Κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα το 2017, στη γνωστή αψιμαχία του με τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλο, ο κ.Ερντογάν σε μια αποστροφή του λόγου του είπε ότι «μπορεί να μην είμαι καθηγητής διεθνούς δικαίου αλλά γνωρίζω από πολιτικό δίκαιο». Η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης είχε ήδη ενταχθεί ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της τουρκικής υψηλής στρατηγικής.
Αναφορικά με τις μειονότητες, η συνθήκη δημιούργησε ανισότητες και αδικίες. Οι μεγαλύτερες βέβαια καταγράφηκαν εκεί που οι όροι της συνθήκης παραβιάστηκαν πριν καν στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής, όπως στην Ίμβρο και στην Τένεδο αλλά και στην Κωνσταντινούπολη. Δεν χρειάζεται να αναφερθούν οι αριθμοί, οι οποίοι εκατό χρόνια μετά, μαρτυρούν την αλήθεια. Επί τουρκικού εδάφους, οι μειονότητες έχουν σχεδόν εξαλειφθεί.
Pacta Sund Servanta.Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται. Η καταστρατήγηση της συνθήκης στο θέμα των Ρωμιών της Πόλης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου, δημιουργεί ένα αρνητικό κλίμα σε όποιες σκέψεις αναδιάρθρωσης. Αναδιάρθρωση για την Τουρκία σημαίνει αμφισβήτηση κυριαρχίας και πώς θα μπορούσε να συζητηθεί κάτι με μια χώρα που καταπατά κατάφωρα το διεθνές δίκαιο στην περίπτωση της Κύπρου; Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης θα καθιστούσε την ελληνική πλευρά ένα κατευναστικό έθνος- κράτος, με τις γνωστές καταστροφικές μακροχρόνια, συνέπειες του κατευνασμού.
Τόσο κατά την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Κύπρο, με τις εθνικιστικές κορώνες του όσο και με την άρνηση άδειας λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά τον Δεκαπενταύγουστο, διαφάνηκε μια διγλωσσία ανάμεσα στην «στροφή» προς τη Δύση και την διαφαινόμενη εμμονή στο νέο-οθωμανισμό. Είναι προφανές ότι η υψηλή στρατηγική μιας χώρας δεν αλλάζει χωρίς σημαντικές αλλαγές σε πολλούς τομείς της πολιτικής της ή/και των δεδομένων της. Παρόλα τα οικονομικά προβλήματα, φαίνεται ότι το καθεστώς Ερντογάν δεν είναι έτοιμο για κάτι τέτοιο.
Είναι επίσης σαφές ότι η Δύση θέλει να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με την Τουρκία. Δεν πρέπει όμως και αυτή τη φορά αυτό να γίνει εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας ούτε και με το θάψιμο του Κυπριακού.
