Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σπουδή για να διαπιστώσει κανείς το βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής μας ζωής. Ούτε η βροχή των δημοσκοπήσεων προσθέτει κάτι στην ήδη εμπεδωμένη κατάσταση. Ο λόγος για τον αδιατάρακτο συσχετισμό μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, τρία και πλέον χρόνια μετά από εκείνες τις κρίσιμες εκλογές του Ιουλίου του 2019.
Η αξιοσημείωτη, σε βαθμό εντυπωσιακό, αντοχή της κυβερνητικής παράταξης και η πολιτική αδυναμία της αντιπολίτευσης, κυρίως της Αξιωματικής, να καρπωθεί την υπαρκτή, διάχυτη και βουβή δυσαρέσκεια, διαμορφώνει τους ορατούς πολιτικούς όρους της διαδρομής προς τις εκλογές της Άνοιξης του 2023.
Πέρα από τις ανεπάρκειες, ιδεολογικοπολιτικού τύπου κυρίως, της ομάδας στην εξουσία, η παραλυτική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης αναδεικνύεται ως ο κύριος παράγοντας, που τελικά θα βαρύνει αποφασιστικά στις εξελίξεις. Μια αντιπολίτευση σε εξάντληση. Ανθρώπων, προτάσεων, ιδεών, περιεχομένου. Το κενό που προκύπτει αφαιρεί κάθε δυνατότητα διαμόρφωσης εναλλακτικής δυναμικής και προσθέτει εξ αντιθέτου πολιτικά επιχειρήματα στην Κυβέρνηση, μέσα από την καθημερινή σύγκριση που αυθόρμητα συντελείται.
Και είχε όλο τον χρόνο. Και μάλιστα έναν εύκολα πολιτικά αξιοποιήσιμο χρόνο. Και όμως τρία χρόνια δεν στάθηκαν αρκετά. Αντί στην μακρά αυτή διάρκεια να εξαντληθεί η Κυβέρνηση, εξαντλήθηκε η Αντιπολίτευση. Η ίδια η απώλεια του χρόνου συνιστά μια εξάντληση. Διαπιστώνουν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι την αδυναμία τους, συνειδητοποιούν στο πέρασμά του τα όριά τους, εξαντλούνται στην αδυναμία αλλαγής τους. Αντί ο χρόνος να είναι πολιτική ευκαιρία αλλαγής, γίνεται παράγοντας επιβεβαίωσης της αιχμαλωσίας της αντιπολίτευσης στον παλαιό εαυτό της, σε εκείνο που υπήρξε και ηττήθηκε, σε εκείνο που επιχείρησε και απέτυχε.
Ακολουθούν τα πολιτικά αποτελέσματα αυτής της υπαρξιακής εξάντλησης. Το πρώτο είναι η αδυναμία επεξήγησης. Δεν κομίζει στον δημόσιο διάλογο ένα πλαίσιο ερμηνείας και κατανόησης της εποχής, μια επιχειρηματολογία αντίστοιχη με την απολύτως νέα συνθήκη στην οποία έχει μπει ήδη ο κόσμος, σε παραλληλία με τις μεγάλες αλλαγές και τις νέες ανάγκες. Τα παλαιά μοντέλα έχουν εξαντληθεί και αυτά, οι μπροσούρες και οι βουλγκάτες έχουν από καιρό ταφεί.
Υποχρεωτικά ακολουθεί ο εγκλώβισμός της στο επίκαιρο. Αντί να καινοτομεί και να διαμορφώνει με πρωτοβουλίες της το μέτωπο αντιπαράθεσης, περιμένει την επικαιρότητα να της δώσει αφορμές και ευκαιρίες. Δεν υπάρχει πιο ιδανικό πεδίο ήττας στην πολιτική από τον πολιτικό ακτιβισμό, που σε υψηλούς τόνους στις οθόνες νομίζει ότι θα αλλάξει τον κόσμο.
Με τον χρόνο να περνά, την πολιτική αδυναμία της να επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία, την εμπιστοσύνη να υποχωρεί και τα πρόσωπα να φθείρονται, καμιά πειστική πρόταση άλλου δρόμου δεν μπορεί να νοηθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που απέναντι στην κυβερνητική πολιτική δεν στάθηκε ως τώρα δυνατό να διατυπωθεί ένα συνεκτικό σχέδιο επόμενης μέρας.
Εξαντλημένοι πορευόμαστε στο μονοπάτι.
