Σας έχει συμβεί για αλλού να ξεκινά, κι αλλού να βρίσκεται ο λογισμός σας;
«I lost my train of thought», είναι η γνωστή αγγλική έκφραση, που σημαίνει απλά «ξέχασα για τι πράγμα μιλάω εν μέσω του λόγου μου» ή «διακόπηκε ο συλλογισμός μου». Όταν η φράση μεταφράζεται στα ελληνικά, τότε, αναπόφευκτα, τα πράγματα περιπλέκονται. Άλλη ψυχοσύνθεση ο Έλληνας, άλλη κι η γλώσσα του!
Έχασα το τρένο της σκέψης μου είναι η ελληνική της μετάφραση, κοινώς, ας φανταστούμε τον μηχανισμό της σκέψης, σαν έναν σιδηροδρομικό συρμό. Δε θα σας κουράζω με περιττές αναλύσεις, ούτε και με ερμηνείες επί των ερμηνειών του συμβολισμού της απώλειας του τρένου, δηλαδή της ικανότητάς του ανθρώπου να σκέφτεται! Στο δια ταύτα, θα σας πάω απευθείας στο σαφές συμπέρασμα: όταν η εν λόγω έκφραση έρχεται να «κουμπώσει» στην ελληνική πραγματικότητα, ορθή σκέψη, τρένα, συλλογισμοί, βαγόνια, λογική, δρομολόγια, εισιτήρια, προορισμοί και επιβάτες γίνονται κουλουβάχατα, με το συμπάθειο!
Γιατί, όπως περίτρανα αποδεικνύεται στην Ελλάδα ζούμε τελικά από τύχη, ενώ έχουμε πάψει από καιρό να σκεφτόμαστε και (συνειδητά ή ασυνείδητα) αντιδρούμε μόνο με βάση το θυμικό μας: οργή, φιλοδοξία, θυμός, επιθυμία, φόβος, μίσος και ανασφάλεια αντικατέστησαν τη γνώση, τη διερώτηση, τον προβληματισμό, τον στοχασμό, την πρόληψη, την ορθολογική διαχείριση, τον ουσιαστικό διάλογο.
«Έχασα το τρένο της σκέψης μου» στην Ελλάδα του 2023 πάει να πει, πως η ικανότητά μας για λογική σκέψη έχει εκτροχιαστεί, συγκρούστηκε μετωπικά με το παράλογο και η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη. Κοινώς, ζούμε στη χώρα που έχει χάσει το τρένο της ορθολογικής σκέψης!
Ζούμε στη χώρα που πολίτες της υποδέχονται με ακκισμούς και selfie τον Πρωθυπουργό τους, δίχως να κατανοούν πως δουλειά του (είτε την κάνει καλά ή όχι, είτε τον στηρίζουν ή όχι) είναι να παίρνει τις μεγαλύτερες αποφάσεις για τη ζωή τους, δίχως να σκέφτονται πως του περνούν λάθος μηνύματα με τη στάση τους, αντιμετωπίζοντας τον ως σταρ, αντί ως πρόσωπο ευθύνης, δίχως να αξιοποιούν τελικά τη σπάνια ευκαιρία, να πουν καταπρόσωπο στον Πρωθυπουργό τους, αυτό που πραγματικά τους απασχολεί.
Ζούμε στη χώρα που ο Πρωθυπουργός της, όταν προεκλογικά κάνει π.χ. χαλαρή βόλτα στο κέντρο μιας πόλης της περιφέρειας, εμφανίζεται πλαισιωμένος από πλήθος στελεχών, βουλευτών, αιρετών και πολιτευτών της παράταξής του, που διαγ(κ)ωνίζονται, ποιος θα φωτογραφηθεί στο πλευρό του. Όταν ο ίδιος Πρωθυπουργός επιστρέφει πέντε ημέρες αργότερα στην ίδια πόλη, για να ενημερωθεί – θεσμικά πλέον – για ένα πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, οι αναφερθέντες κομματικοί παράγοντες και αιρετοί (πλην ελάχιστων, που δεν γνωρίζουμε αν ήταν εκεί από επιλογή ή απλά, επειδή το επέβαλε ο θεσμικός τους ρόλος) είναι κυριολεκτικά άφαντοι, όχι μόνο από γύρω του, αλλά από προσώπου γης!
Ζούμε στη χώρα που πολιτικοί καριέρας και κομματικά στελέχη υπολογίζουν τις τραγωδίες με απώλεια σταυρών και λουφάζουν, αναμένοντας την κομματική γραμμή, για να πάρουν θέση σε μια εθνική τραγωδία. Ούτε ένα ξερό δημόσιο «συλλυπητήρια» από μόνοι τους! Κλείνουν τα λαλίστατα στόματα τους και τηρούν σιγή ιχθύος, όταν στο πρόσφατο παρελθόν, για μια επίσκεψη σε μικρή κοινότητα, όπου το μόνο αξιοσημείωτο που έκαναν ήταν… να φάνε χορτόπιτα, έστελναν 16 φωτογραφίες και δελτία τύπου 600 λέξεων, χωρίς καν να μας προσφέρουν τη συνταγή της εν λόγω πίτας!
