Η είδηση βγήκε στα ΜΜΕ, όχι, βέβαια, ως πρώτο θέμα. Σεμνά, θα την χαρακτήριζα.
Δέκα νοσηλεύτριες από την Κρήτη, δήλωσαν εθελόντριες στην προσπάθεια αντιμετώπισης του COVID – 19. Και ταξίδεψαν από το νησί τους στην Θεσσαλονίκη. Όμορφα κορίτσια, δροσερά. Να βοηθήσουν δήλωσαν τις συναδέλφισσές τους, να τις δώσουν έστω μια μικρή ανάσα. Ακόμα και ως συμβολική η κίνηση αυτή, είναι σημαντική. Είναι το φως στο σκοτάδι. Αν οι δέκα γίνουν εκατό, θα είναι ακόμα πιο σημαντικό του γεγονός. Αν γίνουν χίλιες, θα είναι και καθοριστικό. Άφησαν αγαπημένους, άφησαν την βεβαιότητα του σπιτιού τους και πήγαν εκεί όπου η μετάδοση της νόσου έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις.
Δεν στέκομαι στο αν η πολιτεία τις επιβραβεύσει ή όχι. Ούτε σε κάποια ειρωνικά (και κακόβουλα) σχόλια που διατυπώθηκαν από επαγγελματίες τής έριδας και της κακοπιστίας. Στέκομαι στο ψυχικό σθένος και στην διάθεση προσφοράς. Αν δεν έχεις ανοιχτή την καρδιά σου στον συνάνθρωπο, ό,τι και να σου τάξουν, δεν αποφασίζεις κάτι τέτοιο.
Είθε ν’ ακολουθήσουν και άλλες, και άλλοι. Αυτός ο εχθρός θέλει σύμπνοια για να αντιμετωπιστεί. Θέλει το εμείς να γίνει πράξη, όχι λόγια.
Αλλά, στέκομαι και σ’ ένα άλλο, θλιβερό, γεγονός. Κατάπτυστο. Σε όσους πανηγυρίζουν πως νίκησαν την πολιτεία, την αγνόησαν, και πήγαν να διαδηλώσουν στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Θα τους χειροκροτούσα αν, αντί να βγουν στους δρόμους με συνθήματα, πήγαιναν, εκείνη την ημέρα, εθελοντές στο ΕΚΑΒ και στα νοσοκομεία. Να τιμούσαν έτσι την εξέγερση των φοιτητών. Όχι με λεονταρισμούς και προκλητικότητες, αλλά με προσφορά.
Δεν το έκαναν. Και οι φιλικές τους εφημερίδες τούς αποθέωσαν. Οποία ντροπή. Αποθέωσαν την κατάλυση του νόμου. Στην χώρα που η στάση του Σωκράτη έμεινε ως παγκόσμια παρακαταθήκη υπακοής στους νόμους, πρώτοι οι μεγαλόσχημοι αρχηγοί και τα κομματικά στελέχη τους, πανηγύριζαν για το αντίθετο.
Στο μεταξύ είναι αυτοί οι ίδιοι, που κατηγορούσαν και κατηγορούν την κυβέρνηση, πως καθυστέρησε την λήψη τών μέτρων, αυτών των μέτρων που οι ίδιοι ποδοπάτησαν.
Αλλά, το γεγονός είναι κατάπτυστο και για έναν άλλο λόγο. Ούτε ένας απ’ αυτούς, είκοσι ημέρες πριν, δεν βγήκε να ψελλίσει έστω μια λέξη διαφωνίας, για τον εορτασμό τής συγκλονιστικής επετείου τής 28ης Οκτωβρίου 1940. Στην ζυγαριά της συνείδησής τους το εθνικό πάει στον πάτο. Το κομματικό στα ύψη.
Βέβαια, αυτό δεν μου προκάλεσε έκπληξη. Άλλωστε, η πορεία του ΚΚΕ είναι γνωστή. Συστρατεύθηκε στον αντιφασιστικό αγώνα μετά τον Ιούνιο του 1941, όταν δηλαδή η Σοβιετική Ένωση δέχτηκε την επίθεση του Χίτλερ. Το άκρον άωτον της διγλωσσίας, δηλαδή. Αλλά, αυτό δεν είναι το θέμα μου. Έχω, άλλωστε, αρθρογραφήσει αρκετές φορές γι’ αυτό, παλαιότερα, με την παράθεση τεκμηρίων…
Το θέμα μου είναι το χρυσάφι και τα άχυρα. Το χρυσάφι, που πρόσφεραν οι εθελόντριες νοσηλεύτριες και τα άχυρα που προσφέρουν οι σκοπιμότητες. Γιατί, τα άχυρα προσφέρονται πλουσιοπάροχα.
