Ανοίγουν επιτέλους σήμερα τα καφέ και τα bar-restaurant και εννοείται έχω κλείσει με Κατρίνα το καλύτερο τραπέζι στο πιο κεντρικό, γωνιακό, μαγαζί της πόλης, εκεί λίγο προτού κατεβάσουνε τα ρολά τους τα εμπορικά καταστήματα. Δεν έφυγα ακόμη για Αθήνα μιας και δεν είχε νόημα αφού τα πράγματα ήτανε αρκετά πεσμένα σε σύγκριση με εδώ.
Αν και μου έλειψε πολύ το Da Capo, το Dry και ανοίγουν μέσα στην εβδομάδα οι δύο αγαπημένοι μου κήποι του κέντρου, Balthazar και Albio, καταπληκτικά, αφού μέσα στην καραντίνα δεν έκανα τίποτα άλλο από το να στήσω μια καινούργια και πολύ fresh γκαρνταρόμπα μιας και η ζωή μου ήτανε τόσο πληκτική χωρίς τις γόβες Jimmy Choo και την Jacquemus τσάντα μου… Και που να τα βάλω;
Στην εκκλησία την πρώτη Κυριακή με τους «επισήμους» που βάλανε τα κοστούμια στον Άγιο Αχίλλειο και λίγα μέτρα πιο κάτω, η «νεολαία» είχε αφήσει το στίγμα της στο αρχαίο θέατρο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και κανείς από τους μεν ή τους δε δεν σκέφτηκε να μαζέψει τα πλαστικά, τα άδεια πακέτα από φαγητά και τσιγάρα; Τους πρώτους τους ψηφίσαμε για τις δημόσιες σχέσεις και τις φωτογραφίες στο ίνσταγκραμ με τις χειραψίες που κάνανε μεταξύ τους και τους δεύτερους τους περνάμε τα μηνύματα περί ανακύκλωσης και περιβαλλοντολογικής συνείδησης σχεδόν από θα γεννοφάσκια τους. Και οι δύο ωστόσο δεν είναι να τους αδικείς, τους χτύπησε η καραντίνα στο κεφάλι… Λογικό…
Περπατάω στην πόλη και μου θυμίζει την εποχή που τα νησιά ετοιμάζονται για να υποδεχτούν τους τουρίστες και συμπίπτει με την έναρξη του καλοκαιριού που σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ έντονα ότι έρχεται η αλλαγή με το σφύριγμα του τέλους της καραντίνας…
Και φυσικά άντε να δούμε τι θα δούμε!
Γιατί εδώ θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, γιατί άντε εξήγησε στον γνωστό καφεπνίχτη ότι δεν μπορεί να πιάνει το τραπέζι για πολλή ώρα καθώς πρέπει να εξυπηρετηθούν όλοι. Πες στον «εκλεκτό» πελάτη σου πως πρέπει να καθίσει σε απόσταση, να καταλάβει την δυσκολία της κατάστασης, τους περιορισμούς και να μην πρήζει τα παιδιά που δουλεύουν με τις ιδιορρυθμίες του. Που θα σε κοιτάξει αν τολμήσεις και του κάνεις παρατήρηση και θα σου πει: “Τι λες μωρή διασταύρωση ασβού με μυρμηγκοφάγο; Ξέρεις ποιος είμαι εγω;”
Το “είμαι εγώ”, μονοκόμματο. Και άντε να του εξηγήσεις .
Και αυτός ο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” φεύγοντας, πολύ πιθανόν, επειδή το συνηθίζει και θίγεται με το παραμικρό, θα ζητήσει από τον σερβιτόρο pos και δεν θα αφήσει ούτε δεκάλεπτο πάνω στο τραπέζι που τον έκανε να τρέξει πάνω κάτω για νερό, έξτρα ζάχαρη, λίγα παγάκια ακόμη και μια μερίδα συνοδευτικά κουλουράκια ακόμη.
Κάπως έτσι νομίζω πως θα γίνει το πράγμα γιατί έτσι κινούνται οι σοβαροί άνθρωποι με γεμάτες τσέπες στην πόλη μας…