Ζούμε στη χώρα που οι πολιτικοί του ηθικού αναστήματος που περιγράφω αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται «πατριώτες», εκλέγονται δε και επανεκλέγονται.
Ζούμε στη χώρα που πολιτική ευθύνη έχουν μόνο οι κυβερνήσεις και όχι οι αντιπολιτεύσεις (αξιωματικές και μη) για τον ελλιπή τους έλεγχο και τις συχνές συν-υπογραφές τους σε αμφιβόλου ηθικής νομοσχέδια ή άρθρα τους, ενώ η απώλεια της εξουσίας θεωρείται ικανή τιμωρία και αυτόματη παραγραφή της όποιας ευθύνης!
Ζούμε στη χώρα που συνδικαλισμός σημαίνει πάντα ενοχλητικός «εργατοπατέρας» και ποτέ συνειδητοποιημένος εργαζόμενος, γιατί απλά κανένας δεν πιστεύει, πως κάποιος φωνάζει για να προστατέψει, όχι για να κερδίσει.
Ζούμε στη χώρα που οι απεργίες κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές, ενώ τα αιτήματά τους τα τρώει το μαύρο σκοτάδι, τόσο που… διαφεύγουν και των «δημοσιογράφων».
Ζούμε σε μία χώρα που το 2022 κατετάγη στην 108η θέση σε σύνολο 180 χωρών, σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου και τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είδηση που ΔΕΝ δημοσιεύτηκε στην πλειοψηφία των ΜΜΕ της Αθήνας!
Γιατί, ζούμε στη χώρα που οι «δημοσιογράφοι» με εισαγωγικά είναι συντριπτικά περισσότεροι και διασημότεροι, από εκείνους που υπηρετούν το λειτούργημα δίχως αυτά. Αποτελούν, δε, οι πρώτοι τον μόνιμο παρονομαστή στην παθογένεια, που κατέστρεψε αυτή τη χώρα.
Ζούμε στη χώρα που «δημοσιογράφος» χαρακτηρίζει πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα «σημείο τομής, ώστε να αποκτήσει η Ελλάδα επιτέλους σιδηρόδρομο που να λειτουργεί σωστά», και η επίσης «δημοσιογράφος» συνομιλήτρια του κλείνει τον σχολιασμό με ένα «σωστά».
Ζούμε στη χώρα που διαθέτει την αναγκαία τεχνολογία, για να γίνονται οι διαδικασίες πλειστηριασμών ηλεκτρονικά, καθώς και υπερσύγχρονα λογισμικά – κοριούς παρακολούθησης, ενώ τα τρένα της αλλάζουν γραμμές με μανιβέλα!
Ζούμε στη χώρα που το σύγχρονο σύστημα ασφάλειας, που θα απέτρεπε το συγκεκριμένο πολύνεκρο δυστύχημα, αγοράστηκε μεν πριν 20 χρόνια, αλλά ουδέποτε εγκαταστάθηκε.
Ζούμε στη χώρα που, όταν δύο τρένα συγκρούονται το 2023, φταίει μόνο ο «μοιραίος Σταθμάρχης», όχι πολιτικές δεκαετιών με εγκληματικές παραλείψεις, ιδιωτικοποιήσεις και ό,τι αυτές επιφέρουν. «[…] Όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος» μας ενημερώνει σε διάγγελμα του ο Πρωθυπουργός, ενώ δεν έχει συσταθεί ακόμη η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, που θα το διερευνήσει!
Ζούμε στη χώρα που, σε μια ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία, η κυβέρνηση αποφασίζει να παραδώσει σφραγισμένα φέρετρα στους οικείους των νεκρών, επικαλούμενη την προστασία τους από την ψυχοφθόρα έκθεση (!), για το καλό τους δηλαδή και όχι, γιατί π.χ., αλλιώς γράφει στη φωτογραφία η σορός του νέου ανθρώπου, κι αλλιώς το κλειστό φέρετρο!
Ζούμε στη χώρα που, εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνησή της έκανε μαζικές προσλήψεις αστυνομικών και ιερέων, αντί να προσλάβει επιστήμονες της υγείας, τους χειροκρότησε, όμως, θερμά για την προσφορά τους και τους επαινεί τώρα ξανά, για το τεράστιο έργο, που προσφέρουν στην πρώτη γραμμή διαχείρισης του τραγικού δυστυχήματος..