Μόλις χθες την πόλη μας επισκέφθηκε ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και το άχυρο προσφέρθηκε αφειδώς. Στις συναντήσεις με φορείς και εκπροσώπους έγινε πάλι λόγος για μέτρα που άργησαν να ληφθούν. Οποία γελοιότητα. Ως να μην υπήρχαν οδηγίες, ρυθμίσεις, νομοθετήματα κατά την διάρκεια του καλοκαιριού και μετά. Ουδείς έκανε λόγο πως όλα αυτά καταπατήθηκαν, πως κανείς δεν έδινε σημασία, πως όλοι αγνόησαν τα απαγορευτικά.
Απών ο έλεγχος, απούσα η υπακοή. Καθημερινά γινόμασταν μάρτυρες συνωστισμών. Ωσάν να μην συνέβαινε κάτι. Οι προειδοποιήσεις έπεφταν σε τεράστιους κάδους απορριμμάτων.
Το καλοκαίρι, στα παραλιακά, οι μάσκες είχαν καταντήσει το νέο διακοσμητικό αξεσουάρ τού λαιμού. Το φθινόπωρο, στα καφέ τής πόλης, η κατάσταση θύμιζε εποχές άλλες. Το «δεν βαριέσαι» είχε επανέλθει θριαμβευτικά. Ελάχιστοι ευσυνείδητοι σεβάστηκαν τον εαυτό τους και τον νόμο. Αυτά δεν ειπώθηκαν στον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε, ούτε ο ίδιος θα ήθελε να τα ακούσει. Δεν θα εξυπηρετούσαν την προπαγάνδα του.
Αν ο κ. Τσίπρας ήθελε να δείξει την αγάπη του στο σύνολο, θα την έδειχνε σπεύδοντας στην Θεσσαλονίκη, στο αεροδρόμιο, να υποδεχτεί τις εθελόντριες νοσηλεύτριες. Αυτό, όμως, δεν το σκέφτηκε, γιατί η ψυχική και διανοητική του δύναμη εκφράζεται με άλλου είδους ενέργειες. Το ίδιο και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί. Το έκανε, όμως, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας με δημόσια τοποθέτησή της, το έκανε και ο υπουργός, που παρά τα οποιαδήποτε λάθη του ή παραλείψεις, είχε το σθένος να συγχαρεί δημόσια αυτήν την πρωτοβουλία. Και αυτό είναι σημαντικό.
Θα κλείσω με έναν συλλογισμό. Ακούω συνέχεια για πράγματα που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν.
Ας υποθέσουμε ότι γίνονταν, ότι αυτήν την στιγμή η χώρα, είχε κατορθώσει να κάνει σε λίγους μήνες, όσα δεν έγιναν πολλές δεκαετίες τώρα, και είχε έτοιμα νοσοκομεία να υποδεχτούν, και να περιθάλψουν, και να διασωληνώσουν, ακόμα και δέκα χιλιάδες ασθενείς. Θα επαρκούσαν αν ο καθένας μας δεν τηρούσε τις οδηγίες; Γιατί οι οδηγίες υπήρχαν, οι περιορισμοί υπήρχαν. Εμείς τους καταπατήσαμε. Και γιατί η σκουριασμένη κρατική μηχανή δεν φρόντισε να σταθεί στο ύψος τών περιστάσεων. Σποραδικοί οι έλεγχοι. Για την τιμή τών όπλων κάποιες βεβαιώσεις παραβάσεων.
Δεν θέλω να ευτελίσω το κείμενο και να αναφέρω παραδείγματα που έζησα, τόσο εγώ, όσο και συμπολίτες μας, οι οποίοι αγανακτούσαν από την έλλειψη επαρκούς επιτήρησης. Μόνο οι δηλώσεις τών υπεύθυνων και των αρμόδιων ήταν εν αφθονία. Σήμερα, αυτά που γράφω, επιβεβαιώνονται από τα αποτελέσματα.
Παρά ταύτα, και σήμερα, η ανυπακοή κάνει παρέλαση στους δρόμους. Μετά τις 21:00 η Λεωφόρος Καραμανλή, μετατρέπεται σε πίστα αγώνων. Ευνοεί η περιορισμένη κίνηση. Τι κι αν κάποιοι κάτοικοι δηλώνουν την αγανάκτησή τους. Στις λαϊκές αγορές, οι αποστάσεις παίζουν ανάλογα με το μάτι του κάθε πωλητή. Άλλος βλέπει το μισό μέτρο για πέντε, άλλος τα δυο μέτρα για πέντε. Στο τέλος όλοι είναι ευχαριστημένοι. Αρκεί να μην πειραχτούν τα προσωπικά συμφέροντα.
Όσοι νόμοι και να υπάρξουν, αν ο καθείς δεν νιώσει την ευθύνη του για την τήρησή τους, άχυρα θα αποθηκεύουμε.
Λάρισα, 19/11/2020
