Κυριακή πρωί βγήκα μια βόλτα στο ποτάμι, ο ήλιος ήταν φωτεινός και μετά βίας άντεχα το παλτό στους ώμους μου. Έκανε ένα κρύο ευεργετικό, από αυτά που άκουγα μικρός ότι «σκοτώνουν τα μικρόβια». Συνάντησα λίγους ανθρώπους στο διάβα μου, ίσως οι περισσότεροι μείναν με την εντύπωση των δελτίων ειδήσεων που για ακόμη μια φορά σπείραν τον φόβο, θα κάνει πολύ κρύο λέγανε, θα έρθει η «ελπίδα», όπως παραδόξως ονομάσανε το τρέχων καιρικό φαινόμενο. Και η ελπίδα ήρθε, όχι με την μορφή των καναλιών, όχι με τη μορφή του φόβου, αλλά με τις αχτίνες του ήλιου. Σαν να θέλει ακόμη κι ο καιρός, η φύση, να μας αφυπνίσει, να μας στείλει ένα μήνυμα «μην φοβόσαστε ωρέ», χιόνι είναι, βροχή είναι, ήλιος είναι. Χιλιάδες εκατοντάδες χρόνια εναλλάσσονται αυτά τα καιρικά φαινόμενα και μάλιστα σε έναν ευλογημένο τόπο.
Τι έχουμε να φοβηθούμε εκτός από τον φόβο.
Λογικά θα συμφωνήσω πως ναι η επιστήμη (όπως και αυτή της μετεωρολογίας) είναι πολύ χρήσιμη. Είναι φρόνιμο και χρήσιμο να προετοιμάζεται η κοινωνία και οι θεσμοί της για την αποφυγή των αρνητικών συνεπειών μιας κακοκαιρίας ή να έχει τις υποδομές να στηρίξει και τις πιθανές ζημιές. Ναι αυτό είναι χρέος μας, να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο θωρακισμένοι. Το άλλο όμως που βλέπουμε πως μονάχα ο φόβος μεγαλώνει κι όχι οι υποδομές!
Γράφοντας διαβάζω διάφορα post στα μέσα μαζικής δικτύωσης, ξεχωρίζω κάποια από αυτά: δεν κάνει κρύο, φτώχια κάνει / ακόμη και με τα καιρικά φαινόμενα ο στόχος τους είναι να τρομάξουν τον κόσμο, τον θέλουν τρομαγμένο.
Βρίσκω μια γνωστή μου γυναίκα στο ποτάμι, πως είσαι τη ρωτώ, είμαι καλύτερα μου απαντά, έκοψα τα κανάλια, στην καινούργια τηλεόραση που πήραμε μπορώ να βλέπω τα βίντεο που επιλέγω, χθες καθόμουνα με τον άντρα μου και βλέπαμε ατελείωτα βιντεάκια με σκυλιά, γελάσαμε με την ψυχή μας. Καλό μάθημα αυτή η συνάντηση, σκέφτηκα…
Ο πολύς φόβος στερεί από τους ανθρώπους το χαμόγελο ακόμη κι όταν δεν κινδυνεύουν στην πραγματικότητα, το ξέρουμε αυτό, το γνωρίζουμε καλά. Ο φόβος για το άγνωστο, για κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε μας ακινητοποιεί ή μας κάνει επιθετικούς.
Αλλά ο φόβος μπορεί και να μας σώσει, επειδή μπορεί να μας δώσει τις σωστές πληροφορίες για τις αιτίες του, για αυτούς και για ότι μας τον προκαλεί. Τι μας κάνει να φοβόμαστε λοιπόν, αυτό έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τι είναι άραγε στην σημερινή πραγματικότητα αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, μόνο ο ιός ή η διασπορά του φόβου για τον ιό, το κρύο ή ο φόβος για «ακραία» καιρικά φαινόμενα, ο καιρός ή η απουσία δομών και υποδομών. Και ποιος είναι τελικά ο στόχος της απειλής μέσα από βιολογικές ανάγκες και υπαρξιακές συνιστώσες, όπως ο θάνατος και η αρρώστια, το κρύο, κ.ο.κ. πέρα ίσως από την χειραγώγηση και τον έλεγχο της συμπεριφοράς.
Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό ο φόβος θα μας κάνει πιο αντρειωμένους, πιο ψυχωμένους, πιο σθεναρούς. Γιατί αυτή είναι η «δουλειά» του φόβου, να μας καταστήσει ετοιμοπόλεμους. Κι όπως λέει ένας φίλος σε αντίστοιχο post, ενθυμούμενος τα παιδικά του χρόνια «μην κιοτεύετε», ανασύροντας μια διαχρονική αξία που περιβάλλει εμάς τους Έλληνες.
Μην κιοτεύετε λοιπόν
ΥΓ: έχει ενδιαφέρον να ξαναθυμηθούμε τον ύμνο εις την ελευθερία, από εκεί που τελειώνει ο εθνικός μας ύμνος, είναι αρκούντος διδακτικοί οι στίχοι του. Αναζητήστε τους στο διαδίκτυο, εδώ σας παραθέτω ένα μικρός μέρος.
3. Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι», νά σου πῇ.
4. Ἄργειε νάλθῃ ἐκείνη ἡ μέρα,
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
γιατί τὰ ’σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.
5. Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σοῦ ἕμενε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεία
καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.
6. Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ἕνα ἐκτύπαε τ’ ἄλλο χέρι
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,
7. Κι ἔλεες: «Πότε, ἅ, πότε βγάνω
τὸ κεφάλι ἀπὸ τσ’ ἐρμιές;».
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
κλάψες, ἄλυσες, φωνές.
