Όσα συμβαίνουν στην διπλανή μας χώρα την Τουρκία μέσα στα χαλάσματα που άφησε πίσω του ο μεγάλος και φονικός σεισμός είναι σοκαριστικά. Ακόμη και για εμάς που τα παρακολουθούμε από τους δέκτες της τηλεόρασης.
Είναι τόσο σοκαριστικά που μέσα στα χαλάσματα ψάχνουμε την ελπίδα, μια ανθρώπινη ή άλλη ζωή που κατάφερε να επιβιώσει με τόνους τσιμέντου πάνω της. Μια χαραμάδα ελπίδας πως η ζωή μπορεί να νικήσει τον θάνατο.
Η σκληρή πραγματικότητα όμως παραμένει, χιλιάδες άνθρωποι και οι ιστορίες τους, θάφτηκαν μαζί με κάτι που και οι δύο λαοί το θεωρούμε ένα σπουδαίο αγαθό, ένα δικό μας κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Έναν τόπο να στεγάσουμε τους αγαπημένους μας, ένα χώρο να ξαποσταίνουμε από τον αγώνα της ζωής. Στην διπλανή Τουρκία οι άνθρωποι επενδύσανε σε αυτό το όνειρο, χτίσανε σπίτια, προικίσανε κόρες, φτιάξανε κι άλλα σπίτια για τους γιους τους, κ.ο.κ. Αποτυπώσανε δε στο όνειρο αυτό τις νέες οικιστικές εξελίξεις της εποχής τους, φτιάξανε δηλαδή νέες μεγαλουπόλεις με πολυώροφα κτίρια και οργανώσανε τις ζωές τους πάνω σε ένα νέο οικονομικό μοντέλο. Φέρνω στο νου μου έναν από αυτούς τους νεκρούς ανθρώπους που έχει μαζέψει με πολύ κόπο το χρηματικό ποσό της αγοράς του σπιτιού να μπαίνει στο πολυτελές γραφείο του μεγαλοεργολάβου από τον οποίο θα το αγοράσει. Ο ταπεινός άνθρωπος του μόχθου ούτε καν μπορεί να διανοηθεί πως εκείνος σκέφτεται μόνο το συμφέρον του και πως η δόμηση του κτιρίου θα συντελεστεί με προβληματικούς όρους, όπως κακή ποιότητα στατικών υλικών, χαμηλή αντισεισμική θωράκιση, κ.α. Δυστυχώς όμως όπου υπάρχει ένα όνειρο υπάρχουν και οι αετονύχηδες που θα επιχειρήσουν με σύμμαχο τους θεσμούς να το εκμεταλλευτούν. Σαν τα οικόπεδα με φως, νερό, τηλέφωνο σε κάτι παλιές ελληνικές ταινίες, όταν το όνειρο μιας ιδιωτικής κατοικίας στην πόλη βάραινε τις πλάτες των φτωχών ανθρώπων του μόχθου.
Ξαναγυρνώ όμως στον ανθρώπινο πόνο. Πονάει η ψυχή μας, εκεί στους γείτονες έχει συντελεστεί ένα μεγάλο κακό, ένα κακό που άφησε και θα εξακολουθεί να αφήνει πολλές πληγές, οι οποίες δύσκολα θα επουλωθούν. Δεν γνωρίζω αν η ανείπωτη αυτή καταστροφή καταφέρει να αλλάξει το γίγνεσθαι της πολιτικής κουλτούρας των γειτόνων και επιφέρει θετικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Το εύχομαι, νομίζω όμως πως έχει περισσότερες πιθανότητες να συμβεί το αντίθετο: έτσι όπως πληγώθηκε κι εκτέθηκε το πολιτικό κατεστημένο μάλλον είναι πιο έτοιμο από ποτέ για περισσότερες αυθαιρεσίες και αναταράξεις, ώστε να επιδιώξει να συντηρηθεί στην εξουσία.
Αυτό που θα μείνει είναι ένας αβάσταχτος πόνος σε όσους ζήσανε κι ένας το ίδιο δυσβάσταχτος αγώνας επιβίωσης στα χαλάσματα του σεισμού μα κυρίως στα χαλάσματα της πολιτικής των ελίτ. Αυτής της πολιτικής που σπέρνει πολέμους, φτώχια και ένα σωρό αυθαιρεσίες ώστε ο πλούτος να συσσωρεύεται σε λίγους.
Ήταν μεγάλος σε ένταση σεισμός, δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τα φυσικά φαινόμενα, όμως το ίδιο μεγάλη είναι και η αυθαιρεσία των ελίτ. Τους ανθρώπους δεν τους σκότωσε ο σεισμός, αλλά η απληστία των ανθρώπων. Το αδηφάγο κέρδος είναι πιο επικίνδυνο από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανήκει στην ανθρώπινη φύση.
Το μόνο παρήγορο είναι οι ιστορίες όσων κατάφεραν και επιβίωσαν στα χαλάσματα, οι οποίες μας κάνουν να βλέπουμε την μεγάλη δύναμη της ζωής. Καθώς και την μεγαλοσύνη των Ανθρώπων, όπως εκείνης της μάνας που γέννησε μόνη της στα ερείπια κι αφού προστάτευσε το μωρό της ξεψύχησε και βεβαίως όλων αυτών που ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους επιχειρούν να σώσουν έστω και μια ζωή.
