Γράφει ο Δημήτρης Μπόγδανος
Άποψη για τον αν και πότε πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία έχω αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτήν γιατί δεν έχω πρόσβαση στα “σκληρά” δεδομένα του προηγούμενου κύματος αλλά και στα πιο πρόσφατα που είναι σίγουρα πολύ διαφορετικά. Το πρόβλημα είναι μεγάλο και η λύση δεν είναι εύκολη.
1. Επικοινωνούν ωστόσο μαζί μου γονείς παιδιών που ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες με φλεγμονώδη και αυτοάνοσα νοσήματα αναρωτούμενοι γιατί πρέπει να εκθέσουν στην Όμικρον τα ανοσοκατεσταλμένα ή ανοσοανεπαρκή παιδιά τους; Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν πλήρως εμβολιαστεί αλλά είναι γνωστό ότι η ικανότητα του ανοσοποιητικού τους να φτιάξει ανοσία είναι περιορισμένη και επομένως η πιθανότητα να κολλήσουν και να νοσήσουν από Όμικρον είναι μεγάλη.
Το ερώτημα είναι εύλογο. Γιατί τα παιδιά αυτά να μην έχουν την δυνατότητα τηλεκπαίδευσης όσο διαρκεί το οξυκόρυφο κύμα της πανδημίας;
Και πριν από την πανδημία, αλλά κυρίως εντός αυτής, πολλά από αυτά τα παιδιά στερούνταν της κοινωνικοποίησης των συνομηλικών τους και βιώνουν μια ζωή “διαφορετική” από τις συνηθισμένες στην αέναη προσπάθειά τους να μην μολυνθούν με ιούς και μικρόβια που θα θα μπορούσαν δυνητικά να απειλήσουν την ζωή τους. Κανένας φαντάζομαι δεν αμφισβητεί ότι αυτά τα παιδιά, χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείριση από την πολιτεία. Την δικαιούνται εξάλλου όσο δεν γνωρίζουμε την επικινδυνότητα του ιού για μέτρια ή βαριά νόσηση της παραλλαγής σε αυτές τις κατηγορίες των ασθενών και την αποτελεσματικότα/προστατευτικότητα του εμβολίου. Πολλοί από τους γονείς και τα παιδιά, φοβούνται ότι αδίκως θα φορτώσουν το σύστημα υγείας με νοσηλείες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν παρακολουθούσαν μαθήματα εξ αποστάσεως μέχρι τα πράγματα να ομαλοποιηθούν.
2. Εύλογο είναι επίσης το ερώτημα, τι θα γίνει με τα παιδιά των οποίων οι γονείς ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες; Στη περίπτωση αυτή ο γονιός ή οι γονείς ασθενούν με αυτοάνοσο ρευματικό ή άλλο νόσημα σε ανοσοκαταστολή. Πολλά από αυτά τα παιδιά, κυρίως τα μεγαλύτερα που είναι και εξαιρετικά ευαισθητοποιημένα, θα προτιμούσαν την τηλεκπαίδευση ώστε να μειώσουν το ρίσκο της ενδοοικογενειακής διασποράς της μόλυνσης (από το σχολείο ή το φροντιστήριο κλπ στους γονείς τους). Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και ογκολογικοί ασθενείς, μεταμοσχευμένοι, αιματολογικοί κ.α. που βλέπουμε να είναι και υψηλού ρίσκου για μόλυνση και νόσηση ακόμη και με την “ηπιότερη” Όμικρον. Παράκληση των γονιών και των παιδιών, εκφρασμένη και μέσα από τους Συλλόγους Ασθενών είναι να τους δοθεί η δυνατότητα τηλεκπαίδευσης μέχρι να μειωθούν τα κρούσματα, πριν να είναι αργά.
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα αυτών των παιδιών να εξασκήσουν στο έπακρον το δικαίωμά τους για μεγαλύτερη προστασία και μικρότερο ρίσκο, ακόμη και αν είναι εμβολιασμένα.
Η πολιτεία και οι ειδικοί των υποεπιτροπών θα πρέπει να μεριμνήσουν έγκαιρα.
*Ο κ. Μπόγδανος είναι Καθηγητής Παθολογίας και Αυτοάνοσων Νοσημάτων, Διευθυντής Κλινικής Ρευματολογίας και Κλινικής Ανοσολογίας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας
