Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Μέσα σε γκρεμισμένους τοίχους και χαλάσματα σπιτιών, εκεί που το χαμόγελο μικρών και μεγάλων έχει παγώσει, αναδεικνύεται όλες αυτές τις μέρες η μορφή ενός πραγματικά φωτισμένου Ιεράρχη.
Ο Μητροπολίτης Ελασσόνας Χαρίτων δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό, αθόρυβα και σεμνά, να επισκέπτεται συνεχώς τα χτυπημένα από τον Εγκέλαδο χωριά, μακριά από τα φλας των φωτογράφων και να δίνει με τον Λόγο του κουράγιο και δύναμη στους πολίτες που είδαν τις περιουσίες τους να χάνονται.
“Τον βλέπουμε τα βράδια, μόνο του, να έρχεται με το αυτοκίνητο, και να συνομιλεί με τους βασανισμένους και φοβισμένους κατοίκους…”, μου έλεγε χθες καλός φίλος από το Μεσοχώρι, όπου αυτός και η οικογένεια του συνεχίζουν να κοιμούνται στο αυτοκίνητο, εξαιτίας του φόβου ενός νέου σεισμού.
Χθες το πρωί τέλεσε μια συγκινητική Θεία Λειτουργία σε μια αυτοσχέδια σκηνή που στήθηκε στο γήπεδο του Δαμασίου, εκεί όπου έχει δημιουργηθεί ένας καταυλισμός που θυμίζει “προσφυγικό”, ανεξαρτήτως αν βρίσκεται στο χωριό που μέχρι και την περασμένη Τετάρτη όλα έμοιαζαν φυσιολογικά.
Ο Μητροπολίτης Χαρίτων στο κήρυγμα του μίλησε ανθρώπινα και ζεστά προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στους ανθρώπους που είδαν τις ζωές τους να τις καταπίνουν τα ενεργοποιημένα ρήγματα της περιοχής.
Μετά τη Θεία Λειτουργία βρέθηκε στο Πραιτώρι όπου είχε μαζί του μπάλες ποδοσφαίρου τις οποίες και έδωσε στα μικρά παιδιά καλώντας τα για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, όπως και έγινε τελικά. Χωρίς φωτογραφίες, χωρίς πόζες, χωρίς δηλώσεις.
Τις πρώτες μέρες του σεισμού κάλεσε από το τηλέφωνο του επιχειρηματίες που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν οικονομικά και να βοηθήσουν την κατάσταση για να τους ενεργοποιήσει απέναντι στο δράμα των κατοίκων των σεισμόπληκτων χωριών. Ο πρόεδρος της Exalco Γιάννης Καντώνιας ήταν ένας από αυτούς που ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμα του Χαρίτωνα και έστειλε στους σεισμοπαθείς τις κουβέρτες που χρειαζόταν.
Ένας Ιεράρχης που πλέον έχει να αντιμετωπίσει τις ολικές καταστροφές που έχουν υποστεί πάρα πολλές εκκλησίες στην επαρχία Ελασσόνας δεν σταματάει να αγωνίζεται, να προσεύχεται και να βρίσκεται δίπλα στο Ποίμνιο του.
Η ιστορία γράφεται και συνεχίζεται…
