Ημέρα απελευθέρωσης νούμερο 3 οι παλιές συνήθειες όμως εξακολουθούν να μην κόβονται…
Περιμένω να έρθει το απόγευμα και να δω τον αγαπημένο μου Τσιόδρα ως το καθιερωμένο μας ραντεβού στις 18:00, φορώντας κραγιόν, ντυμένη ανάλαφρα σαν να πηγαίνω σε μουσείο και κρατώντας μια μαργαρίτα που κατά την διάρκεια του διαγγέλματός του, σκέφτομαι επίμονα τους στίχους του Καρρά από το κομμάτι «Δηλητήριο».
Παίρνω θέση στον καναπέ και ξαφνικά ακούω το κομμάτι Michelle του Andrew Donalds και το μυαλό μου ταξιδεύει σε καλοκαιρινά μονοπάτια , συγκεκριμένα στην Πλάκα Λιτοχώρου αν θυμάμαι καλά, εκεί που υπήρξε κάποτε ένα από τα πιο ωραία club των παράλιων της Πιερίας…
Ένα μαγαζί που η τοποθεσία του θύμιζε κανονικότατα νησί, μιας και ήτανε πιάτο πάνω στην θάλασσα.
Εγώ δεν το πρόλαβα πολύ γιατί μόλις είχα μετακομίσει Λάρισα αλλά το θυμάμαι πολύ έντονα γιατί ήτανε το hot spot που καταλήγαμε όλοι όσοι παραθερίζαμε Πλαταμώνα.
Απαραίτητο gadget ήτανε τα γυαλιά ηλίου καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να φύγεις πριν το ηλιοβασίλεμα γιατί εκείνη η στιγμή ήτανε που όλοι περιμέναμε για να δούμε. Σιγά σιγά ξεπρόβαλε πίσω από τα βράχια και όταν έφτανε αρκετά ψηλά, τότε σήμανε το τέλος της ξέφρενης βραδιάς…
Τι χορούς, τι γλέντια, πόσες παρέες που γινόμασταν ένα με τον ρυθμό της μουσικής…
Ανεμελιά και αδρεναλίνη νεανική συσσωρευμένη σε μια πίστα.
Ο καθένας με το ψώνιο του και την τρέλα του..
Δεν ξεχνώ το αγόρι της Κατρίνας τότε που μας πήρε ένα βράδυ από το Tango για να μας πάει και για να μην βάλει τις καινούργιες φώκιες τις Timberland στην άμμο, μας έβαλε να περάσουμε από το δίπλα μαγαζί, νομίζω το λέγανε Θάλασσα και να κατέβουμε από εκεί… Αλίμονο, τότε είχαμε και αυτές τις πολυτέλειες.
Αναρωτιέμαι, τι να είναι πλέον εκεί;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το μέρος το έχουνε «στοιχειώσει» οι φιγούρες όλων μας, όσοι έχουμε αγαπήσει αυτό το μέρος και το αναπολούμε με αγάπη και όμορφες αναμνήσεις.
Βασικά αναρωτιέμαι αν η αντίστοιχη σημερινή στην δική μας γενιά ζει τέτοιες έντονες στιγμές στα νιάτα της ή απλά η πραγματικότητα μοιάζει ανιαρή μπροστά στην εικονική.
Και πάνω απ’ όλα πότε επιτέλους θα περάσει όλο αυτό για να μπορέσουμε να ξαναζήσουμε.
Αισθάνομαι ότι είμαστε τόσο κοντά και τόσο μακρυά για να πάρουμε πίσω τος ζωές μας…
Ωστόσο τα νέα είναι ελπιδοφόρα και το καλοκαίρι έχει έρθει και ποιος ξέρει…
Ίσως θυμηθούμε όλοι κάτι από εκείνη την εποχή και κυρίως καταλάβουμε ότι μεγαλώνοντας αποκτάμε πολλές σκοτούρες και προβλήματα, αλλά οι καρδιές μας χτυπάνε πάντα παιδικά!
Τσιόδρα και Χαρδαλιά βάλτε όρια καινούρια, μπας και παλουκωθούμε περισσότερο λίγο ακόμη όλοι σπίτι μας και όχι τίποτα άλλο, όταν βγούμε θέλω να πάω και μια βόλτα να δω τι έχει απογίνει το Μισέλ…!
