Πίσω στην Αθήνα και η ζέστη χτυπάει κόκκινο. Ακόμη δεν έχω μπει στο κλίμα της πόλης καθώς ενάμιση μήνα διακοπές και θα μου πάρει μέρες αν και θα ξαναπάω κάπου σίγουρα, μια βόλτα Αστέρα θα είναι, Σίφνο θα είναι, Σκιάθο που αγάπησα θα είναι; Δεν έχω ιδέα! Πάντως όλα θυμίζουν καλοκαίρι λόγω ζέστης αλλά δεν είναι τίποτα το ίδιο. Ο κόσμος έξω αλλοπαρμένος, μπερδεμένος για άλλη μια φορά.
Καλά στην Λάρισα που θα είμαι σήμερα θέλω να δω τι γίνεται πραγματικά! Πρόσφατα μιλούσα με ένα φίλο ζωγράφο για την πόλη που μεγάλωσα και εγώ και αυτός παρότι δεν γεννηθήκαμε εκεί απλά μας έφεραν οι συγκυρίες λόγω γονέων. Και πραγματικά το πόρισμα βγήκε. Στη Λάρισα αν δεν είσαι άνθρωπος διπλωματικός, κοινωνικός και θα έλεγα αρκετά γαλίφης, δεν αγιάζεις. Δεν πετυχαίνεις, δεν γίνεσαι ποτέ ευτυχισμένος. Δυστυχώς είναι μια κοινωνία που βασίζεται στο ψέμα, στην υποκρισία και τον κοινωνικό σχολιασμό στον απόλυτα μέγιστο βαθμό σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις. Το «ότι δηλώσεις είσαι» ισχύει και εκεί, απλά, πέφτουνε όλοι σαν κηφήνες πάνω σου «σε γλεντάνε» δίχως αύριο και όταν καταλάβουν τι συμβαίνει πραγματικά, σε πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα και καλά κάνουν γιατί ούτε οι ίδιοι δεν αντέχουν να εκτεθούν μαζί σου, μιας και θα κινδυνέψουν να βγούνε και τα δικά τους στην φόρα.
Το χειρότερο είναι ότι ο περισσότερος κόσμος πίνει τους απανωτούς καφέδες τον ένα πίσω από τον άλλο, δεν έχουνε καμία ουσιαστική παιδεία, βιάζουν λεκτικά όλους όσους ζηλεύουν για τους λόγους τους ο καθένας και δεν μπορούν να σταθούν σαν οντότητες ούτε στον υπόνομο μιας μεγάλης πόλης. Απλά με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Α, και κάποιους από αυτούς πάμε και τους ψηφίζουμε κιόλας και μας κάνουνε και πλακίτσα στην καθημερινότητα. Καθημερινές χειραψίες με χαμόγελα ψεύτικα και μαχαίρια που από πίσω παραμονεύουν να γυρίσεις την πλάτη σου. Άνθρωποι δυστυχισμένοι μέσα στο καλούπι του πετυχημένου μοτίβου της επαρχίας χωρίς ερεθίσματα και στόχους. Ψέμα, γλύψιμο, υποκρισία και πάνω απ’ όλα ανωμαλία, εγκεφαλική, ψυχική και σωματική φυσικά .
Να τονίσω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις φυσικά και πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που ζούνε στην πόλη. Ωστόσο δεν θα σταματήσω ποτέ να τους λυπάμαι που παλεύουν με τους δαίμονες. Και δεν θα σταματήσω ποτέ να αισθάνομαι τόσο τυχερή που τα κατάφερα και έφυγα. Πόσο χαίρομαι που μετά από τόσα χρόνια απογοήτευσης μπορώ και απλά γελάω με όλα αυτά και τα εξιστορώ με χαλαρή διάθεση , ενώ παλιότερα με πείραζε τόσο πολύ και με έκανε ράκος καθημερινά σχεδόν , αλλά ίσως τελικά και μεγάλη μαχήτρια θα έλεγα . Πόσο χαίρομαι που ίσως με στον επόμενο γύρο του lockdown θα μπούνε κάποια πράγματα στην θέση τους και πόσο ξαναχαίρομαι που η ζωή μου τα φέρνει πάντα έτσι που δεν ζω σε αυτή την πόλη που απλά θυμίζει ένα ωραίο γυαλιστερό μήλο που αν το δαγκώσεις θα είναι σάπιο μέσα γιατί σίγουρα δεν είναι με τίποτα σύγχρονη και υγιής. Τα έχω πει ξανά και ξανά και θα προσθέσω πως «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να φαίνεται τίμια, πρέπει να είναι και τίμια».
Πάμε για τον δεύτερο γύρο, τα κεφάλια μέσα και σόρυ αν η αλήθεια πονάει αλλά έτσι είναι! Κάπως έτσι θα αποχαιρετήσω προς το παρόν γιατί έχω πολύ βαρύ πρόγραμμα για τον χειμώνα και μέχρι τότε… Keep calm and try you best LAvers ! Hasta La vista !!!
