Από την Μαίρη Σοφιανοπούλου – Πετρουλακη
Δύσκολη περίοδος αυτή που διανύουμε… Άγχος, αγωνία, αβεβαιότητα. Το παρόν μας κάπως δυσχερές κι εμείς αγύμναστοι για τέτοιες “παθολογίες”. Αρκετοί είναι ψύχραιμοι και αφομοιώνουν, θα έλεγα, πιο πρακτικά και σημειολογικά την κατάσταση. Πολλοί, όμως, εμπίπτουν στο σύνδρομο τής ανασφάλειας, του άγνωστου και της σύγχυσης. Και ο προβληματισμός -δυστυχώς είναι επιφανειακός για κάμποσους- επαυξάνει τα αδιέξοδά τους.
Καλόν είναι σε κάθε τι να υπάρχει μέτρο. Να μην γενικεύουμε τα πάντα, να τα υπερεκτιμούμε, ή να τα δαιμονοποιούμε, γιατί τότε έρχεται να προστεθεί κι ο φόβος, αδέσμευτος και καταλυτικός! Μην ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι βέβαιο και δεδομένο και οι υπολογισμοί που κάνουμε μπορεί και ν’ ανατραπούν. Χρειάζεται να είμαστε ταπεινοί, συγκροτημένοι και φειδωλοί σε ό,τι λέμε και πράττουμε. Και η ανεμελιά, φρόνιμον είναι, να μην αποτελεί μόνιμη κατάσταση. Γιατί η κάθε μέρα έχει και διαφορετική προσλαμβάνουσα.
Καιρός είναι, λοιπόν, ν’ αποδυθούμε τα, τυχόν, νόθα άγχη μας και να τακτοποιήσουμε τις, τυχόν, εσωτερικές μας εκκρεμότητες, μήπως και αποκτήσουμε λίγη αυτεπάρκεια. Μην αναλωνόμαστε σε βαρύγδουπους μονολόγους που μας οδηγούν σε μια μετέωρη μοναξιά. Ας γίνουμε λιγάκι καλόπιστοι και αντί να κοιτάμε πως θα “αποδράσουμε’ από τον διάλογο με τον άλλον, να γίνουμε κι εμείς ο αρμός που θα συγκρατήσει την υγιή συμβίωση, την τόσο εύθραυστη στις μέρες μας.
Χρειαζόμαστε, ακόμα, αυτό που λέμε αφοσίωση, εμπιστοσύνη, ηθική διαπαιδαγώγηση. Οι περίτεχνες πράξεις και τα ηχηρά λόγια “πέφτουν” άδεια και κούφια. Μεγαλοστομίες και ψευδολογία δεν μας οδηγούν πουθενά, ει μη μόνο σε μια “λαιμαργία” προσωπικής αποθέωσης. Κι είναι αυτό που απογυμνώνει την αλληλοεκτίμηση, τον σεβασμό, τη γοητεία και την δημιουργικότητα της ανθρώπινης συμπόρευσης μέσα αλλά κι έξω από το σπίτι, από την οικογενειακή εστία.
Καιρός όχι να φιλοσοφήσουμε, αλλά ν’ αναθεωρήσουμε προτεραιότητες και απαιτήσεις. Να επωμιστούμε ευθύνες και ν’ αποποιηθούμε κάθε κυνισμό και ασάλευτες προσωπικές βλέψεις. Ας ξεσκεπάσουμε, γυμνώνοντάς το εντελώς, το απολυταρχικό μας εγώ και ας αναγνωρίσουμε την ισότητα στους ανθρώπους. Γιατί για όλους ισχύει η γέννηση και ο θάνατος! Και τα επίγεια αγαθά δεν είναι μόνον υλικά! Άλλωστε η ανθρώπινη γνώση και πείρα πλήθυνε τόσο! Ας μπούμε όλοι στον κόπο, που λέει ο λόγος, ν’ αξιολογήσουμε πιο θετικά, πιο συζευκτικά τη ζωή μας. Γιατί ” στηρίγματά” μας είναι κι ο γονιός μας, ο σύντροφός μας, το παιδί μας, ο συγγενής κι ο φίλος, ο γείτονας κι ο συνεργάτης-συνάδελφός μας. Κι είναι κρίμα κι “έγκλημα” να τ’ “ακυρώσουμε”!
Ενδοσκόπηση, λοιπόν, για το ιδεώδες της ζωής μας! Για το ιδεώδες μιας δυνατής Προόδου, του Λόγου και του Διαλόγου, της Επιστήμης και της Σκέψης.
