Έναν συγκινητικό επικήδειο λόγο αποχαιρετισμού του ανιψιού του Βασίλη Σαΐτη πραγματοποίησε ο κ. Ελευθέριος Σαϊτης, εκφράζοντας έτσι το τελευταίο αντίο σε ένα εκ των βασικότερων στελεχών της Βιομηχανίας Κρόνος, καθώς ο εκλιπών υπήρξε ο υπεύθυνος αγορών πρώτης ύλης της Βιομηχανίας, και ένας εκ των βασικών συντελεστών στην καλλιέργεια και διάδοση του ελληνικού βιομηχανικού ροδάκινου στους νομούς Ημαθίας, Λάρισας, Φλώρινας, Κορινθίας:
Πολυαγαπημένε μας ανιψιέ, σύζυγε, πατερά, αδερφέ, εξάδελφε και θείε ΒΑΣΙΛΗ.
Όλοι μας ευχόμασταν και προσευχόμασταν να μην έρθει αυτή η ώρα του αποχωρισμού, αλλά δυστυχώς η μοίρα υπήρξε πολύ σκληρή, άδική και αδυσώπητη μαζί σου.
Πάλεψες μέχρι την τελευταία στιγμή με απαράμιλλο θάρρος γενναιότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς ποτέ να λυγίσεις.
Σε πήρε πολύ νωρίς, δεν σου άξιζε αυτό.
Συνηθίζεται να λέγονται πάντα καλά λόγια γι’ αυτούς που φεύγουν για το αιώνιο ταξίδι, αλλά στην δική σου περίπτωση η μοίρα υπήρξε ακόμα πιο σκληρή, διότι κανένας, μα κανένας δεν μπορούσε να μπει στην ευγενική πάντα καλοπροαίρετη, άδολη ψυχή σου.
Κουβαλούσες ένα μεγαλείο ψυχής μέσα σου, που το κληρονόμησες από τους γονείς σου και την πολυαγαπημένη σου γιαγιά και μάνα μου Φραγκίτσα Μουρτζίλα, που και αυτή έφυγε πολύ νωρίς στα 42 της χρόνια.
Ο μεγάλος σου πλούτος ήτανε τα ψυχικά σου χαρίσματα της φιλοτιμίας, της δοτικότητας, της αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς προσφοράς, προς όλους τους ανθρώπους, συγγενείς, φίλους, γνωστούς και συγχωριανούς σου. Πάντα άφηνες την σφραγίδα σου της καλοσύνης. Μπορώ να πω ότι παντού φίλους είχες και όχι εχθρούς. Πάντα έδινες, σπάνια ζητούσες. Γι’ αυτό χαριτολογώντας σου έλεγα ότι ήσουν σαν τον μπάρμπα μας ΝΑΣΙΟΥΛΑ ΣΑ΅ΙΤΗ, που όποια πέτρα και να σήκωνες θα εύρισκες έναν γνωστό του και φίλο του.
Ήσουν γεννημένος για έναν άλλο κόσμο, αγγελικό θα έλεγα, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν το πιστεύω σου και η ύπαρξη σου.
Την αδικία δεν την ήθελες
Ένας πραγματικός άρχοντας, ανοιχτόκαρδος, ανοιχτοχέρης, κι ας έβλαπτες πολλές φορές τον εαυτό σου, που ήσουν τόσο καλόπιστος προς όλους και για όλα.
Τον εαυτό σου τον αδικούσες, τους άλλους ποτέ. Νοιαζόσουν και για τον πιο μακρινό συγγενή μας, θυμίζοντας άλλες εποχές, εκείνες τον παππούδων μας και των γονέων μας.
Αυτό ένιωθες, αυτό έκανες, και στο τέλος καλά έκανες.
Ήσουν ο αυθεντικός εαυτός σου, ο γνωστός ΒΑΣΙΛΗΣ με το εκτόπισμα που παντού άνοιγε πόρτες και διόδους. Πίστευες στους ανθρώπους, ανεξάρτητα εάν πολλές φορές
εισέπραττες πικρίες και απογοητεύσεις. Ο συναισθηματισμός σου πάντα υπεράνω όλων, περιφρονώντας το συμφέρον σου και τα επακόλουθα.
Μπορεί να δεχόσουν επικρίσεις, διότι ήσουν φοβερά φιλότιμος και ανοιχτοχέρης αλλά κανείς, μα κανείς δεν θα μπορέσει να πει ότι δεν ήσουν ένας πραγματικός τζέντλεμαν, ένας πραγματικός άρχοντας και ως άρχοντας έφυγες.
Αφήνεις πίσω σου τα λατρευτά πρόσωπα, τη σύζυγο Ζωή και την κόρη σου ΚΑΤΕΡΙΝΑ που στάθηκαν επάξια δίπλα σου έως την τελευταία σου πνοή.
Παρά το βαθύ πόνο μας και οδύνη, πιστεύω ότι εκεί που πήγες θα συναντήσεις τις αδελφές ψυχές όλων των δικών μας, παππούδων, γονέων, εξαδέλφων, θείων, φίλων και συγχωριανών μας, όπου αυτοί θα σε δεχτούν στο δικό τους άδολο βασίλειο, και θα είναι οι μόνοι πραγματικά που θα μπορέσουν να αγγίξουν το μεγαλείο της ψυχής σου.
Αγαπημένε μου ανιψιέ, αγκάλιασε τους γονείς μας, τους γονείς σου, τα ξαδέλφια μας και όλους τους Χασαμπαλιώτες που τόσο πολύ λάτρευες και υπερ αγαπούσες.
Θα τελειώσω με εκείνα τα λόγια που είπα όταν έφυγε ο πατέρας σου και αδελφός μου Τάκης του THORNTON WILDER
Υπάρχει η χώρα των ζωντανών κι
Υπάρχει η χώρα των νεκρών.
Γιοφύρι τους είναι η αγάπη, το μοναδικό νόημα μόνο που επιζεί
Την αγάπη σου την έδωσες απλόχερα προς όλους, έχτισες μια πολύ μεγάλη γέφυρα κι αυτό θα το θυμούνται όλοι.
Θα παραθέσω και κάτι ακόμη από το ποίημα του ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ:
“ Φοβούμαι σ’ αδελφάκι μου (ανιψάκι μου) και λιβανιές μυρίζεις.
Εχτές βράδυ επήγαμε πέρα στον αη Γιάννη,
Κι εθύμιασε μας ο παππάς με περισσό λιβάνι
Πες μου που είναι τα κάλλη σου, και
Που ειν η λεβεντιά σου,
Και τα ξανθά σου τα μαλλιά και
Τ’ όμορφο μουστάκι.
Έχω καιρό που αρρώστησα και
Πέσαν τα μαλλιά μου”
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει και καλό παράδεισο.
Αντίο αγαπημένε ανιψιέ
Αντίο πραγματικέ άρχοντα
