Σάββατο σήμερα και πέρασε μια βδομάδα από την καταστροφή της γειτόνισσας πόλης. Βασικά της μικρής, γειτόνισσας πόλης. Της καρδιάς της Θεσσαλίας κατά πολλούς . Την Καρδίτσα. Μόλις τελειώσαμε με την Κατρίνα την περισυλλογή πραγμάτων και κυρίως ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες. Σκληρό πολύ από την μια στιγμή στην άλλη να βρίσκεσαι στον δρόμο και χωρίς σπίτι και χωρίς επιχείρηση για κάποιους. Κάτι σαν πόλεμος αλλά χωρίς όπλα, τανκ και χειροβομβίδες. Έχοντας αντίπαλο την οργή της φύσης είσαι ανυπεράσπιστος και απλά δέχεσαι το χτύπημα απροειδοποίητα και δίχως έλεος. Εξάλλου είδαμε όλοι πως ακόμη και οι μετεωρολόγοι πέσανε σαφώς έξω στις προβλέψεις τους σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Τώρα θα μου πεις, και να γνωρίζανε οι πολίτες τι έρχεται τι θα άλλαζε;
Ακόμη κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Που μπορείς να ρίξεις την ευθύνη για την καταστροφή; Γιατί πάντα εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη όταν μας συμβαίνει κάτι κακό να πρέπει να επιρρίψουμε ευθύνες κάπου, ακόμη και από το σύμπαν έχουμε να περιμένουμε απάντηση στην αδικία και στο κακό όπως και επιβράβευση για την καλή μας πράξη. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς όταν γίνει κάτι σε αυτή την ζωή δεν μπορεί να είναι αναστρέψιμο. Είναι όπως όταν καπνίσεις το τσιγάρο σου. Τέλος. Δεν υπάρχει η μηχανή του χρόνου για να γυρίσουμε πίσω . Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως κάποιοι από εμάς να έχουμε την ευκαιρία να επανορθώσουμε για κάποιο λάθος μας ή για κάτι που ποτέ δεν καταλάβαμε τι έφταιξε και έτσι πέρασε στην λήθη του χρόνου απλά, όχι όμως του μυαλού και της καρδιάς μας.
Σπάνιο πολύ παιδιά μιλάω σπαθί και τυχερός αυτός που θα του συμβεί να τα λέμε και αυτά. Και όμως κάνω και εγώ τέτοιες σκέψεις. Πάντα βέβαια υπήρξα άνθρωπος αισιόδοξος και θετικός και αν και δεν μου φαίνεται από αυτά που γράφω, έχω προκαλέσει πολλές φορές την τύχη μου καλέ , αλλά κάτι , κάτι πάντα με βοηθούσε και τίποτα δεν λάβωσε τα κύρια ζωτικά μου όργανα πάρα μόνο κάτι αντικείμενα και ψιλολόϊα που λένε στο χωριό μου έχασα και οκ πάμε παρακάτω . Καρδιά και ψυχή αλώβητα φτού , φτού . Γλώσσα ροδάνι και σκληρή σαν πέτρα που σφάζει σαν βαμβάκι μεν αλλά κρατάει τους τύπους δε. Αν μπορούσα θα έλεγα σε αυτό, ότι είναι που μου κρατάει ομπρέλα όταν βρέχει κακή ενέργεια και όχι μόνο, να βοηθήσει και τους γείτονες μας σε αυτό την τόσο δύσκολη στιγμή γιατί πραγματικά δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου .
Τώρα να μην πω την κακία μου όμως μετά από αυτή την κρίση καλοσύνης; Αν γινότανε το «Ηλία ρίχτο» μέρα Πέμπτη δεν ξέρω τι θα μας έμελε. Αυτό το τραγικό σόου που μόνο ντροπή και αίσχος προκάλεσε για όποιο κάτοικο της πόλης, δεν ξέρω , δεν ξέρω αλήθεια αν θα γλίτωνε η Λάρισα από την μανία της φύσης. Στα αριστερά νερό, στα δεξιά φωτιά, γιατί το L.A. δεν γίνεται να πλημμυρίσει όπως το μάθαμε μέσω της σύγκρισης .
Σόρυ παιδιά αλλά έτσι είναι ! Φθηνά την γλίτωσε από το μάτι του Κυκλώνα !!
