Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δεν είναι μονάχα ξεκούραση, διασκέδαση, φαγητό, αναμμένα φώτα, κλπ., αλλά κι ένας συμβολικός τόπος αυτογνωσίας, αγάπης και προσφοράς. Είναι επίσης μια καλή αφορμή να αναλογιστούμε ποιοι είμαστε ως άνθρωποι κι ως κοινωνία και να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Γιατί πολλά πράγματα που συμβαίνουν μας πονούν και μας πληγώνουν ως κοινωνία. Τι σημαίνει, ας πούμε, για όλους εμάς παραμονή Χριστουγέννων να πνίγονται άνθρωποι στο Αιγαίο και η αναστάτωση να είναι τόση, όσο να μην επηρεάζει το εορταστικό μας κλίμα. Αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσε η πολιτική φατρία, τα ΜΜΕ, η κοινωνία στο σύνολό της εάν το ναυάγιο αφορούσε ένα πλοίο που μετέφερε Έλληνες ταξιδευτές στα νησιά μας. Αρκεί λοιπόν να μην χαλάσουμε τη βολή μας, εξάλλου κυριαρχεί στα δελτία ειδήσεων η καταμέτρηση των νεκρών με την λέξη «μετανάστες» μπροστά, οπότε ας κοιμηθούμε ήσυχοι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, εμείς είμαστε ασφαλείς.
Εκεί στην ασφάλεια μας λοιπόν ας προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι, ο καθένας προσωπικά και όλοι μαζί ως κοινωνία. Να ξαναβρούμε τα φιλότιμα πατήματα, αυτά που τα γνωρίζουμε, τα έχουμε ξανα-περπατήσει, προς την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την δικαιοσύνη, κ.α. Να γίνουμε πιο καταδεκτικοί, να έχουμε ένα καλό λόγο για τους άλλους και να επιχειρούμε να βελτιώνουμε τις σχέσεις μας μαζί τους. Να εκφράζουμε πιο εύκολα την αλήθεια μας στους άλλους και είμαστε λιγότερο κλειστοί συναισθηματικά. Να ζηλεύουμε, δίχως όμως να επιτρέπουμε να γίνει η ζήλια φθόνος για τα επιτεύγματα των άλλων, αλλά η επιτυχία των άλλων να αποτελεί ένα κίνητρο για την δική μας προσπάθεια προς αυτή. Να είμαστε λιγότερο φυγόπονοι, να αγαπούμε την εργασία, τον μόχθο και τον κόπο και να βάζουμε μεράκι στα πράγματα. Να είμαστε περισσότερο αυθεντικοί, ντόμπροι και στοργικοί με τον εαυτό μας και τους άλλους. Να είμαστε ψυχικά έτοιμοι για τις αναποδιές της ζωής, γιατί αυτές δυστυχώς έρχονται πάντα και να μην δειλιάζουμε μπροστά τους. Να αξιοποιούμε την εμπειρία μας και να γινόμαστε πεπειραμένοι σε όσες ευθύνες μας αναλογούν. Να πολεμάμε τις σκοτεινές μας πλευρές και να επιχειρούμε να τις φωτίσουμε, διότι μόνο τότε κάποια χρήσιμη αλήθεια θα μας αποκαλυφθεί. Να καταλαγιάζουμε τα πάθη μας, τους φόβους μας και τον θυμό μας και να μάθουμε να ζούμε με μέτρο, σεβόμενοι τα όρια της ηθικής μας υπόστασης. Ζούμε σε μια όμορφη γειτονιά του κόσμου και έχουμε χρέος να το βλέπουμε και να είμαστε ευγνώμονες, μα κυρίως να προσπαθούμε να αξιοποιούμε την ομορφιά της, ομορφαίνοντας τις ψυχές μας.
Θα κλείσω όμως με μια πικρή διαπίστωση: έβλεπα μια εκπομπή με τίτλο «Πρωταγωνιστές»: Έντεκα γυναίκες που μας εμπνέουν κάθονται στο ίδιο τραπέζι, όπου μεταξύ των καλεσμένων γυναικών ήταν και η κα Καρολίνα Πελενδρίτου, χρυσή παραολυμπιονίκης της κολύμβησης (άλλος ένας όρος που είναι παράξενος, τι θα πει παρα-ολυμπιονίκης, είναι απλά ολυμπιονίκης σε μια κατηγορία συνανθρώπων που αγωνίζονται ισότιμα). Η κα Πελενδρίτου ανέφερε λοιπόν μεταξύ σοβαρού και αστείου ως απάντηση σε κάτι που ειπώθηκε για την ισοτιμία και την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία, πως αυτά συμβαίνουν μόνο στις σύγχρονες κοινωνίες. Εμείς δεν είμαστε κι οφείλουμε να γεννήσουμε αυτήν την ελπίδα τουλάχιστον για τις μελλοντικές γενιές.
Και το καινούργιο γεννιέται μόνο μέσα στην ταπεινότητα, στην αγάπη και στην αρμονία.
