίση δεν είναι ευκαιρία. Νομίζω όσες φορές και να το ακούσω δεν θα το θεωρήσω λιγότερο χυδαίο. Νοσούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο από αυτόν τον διάολο, κάθε μέρα μετράμε νεκρούς, ζούμε χέρι- χέρι με τον φόβο μην πάθουν κάτι οι δικοί μας, είμαστε κλεισμένοι σε ένα σπίτι (όσες και όσοι έχουμε δηλαδή), εκατομμύρια χάνουν τις δουλειές τους –πολλαπλάσιοι από όσους την έχασαν στην κρίση του 1929 ή την πιο πρόσφατη του 2008, άλλες τόσες και τόσοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, στην τροφοδοσία, στις μεταφορές δουλεύουν αδιάλειπτα για να μην μας λείψει ούτε το τζίντζερ (!) στις συνταγές που δοκιμάζουμε και όχι, αυτή η κρίση δεν είναι ευκαιρία. Ούτε να αναστοχαστούμε, ούτε να μείνουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι μια περίοδος θανάτου, ζόφου και καταστροφής.
Αυτές τις μέρες κορυφώνεται ένα δράμα. Όχι το θείο δράμα των πιστών. Κορυφώνεται ένα προσωπικό και συλλογικό δράμα που όλη μας η ζωή μπήκε σε αναστολή και που μαζί με το μέχρι τώρα κυνήγι της καθημερινότητας προστέθηκαν φόβοι, ανελευθερίες, διαρκείς έλεγχοι. Νομίζω πειράζει πολύ κόσμο που δεν είναι πιστός το ότι δεν κάνει Πάσχα. Όχι που δεν πάει στην εκκλησία ή δεν μπορεί να ακούσει τα τροπάρια, ανεξάρτητα πόσο ακουμπούν τον καθένα και την καθεμιά, όχι που δεν σουβλίζει αρνί, αλλά που αντίθετα με τα Χριστούγεννα μια γιορτή που κάποιοι θεωρούν μελαγχολική, αστική, και με περιτύλιγμα, δεν μπορούν να ζήσουν μια παιδική μνήμη που την ξαναζούν κάθε χρόνο έστω και με μαλλιά που ασπρίζουν και με απώλειες ανθρώπων που δεν βρίσκονται στη ζωή. Που δεν μπορούν να μυρίσουν την Άνοιξη, που δεν μπορούν να δουν εκείνη την πασχαλιά στο χωριό που δεν σταμάτησε ποτέ να ανθίζει, που δεν μπορούν να συναντηθούν σε αυτό το ετήσιο, και καθόλου τυπικό ραντεβού με αγαπημένους τους ανθρώπους.
Αυτό που πειράζει όμως περισσότερο, είναι αυτή η διαρκής επανάληψη για τον ελεύθερο χρόνο, που μας δίδεται απλόχερα και εμείς οφείλουμε να τον αξιοποιήσουμε –όλοι εμείς που προσπαθούμε να κρατήσουμε την πνευματική και ψυχική μας ισορροπία- δημιουργικά. Να διαβάσουμε βιβλία, να δούμε ταινίες, να παίξουμε με τα παιδιά μας, να μιλήσουμε με βιντεοκλήσεις με όσους φίλους είχαμε να ακούσουμε χρόνια, να κάνουμε βόλτα διαδικτυακή σε μουσεία και να παρακολουθήσουμε από την μικρή μας οθόνη , συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις.
Όχι. Αυτόν τον ελεύθερο χρόνο τον θέλουμε στην ζωή μας ανάμεσα στους ανθρώπους. Τον θέλουμε όταν θα δουλεύουμε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να δουλεύουμε και να αμειβόμαστε επαρκώς, όταν δεν θα σκεφτόμαστε αν θα έχουμε κρεβάτι στα νοσοκομεία αν αρρωστήσουμε ή πώς θα αγοράσουμε τα τετράδια για το σχολείο, για να έχουμε τα απογεύματά μας με τους αγαπημένους μας, για να πίνουμε καφέ μπροστά σε μια θάλασσα, για να πηγαίνουμε εκδρομές, για να μη μετράμε στο τέλος του μήνα τα κέρματα στο πορτοφόλι, για να μην είναι η ζωή μας ένας τεράστιος λογαριασμός.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που νομίζω ότι οφείλουμε να σκεφτούμε αυτόν τον καιρό είναι το πόσο η ζωή μας πριν από αυτόν τον ζόφο ήταν αυτή που μας άξιζε και αυτή που επιθυμούσαμε. Και να μην ξαναγυρίσουμε ούτε στιγμή πίσω σε αυτήν. Να φτιάξουμε έναν κόσμο που να μας χωρά και να μη μας βγάζει στο περιθώριο. Όλες και όλους εμάς που αναλάβαμε την συλλογική μας «ευθύνη» και μείναμε παρέα με την απομόνωσή μας. Ίσως να δείξουμε ότι αυτή τη μικρή και λίγη ζωή μπορούμε να την κάνουμε μεγαλύτερη δίχως να την παραχωρούμε. Και να την ξαναδιεκδικήσουμε με τους δικούς μας όρους.
Με την ευχή να είμαστε όλες και όλοι ζωντανοί, ας πιούμε αύριο στη λευτεριά μας.
