Αξίζεις μια αγάπη που να σε ακούει όταν τραγουδάς,
που να σε στηρίζει στα ρεζιλίκια σου,
που να σέβεται ότι είσαι ελεύθερη,
που να σε συνοδεύει στο πέταγμά σου,
που να μην την τρομάζει η πτώση.*
Frida Khalo
Υπάρχουν κάτι άνθρωποι, που σε τούτον εδώ τον κόσμο δε χωρούν πουθενά.
Δεν τα πάνε καλά με τους κανόνες. Τους προκαλούν ασφυξία.
Απεχθάνονται τους τίτλους, τις ταμπέλες και τα «κοστούμια». Τους ενοχλούν.
Δεν ανταποκρίνονται στα μέτρα και στα σταθμά των πολλών. Αλλού περισσεύουν κι αλλού είναι λιγοστοί.
Δεν είναι πως δεν το θέλουν ή πως δεν το προσπαθούν.
Δεν είναι πως δεν έχουν αξία, ταλέντα, χαρίσματα και ικανότητες.
Είναι που όσο κι αν αγωνίζονται να γίνουν μέσος όρος, παραμένουν πάντα μια τραγικά μοναχική εξαίρεση, κι ο κόσμος αυτός, που βρέθηκαν να περπατάνε, τις εξαιρέσεις δεν ξέρει τι να τις κάνει…
Μολονότι θα περίμενε κανείς πως η ζωή τους είναι ιδιωτική, κλειστή και περιχαρακωμένη, συμβαίνει εντελώς το αντίθετο: είναι απόλυτα ανοιχτή και εκτεθειμένη στην άποψη των πολλών.
Αναμενόμενο είναι αυτό, σε έναν κόσμο που όταν δεν ξέρει πως να διαχειριστεί κάτι, του φοράει με ευκολία μια ταμπέλα, το απλοποιεί και το τσαλαπατάει.
Το περιθωριοποιεί.
Κάπως έτσι, η ζωή των εύθραυστων ανθρώπων μετατρέπεται σε μια αδιάκοπη αγωνία, για να κάνουν το ελάχιστο, από όσα οι γύρω τους κάνουν σχεδόν μηχανικά.
Είναι «εργοστασιακό» το θέμα, προσωπικά εκεί έχω καταλήξει.
Είναι η κατασκευή τους τέτοια, αλλά πάνω απ’ όλα είναι τα υλικά…
Βλέπετε, η ύπαρξη τους είναι φτιαγμένη από εύθραυστο γυαλί και ο σκελετός της έχει τρύπες και κενά…
Οι άνθρωποι αυτοί σπάνε εύκολα ή, τουλάχιστον, πιο εύκολα από όσο η πλειοψηφία του περίγυρού τους.
Σπάνε τα μέσα τους και αναπόφευκτα σπάνε και τα έξω τους.
Σπάνε, κι όταν σπάνε ματώνουν, αλλά και πληγώνουν βαθιά το χέρι που απλώνεται να τους βοηθήσει ή να τους προστατέψει.
Κι όσο ματώνουν οι ίδιοι και πληγώνουν τους άλλους, άλλο τόσο μεγαλώνουν οι τρύπες, τα κενά και η μοναξιά που τους βασανίζει.
Κάποιοι θα τα καταφέρουν και θα βρουν τον δρόμο, θα τσιμεντώσουν τα κενά, θα ατσαλώσουν τις τρύπες και θα ασφαλίσουν την κρυστάλλινη ύπαρξή τους μέσα σε ομορφιές, αγκαλιές, όνειρα και δημιουργικότητα.
Κάποιοι, όμως, δυστυχώς οι περισσότεροι, θα προσπαθήσουν να καλύψουν τις τρύπες με ουσίες και εξαρτήσεις.
Θα αποπειραθούν να συμπληρώσουν τα κενά με ψευδαισθήσεις και ταξίδια στο πουθενά.
Θα αγωνιστούν με νύχια και με δόντια να βγάλουν από μέσα τους το Τέρας που τους τρώει τα σωθικά.
