Κι ενώ στην πόλη δεν είναι λίγοι εκείνοι που βιάστηκαν να χειροκροτήσουν ή να καταδικάσουν μια γλυπτική εγκατάσταση του εικαστικού Χρήστου Παπανικολάου, άσχετα αν έχουν ή όχι την στοιχειώδη παιδεία και πριν καν το έργο αρχίσει να συνομιλεί με τον χρόνο, ένας ζωγράφος – δάσκαλος καλλιτεχνικών στο 19ο δημοτικό σχολείο τής πόλης μας, στην συνοικία Χαραυγή, ο κ. Πάρης Μακρής, πρότεινε να ζωγραφίσει εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του σχολείου, διακόπτοντας την μονοτονία που συνήθως χαρακτηρίζει τους διαδρόμους, τις σκάλες και κάποια άλλα σημεία που καθημερινά φιλοξενούν στα διαλείμματα τους, τους μαθητές.
Βρήκε συμπαραστάτες και υποστηρικτές τής προσπάθειάς του, τόσο την διευθύντρια του σχολείου κ. Χρύσα Δαρδακούλη, όσο και τους άλλους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους μαθητές που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα.
Οι αδιάφοροι τοίχοι ζωντάνεψαν. Τα μάτια τών παιδιών γέμισαν χρώματα, χωρίς τα παιδιά να προβληματιστούν αν αυτό που άλλαξε την όψη τού σχολείου τους είναι Τέχνη, ή δεν έχει και μεγάλη αισθητική αξία. Και όσα παρακολούθησαν την διαδικασία τής μετατροπής τού άχρωμου τοίχου σε κάτι άλλο, ίσως να ένιωσαν μια μικρή αγάπη να φυτεύεται στην ψυχούλα τους για τη ζωγραφική.
Άλλωστε, η ζωγραφική, ως εγχάρακτο σχέδιο, ήταν η πρώτη γραπτή γλώσσα τού ανθρώπου από τότε που κατοίκησε στις σπηλιές.
Γράφω τις λίγες αυτές γραμμές με την παρακίνηση της φίλης Νίκης Καραγιάννη, που όπως και τα δικά μου παιδιά, τα παιδιά της είναι μαθητές του 19ου δημοτικού σχολείου και έρχεται σε συχνή επαφή με τον περιβάλλοντα χώρο, κάνοντας την ευχή να υπάρξουν πολλά σχολεία τής πόλης που να γεμίσουν σχέδια και χρώματα…
