Σε κάποιες μέρες όπως φαίνεται, βγαίνουμε από την πρωτόγνωρη εμπειρία του κατ’ οίκον περιορισμού, και ήρθε ο καιρός να ξεχυθούμε σε λαγκάδια και παραλίες. Να μετρήσουμε τα κέρδη και τις απώλειες της καραντίνας, να εκτιμήσουμε τη χρήση του ξανακερδισμένου χρόνου που μας επέβαλαν. Να αξιολογήσουμε τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις μας. Ένα πρώτο ενοχλητικό γεγονός για μένα ο βομβαρδισμός στο ίνμποξ από μηνύματα «φίλων» που με θυμήθηκαν ξαφνικά και με έπνιξαν με κακόγουστα βιντεάκια, ανέκδοτα, φωτογραφίες και κινούμενες εικόνες. Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ την αυξημένη ανάγκη για επικοινωνία, θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν πως γέλασα κι εγώ με την ευρηματικότητα και τη θυμοσοφία του λαού μας-δεν συμμερίζομαι ωστόσο την κακογουστιά. Μπήκαμε στην καραντίνα με την προσδοκία πως θα διαβάσουμε βιβλία και θα δούμε σειρές, βγαίνουμε γυμνοί και δαρμένοι. Κυρίαρχη για άλλη μια φορά η πορνογραφία: η κραταιά οικονομική αυτοκρατορία που έχει ισοπεδώσει και τη σεξουαλική μας συμπεριφορά στο κρεβάτι, βρήκε μιμητές και σε αυθόρμητες συμπεριφορές που την μιμούνται στην καθημερινή τους ζωή. Αστέρια κι αστεράκια της σόου μπιζ και κοριτσάκια της διπλανής πόρτας τούρλωσαν τα χίλια τους, έβγαλαν έξω τις γλωσσίτσες, μας έτριψαν τους γλουτούς τους στο πρόσωπο. Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά η απόλαυση είναι πάντα χωροχρονικά προσδιορισμένη, διαφορετικά καταλήγει σε χυδαιότητα.
Χυδαία η καραντίνα, για το πλήθος των ανθρώπων ανεξαρτήτου ηθικού αναστήματος και επαγγέλματος: έβγαλε από μέσα μας τα κατώτερα ένστικτα, και ξύπνησε τους φόβους και τις επιθυμίες του πρωτόγονου ανθρώπου: μαμ κακά και βία. Η ποιότητα του χρόνου που μας δόθηκε δεν χρησιμοποιήθηκε για εσωτερική ενδοσκόπηση, διεύρυνση της συνείδησης και προσέγγιση της αυτογνωσίας μας αλλά σε «σκότωμα» χρόνου. Οι εφαρμογές για βίντεο- παιγνίδια έκαναν τεράστιο τζίρο εκατομμυρίων και κατατάσσονται στη δεύτερη θέση μετά την πορνοβιομηχανία. Έρμαιο της τεχνολογίας ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ανίκανος να σκεφτεί τη θέση του στον κόσμο, τον εαυτό του ως μονάδα. Να προσδιορίσει τις προσωπικές του ανάγκες και βαθύτερες επιθυμίες. Έχει ξε-μάθει να σκέφτεται τον εαυτό του κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στον πολύτιμο χρόνο που ως θαύματος μας επιβλήθηκε απλόχερα. Φαίνεται πως δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε το χρόνο: το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχουμε ως άνθρωποι, τον αληθινό μας πλούτο.
«Διακρίνω το χρόνο να έρχεται» γράφει ο Βασίλης Σιουζουλής σε ένα πρόσφατο ποίημα που με ξάφνιασε ευχάριστα. Ξαναδιάβαζα το «Νεκρόδειπνο», και αναλογιζόμουν την ένδεια των νεότερων ποιητών μας, την αδυναμία τους να εκφράσουν τα υψηλά νοήματα, να συνθέσουν την αισθητική απάντηση στις βασικές απαιτήσεις για ψυχική ανάταση. Την κατάβαση στον Άδη ο Σινόπουλος την επιτυγχάνει με τις λέξεις «…πέτρα, κλαδί, κατήφορος, το σκοτεινό ποτάμι»…κι αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορεί να γράψει κάτι ισάξιο το σύγχρονο ισνάφι των σούρτα-φέρτα από εκδήλωση σε παράσταση, ποιητών μας. Το ποίημα του Σιουζουλή ήρθε σαν απάντηση στις απορίες μου. «ΠΑΙΔΕΣ: Σας βλέπω τόσο ωραίους/στην άγνοια/της ορθογραφίας των μεγάλων/και χαίρομαι. Διακρίνω το χρόνο να έρχεται/με την εντολή να τη μάθετε/και χάνω το κέφι μου. Με το χρωστήρα του,/θα μετατρέπει το πορτρέτο σας/σε ενήλικα και σεις θα φεύγετε…»
Βγαίνουμε από την καραντίνα. Καμιά μεταμόρφωση σας διαβεβαιώ δεν θα έχουμε υποστεί. Μην φοβάστε: δεν θα βγούμε ξαφνικά μεταλλαγμένοι σε αγγελάκια. Είναι επιλογή μας ο ποιοτικός χρόνος, διαφορετικά όπως λέει κι η παραίνεση του καλού καθηγητή, απλώς θα τον σπαταλήσουμε χωρίς ποτέ να σκαρφαλώσουμε τον Παρνασσό.
