Τα αντικείμενα που υπάρχουν γύρω μας αν ρίξουμε μια ματιά (κομπιούτερ, κινητά τηλέφωνα, αυτοκίνητα, τηλεοράσεις και ένα σωρό άλλα) είναι προϊόντα που παράγονται εκτός της χώρας, από άλλες οικονομίες και εμείς τα καταναλώνουμε. Τα καταναλώνουμε πληρώνοντάς τα. Και επειδή εμείς δεν τα παράγουμε, για να τα πληρώσουμε πρέπει να βρούμε χρήματα από άλλες δραστηριότητες στις οποίες πρέπει να είμαστε καλοί. Όσα αγαθά παράγουμε, οφείλουν να είναι ανταγωνιστικά προϊόντα και να βρίσκουν θέση στο παγκόσμιο εμπόριο αλλά και το εγχώριο, και με αυτόν τον τρόπο να μας φέρνουν χρήματα.
Για να γίνει αυτό, οι νέοι πρέπει να μυηθούν σε ένα περιβάλλον το οποίο θα τους μαθαίνει να είναι ανταγωνιστικοί, και αν θέλετε άριστοι, όσο και αν αυτή η λέξη έχει παρεξηγηθεί. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αν δεν προσαρμοστούμε, τότε τα χρήματα, για να αγοράσουμε αυτά που είπαμε στην αρχή, θα τα δανειζόμαστε.
Είναι χρήσιμο να ασχολούμαστε με το θέατρο και με τον κινηματογράφο, να δείχνουμε αλληλεγγύη στους μη έχοντες, να ασχολούμαστε με το περιβάλλον χωρίς όμως ποτέ να ξεχνάμε την ανάγκη να είμαστε ανταγωνιστικοί. Σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό ζούμε.
Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο που θα πάτε μεθαύριο είναι πολύ καλού επιπέδου, όμως παράγει ερευνητικά αποτελέσματα που δεν είναι, εν μέρει, σχετικά με τις ανάγκες του ελληνικού οικονομικού ιστού και θα διαπιστώσουμε ότι λειτουργεί προς όφελος οικονομιών εκτός Ελλάδας. Δηλαδή, οι κρατικές δαπάνες για την έρευνα στην Ελλάδα (όπως και το ρεύμα των καλά εκπαιδευμένων αποφοίτων των Πανεπιστημίων μας) δημιουργούν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε άλλες οικονομίες! Είμαστε σίγουροι ότι το θέλουμε αυτό;
Θέλετε να δούμε την διπλανή μας Τουρκία, με την οποία μαλώνουμε για διάφορα πράγματα; Στη δεκαετία του ’80 η σχέση του ελληνικού προς το τουρκικό ΑΕΠ αποτυπωνόταν λίγο – πολύ στην περίφημη αναλογία 7/10, πχ το 1988, σε τρέχουσες τιμές, Ελλάδα ΑΕΠ 76 δις $, Τουρκία 125 δις $. Η σημερινή σχέση του ελληνικού προς το τουρκικό ΑΕΠ (στοιχεία για το 2017) είναι μικρότερη του 1/4, ή 200 δις $ η Ελλάδα, και 850 δις $ η Τουρκία, που κατατάσσεται έτσι στην 17η θέση παγκόσμια.
Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τη βιομηχανία, η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής τηλεοράσεων στην Ευρώπη, (η μία στις δυο τηλεοράσεις που κατασκευάζονται στην Ευρώπη προέρχεται από την Τουρκία), κι έχει επίσης σημαντική αυτοκινητοβιομηχανία κατασκευάζοντας μοντέλα για εταιρείες όπως Fiat, Renault, Hyundai, Toyota, Ford, Honda, αλλά και τοπικά μοντέλα, καθώς επίσης λεωφορεία και φορτηγά. Η τουρκική αυτοκινητοβιομηχανία εξάγει πάνω από 1 εκατ. οχήματα τον χρόνο και κάποιες χρονιές ανέβηκε στην 5η θέση πανευρωπαϊκά, μόλις κάτω από τη Μ.Βρετανία και πάνω από την Ιταλία.
Μετά από πάνω από οκτώ χρόνια ύφεσης, φαίνεται ότι η Ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν έχουν βρει τον τρόπο να πετύχουν τον απαραίτητο μετασχηματισμό που θα τους επιτρέψει να περάσουν σε ρυθμούς ανάπτυξης και σε δημιουργία θέσεων εργασίας. Από έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου πέρυσι, προκύπτει ότι το 53% των αποφοίτων των Ελληνικών Πανεπιστημίων δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες της Ελληνικής αγοράς, ενώ το 82% των νέων πιστεύει ότι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν τους προετοιμάζει κατάλληλα για την αγορά εργασίας. Ακόμη η ίδια έρευνα απέδειξε ότι παρόλο που η χώρα βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση, οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό.
Το 2000 η χώρα είχε 60 νηματουργεία και παρήγαγε νήμα από βαμβάκι το οποίο το έκανε ρούχα. Σήμερα υπάρχει μόνο ένα μεγάλο νηματουργείο, ο Επίλεκτος στα Φάρσαλα. Το βαμβάκι μας εξάγεται στην Τουρκία κυρίως, παίρνουν οι αγρότες 350 εκατ. ευρώ, γίνεται εκεί νήμα και το εισάγουμε πληρώνοντας 1,5 δις και αν εισάγουμε ρούχα χαμηλής μόδας που κάποτε τα φτιάχναμε στην Ελλάδα πληρώνουμε περίπου 4 δις ευρώ. Τα ρούχα του Ελληνικού Στρατού φτιάχνονται στα Αδανα της Τουρκίας.
Αυτό έγινε. Αυτή τη χώρα φτιάξαμε και καλούμαστε όλοι μας να την αλλάξουμε. Την καταντήσαμε έτσι με σειρά κακών πολιτικών για τη ανάπτυξη μετά το 1980.
Πάρτε τα σωστά μηνύματα, κάντε τις σωστές επιλογές, για να μπορέσουμε να σας κρατήσουμε εδώ.