Ζούμε στη χώρα που οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνουν χημικά και κρότου λάμψης σε μάνες, που θρηνούν έξω από γραφεία ιδιωτικής εταιρείας, κραδαίνοντας τις φωτογραφίες των αγνοούμενων παιδιών τους.
Όλα τα παραπάνω, και πολλά ακόμη, δεν τα ζούμε τις τελευταίες ημέρες. Το δρομολόγιο του τρένου που έκαψε κάθε λογική σκέψη μέσα μου και βύθισε την Ελλάδα στο πένθος, δεν ξεκίνησε το ταξίδι του το απόγευμα της Τρίτης.
Το τρένο της καταστροφής, της εγκληματικής αμέλειας, της υποκρισίας, της αδιαφορίας, της διαπλοκής, των βρώμικων συμφερόντων, των συμβάσεων της ντροπής, των συμβιβασμών, του βολέματος, του κουκουλώματος, της σιωπής που είναι συνενοχή και της προκλητικής διαφθοράς έχει πολλά βαγόνια, με διαφορετικά ονόματα και ξεκίνησε πριν τρεις περίπου δεκαετίες.
Συνέχισε το δρομολόγιο του πότε αργά, πότε γρήγορα, πότε με στάσεις, πότε με καθυστερήσεις, πότε με καταστροφές, αίμα και απώλειες ζωών αλλά πάντα με εγκληματικές παραλείψεις και σκοτεινά οικονομικά συμφέροντα, για να φτάσει, σαν χρονικό πενήντα επτά προαναγγελθέντων θανάτων, στο σημείο της σύγκρουσης, έξω από τα Τέμπη τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου.
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια ΚΑΝΕΝΑΣ δεν φρόντισε να το ακινητοποιήσει.
Θα στεναχωρήσω τα μεγάλα ΜΜΕ της πρωτεύουσας, αλλά σας έχω και αποκλειστικό!
Η αγελάδα που κοιτά με βλέμμα απλανές το τρένο, μηρυκάζοντας το σανό που της ταΐσανε, βρήκε ακαριαίο θάνατο, όταν εκτοξεύτηκαν καμένα σίδερα από την έκρηξη του βαγονιού 1, της αμαξοστοιχία Intercity (IC 62) της Hellenic Train Α.Ε., που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα προς την Θεσσαλονίκη, μετά τη μετωπική σύγκρουση με εμπορική αμαξοστοιχία, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση, νωρίς τα ξημερώματα της Τετάρτης 1 Μαρτίου 2023.
Οι οικείοι της δεν την κλάψανε, γιατί ήταν η ώρα της!
Εξαιτίας όλων αυτών (με εξαίρεση την είδηση του θανάτου της αγελάδας που και δημοσιογραφική επιτυχία είναι και, όντως, ήταν η ώρα της) έχασα το τρένο της σκέψης μου, το βαγόνι της λογικής μου, αλλά αρνούμαι πεισματικά να χάσω και το εισιτήριο μου για την ελπίδα, οπότε έχω τώρα δύο επιλογές: ή να υψώσω κραυγή ή να σιωπήσω και να περιμένω.
Την κραυγή δεν τη δικαιούμαι. Είναι της μάνας και των οικείων. Είναι και του Δημήτρη, που θα στηριχθεί μόνος του και θα την υψώσει στην ώρα της, ιδιωτικά, γιατί τώρα την κρατά σαν κόμπο στο λαιμό, διεκδικώντας εγγυήσεις και καλύτερο μέλλον για όλους μας.
Στον επίλογο αυτής της φρίκης, που τελειωμό δεν έχει, αφουγκράζομαι τις χιλιάδες φωνές από κάθε γωνιά της Ελλάδας και κοιτάζω στον καθρέφτη, έχοντας επίγνωση της μετριότητας μου, της ευθύνης που μου αναλογεί ως πολίτη και της αίσθησης πως έπρεπε να κάνω περισσότερα, να είμαι καλύτερη, πιο δυναμική, πιο αγωνιστική, πιο…Τα βιώνω όλα αυτά, αλλά για πρώτη φορά στα 50 πια χρόνια μου, δεν νιώθω τόσο μόνη, την ώρα που με συντρίβει το γεγονός, πως χρειάστηκε μια ανείπωτη τραγωδία, για να αισθανθώ έτσι.
Πάλι στη σιωπή καταλήγω και περιμένω να δω τι θα βγει από την κακιά τη (χ)ώρα που ζούμε!
Σε ένδειξη πένθους δε θα σβήσω τα φώτα το Σάββατο. Αντίθετα, θα τα ανάψω όλα, γιατί δε μας λείπουν τα σκοτάδια. Σκοτάδια χορτάσαμε. Το φως μας λείπει.
