Στα βραδινά δελτία ειδήσεων – σε αυτό το βασίλειο του στιγμιαίου επίκαιρου – βρίσκει θέση επαναλαμβανόμενα τον τελευταίο καιρό μια πληροφορία που συμπυκνώνει την εποχή και μιλάει για την κατάστασή της: πολλαπλασιάζονται οι συμμορίες ανηλίκων.
Σε μια ζωντανή κοινωνία το άκουσμα θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό. Τίποτα δεν συμβαίνει πέρα από τον στιγμιαίο εντυπωσιασμό. Άνθρωποι που εργάζονται στο χώρο της εκπαίδευσης, δάσκαλοι στην Πρωτοβάθμια και καθηγητές στην Μέση Εκπαίδευση μιλάνε με μαύρα χρώματα για τη βία στα Σχολεία. «Το Σχολείο που ξέραμε δεν υπάρχει. Η βία που κυριαρχεί….» είναι οι εισαγωγικές λέξεις περιγραφής μιας κατάστασης παρακμής, όπως στη συζήτηση με πικρό αίσθημα τέλους την αποδίδει αφοσιωμένος στο χρέος του εκπαιδευτικός. Το αρμόδιο Υπουργείο μοιάζε επίμονα να αδιαφορεί.
Στην ελληνική κοινωνία, σιγά -σιγά, με τον χρόνο , μια αντίληψη αποδοχής της βίας εγκαταστάθηκε. Ένας ευρύχωρος συμβιβασμός με τα μικρά ή μεγάλα φαινόμενα βίας κέρδισε, σχεδόν ως φυσική κατάσταση η βία πήρε θέση στις μεταξύ μας σχέσεις, η αντιμετώπισή της έλαβε τη μορφή διακηρύξεων όσο αυτή άπλωνε ρίζες και κλαδιά.
Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας. Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής της. Η διαρκής μάχη εναντίον της σύμφυτης σε κάθε κοινωνικό σώμα βίας. Η απόκρουση θεσμικά αυτής της απειλής. Που διαβρώνει και διασπά την κοινωνική συνοχή, που θέτει σε κίνδυνο τη συνύπαρξη. Η μάχη που απομακρύνει τον φόβο που γεννά η βία, η μάχη που προσθέτει ασφάλεια και ελευθερία στην καθημερινή ζωή.
Οι συμμορίες ανηλίκων βρίσκουν θέση στο δελτίο ειδήσεων, δεν βρίσκουν θέση στον δημόσιο διάλογο. Δεν κινητοποιούν, δεν αφυπνίζουν. Στη σκιά τους θα συναντήσει κανείς την κρατούσα αντίληψη περί εξουσίας στη χώρα μας. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον. Στόχος τους η κυριαρχία. Τα άλλα ακολουθούν και προσεγγίζονται ως υποχρεωτική «λεπτομέρεια», που αναγκαστικά πρέπει να τύχει κάποιου εξωτερικού ενδιαφέροντος. Υπηρετούμενη η κυριαρχία με εύκολα μέσα, παροχές, επιδόματα, υποσχέσεις, κενότητα στη σύγκρουση, άγονη αντιπαλότητα, πολωτικό αδιέξοδο, τα σημαντικά μπορεί να περιμένουν και διαρκώς να αναβάλλονται, αφού η αντιμετώπισή τους απαιτεί ανάλωση σε μια μάχη, που συχνά είναι από τη φύση της βουβή και τα αποτελέσματά της θα φανούν πέραν της τετραετίας.
Εκεί που οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα έπρεπε πολιτικά πειθαρχημένα να εργάζονται υπέρ του δημόσιου συμφέροντος, είναι προσανατολισμένοι στην αυτοσυντήρησή τους, με κριτήρια κυριαρχίας.
Μπορεί κανείς να αναμένει ότι θα μπορούσε ποτέ με οδηγό αυτή την αντίληψη πολιτικής να προταχθεί μια επιλογή σοβαρής ενασχόλησης με τις συμμορίες ανηλίκων ή με παρόμοια ζητήματα που βρίσκονται σε παραλληλία περιεχομένου με τις συμμορίες ανηλίκων;
Δεν θα μπορούσε. Θεατές, βλέπουμε τις συνέπειες, ως κατακερματισμένη ζωή, στα δελτία ειδήσεων
