Περπατάω στο κέντρο της πόλης με τακούνια μεσημεριάτικα έχοντας στείλει “έξι” και το πάω τρέχοντας σχεδόν για να προλάβω να πιω ένα καφέ στο όρθιο με την Κατρίνα. Κόσμος πολύς έξω , στα χαμένα κλασικά και με τα μυαλά στα κάγκελα .
Κοντοστέκομαι έξω από το πρώην Electroptica που παλιά έβαζε όλα τα λαμπάκια του κόσμου , ή εγώ επειδή ήμουν μικρή το έβλεπα τόσο φανταχτερό μιας και δεν είχα πατήσει ακόμη το πόδι μου στην Madison Square και θυμάμαι πως τραβούσα την μαμά επίτηδες να περάσουμε από εκεί για να χαζέψω αυτό το φαντασμαγορικό θέαμα.
Λίγο πιο κάτω στρίβω και βγαίνω Ρούζβελτ που είναι επίσης ένας δρόμος που χωρίς να είναι ιδιαίτερα στολισμένος , πάντα έχει αυτές τις μυρωδιές της καμένης ζάχαρης και της κανέλας και ο κόσμος μοιάζει να περπατάει πιο χαρούμενος .
Δυο παιδάκια λένε τα κάλαντα και ξαφνικά πάλι κονταίνω και με θυμάμαι με την παρέα να πάμε από πόρτα σε πόρτα και η αγωνία μας για το τι θα μας δώσουνε στο τέλος να είναι τόσο μεγάλη γιατί ο στόχος ήταν πάντα ένα παιχνίδι και έπρεπε να βγεί το budget για να μην συμπληρώσει και ο μπαμπάς και πάει στράφι το δεύτερο δώρο. Καλά δεν το συζητώ όταν μας δίνανε ζαχαρωτά και καραμέλες πόσο έξαλλη γινόμουν αλλά κρατιόμουν και χαμογελούσα ακόμη και όταν μου έλειπε κάποιο δόντι άμεσης προβολής ! Προβλήματα και αυτά που τότε φαντάζανε όντως βουνό .
Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αλλά έχω μια νότα αισιοδοξίας, δεν τα βλέπω όλα μαύρα αν και μου έρχεται η ατάκα της αγαπημένης μου Σωσώς από τα εγκλήματα που λέει :
Χιόνια στο καμπάναριοοοοο…. Π#*@* ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟΟΟΟ , black humor αλλά καλό , η αλήθεια να λέγεται.
Τέλος πάντων βγαίνω Κύπρου και στρίβω για αρχαίο θέατρο και περνάω απο το μαγαζί που είχε έξω τον παπαγάλο. Αυτόν τον πολύχρωμο που κάτι έλεγε νομίζω , και ήτανε αρκετά μεγάλος όχι μόνο για τα μάτια ενός παιδιού αλλά και των ενηλίκων και μας ανέβαζε το κέφι με το χορευτικό κούνημα του λαιμού του και τις ατάκες του.
Επίσης αυτό το κομμάτι του πεζόδρομου ειδικά εκεί που κάνει την διχάλα και βγαίνεις στην Απόλλωνος πάντα φαντάζει τόσο κινηματογραφικό και chic σαν να έχει ξεπηδήσει από ελληνική ταινία και θα δεις την Αλίκη να τρέχει να γλιτώσει από την Κωνσταντάρα που σαν πατέρας την μαλώνει ή τον Παπαγιαννόπουλο να επευφημεί τον Μαυρογιαλούρο και παράλληλα να προχωράει και η λατέρνα με το γνωστό σε όλους άσμα γαρύφαλλο στ’αυτί και την Καρέζη να χορεύει.
Και φτάνω στον προορισμό μου όπου αμυδρά θυμάμαι το ρολόι και αλήθεια λέω καθώς δεν έχω τέτοια κολλήματα με την ηλικία, πάντα. Εκεί στο ρολόι όλοι δίνανε τα ραντεβού τους κάποτε. Ήτανε το σήμα κατατεθέν του κέντρου πριν να γίνουνε τα συντριβάνια και η γωνία στους Αττικούς φούρνους πάρει την θέση του. Και αυτό τεράστιο φαινότανε καλέ μπούτ θυμάμαι .
Μελαγχολία όπως και τα Χριστούγεννα αυτά, που τελικά όμως παρότι δεν φημίζομαι για την καλοσύνη και την αισιοδοξία μου, πιστεύω πως σε βάθος χρόνου θα βγούμε πιο δυνατοί από όλο αυτό! Όχι στο πολύ, πολύ βάθος ελπίζω μόνο!
Από αυτή την πανδημία που μας έχει γονατίσει τόσους μήνες , που έχει κόψει τα φτερά της νεολαίας και μαστιγώνει καθημερινά με βέργα σαν κακή δασκάλα όλους μας για να μας κάνει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε καλά παιδιά και δεν ακούμε τις συμβουλές της.
Δεν θα αναφέρω τα θύματα που θρηνήσαμε και θρηνούμε καθημερινά γιατί είναι τόσο λυπηρό…
Δεν κρίνω πλέον ούτε αυτούς που δεν υπακούνε στις εντολές του Μητσοτάκη για την αυτοπροστασία και τον σεβασμό στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο .
Θέλω να τελειώσει όλο αυτό και να είμαι ξανά ελεύθερη .
Και το μόνο που θα μάθω να εκτιμώ περισσότερο από όλα τελικά, είναι την υγεία μου πρώτα και μετά όλα τα υπόλοιπα . Σίγουρα και οτιδήποτε άφηνα για αύριο ενώ μπορούσα να τα κάνω και σήμερα .
Άντε και λίγο αγάπη περισσότερη από αυτή που πίστευα πως έχω μέσα μου, μια έννοια που σε κάνει τόσο αδύναμο που σου την σπάει ναι μεν αλλά το απολαμβάνεις χωρίς ενοχή και σε κάνει να κλαις από χαρά που και που σαν παιδάκι.
Ουφ!!!
Ίσως και τα τρίγωνα κάλαντα των παιδιών που με ξυπνούσανε ναι μεν βάρβαρα αλλά ξεκινούσε η μέρα αισιόδοξα και μελωδικά! Αυτά και η ζωή είναι ωραία και καθόλου μικρή !
Jingle Bells λοιπόν και Hohoho !