Και θα αποτύχουν ακόμη περισσότερο.
Κάπως έτσι ο κύκλος της ζωής τους θα γίνει φαύλος και το κενό μέσα τους θα επεκταθεί γύρω τους.
Μέχρι που θα τους καταπιεί.
Θα φτάσει η μέρα (μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε Πέμπτη) που θα σπάσουν τόσο οι εύθραυστοι άνθρωποι, που θα γίνουν θρύψαλα και χίλια κομμάτια.
Τότε, θα πάρουν στα χέρια τους ποτήρια, σχοινιά, περίστροφα, σύριγγες, χάπια και ξυράφια ή θα ξαπλώσουν σε ράγες, θα απογειωθούν από άκρες, μπαλκόνια και γκρεμούς και θα πετάξουν για πάντα μακριά.
Θα σπάσουν οριστικά.
Φεύγουν οι σπασμένοι άνθρωποι, αφήνοντας συχνά πίσω τους δάκρυα πικρά, αναπάντητα ερωτήματα και αμέτρητα «γιατί».
Οι αποχαιρετισμοί τους είναι ιδιαίτεροι, έχουν μια καθαρότητα, μια διαύγεια και μια ανθρωπιά, που σου επιβάλλεται, σου κάνει απόλυτα ξεκάθαρο τι είναι ανούσιο και τι ουσιαστικό.
Γιατί η ζωή τους ήταν γεμάτη από αλήθειες μεγάλες και συντριπτικά επώδυνες.
Γιατί οι άνθρωποι αυτοί οι εύθραυστοι που έσπασαν οριστικά, πριν κηδευτούν σε ναούς και χώρους τελετών, έχουν κηδευτεί σε μουσκεμένα από δάκρυα μαξιλάρια, τα δικά τους και όσων τους αγαπούν.
Γιατί θρήνησαν – οι ίδιοι και οι δικοί τους – όλους τους καθημερινούς μικρούς τους θανάτους και όλες τις πληγές που στιγμάτισαν τη βασανισμένη τους ύπαρξη.
Οι σπασμένοι άνθρωποι φεύγουν πάντα μόνοι για το ταξίδι στην αιωνιότητα, αλλά αφήνουν πίσω τους ανεξίτηλο το στίγμα τους στις ζωές, όσων βρέθηκαν κοντά τους, όσων έχουν μοιραστεί θραύσματα από τη ζωή τους και όσων τους αγάπησαν.
Γιατί οι σπασμένοι άνθρωποι αξίζουν – ίσως και περισσότερο από όλους τους άλλους, τους «αρτιμελείς» και «κανονικούς» – την αγάπη.
Αξίζουν μια αγάπη που θα σταθεί αγέρωχη στο πλευρό τους, θα δώσει τις μεγάλες μάχες πλάι τους και τις μεγαλύτερες απέναντί τους.
Αξίζουν μια αγάπη που θα χορέψει μαζί τους στις νίκες και θα τραγουδήσει, κρατώντας τους το χέρι στις ήττες.
Αξίζουν μια αγάπη που θα ξηλώσει από πάνω τους τις ταμπέλες και τους εύκολους χαρακτηρισμούς.
Αξίζουν μια αγάπη που θα τους καταλάβει και θα τους δεχτεί.
Αξίζουν μια αγάπη που θα γίνει μάρτυρας και θα φωνάξει τις αλήθειες τους, δίχως να ντραπεί ή να φοβηθεί τις λέξεις.
Αξίζουν μια αγάπη που θα προστατέψει ως ακριβό θησαυρό τη μνήμη τους και θα συντηρήσει με ευλάβεια το χνάρι που άφησε το πέρασμά τους.
Αξίζουν μια αγάπη που θα σταθεί εμπόδιο, σε όσους ασεβείς καννιβαλίζουν την ιερότητα της φυγής τους.
Αξίζουν μια αγάπη που ξέρει να χάνει, κερδίζοντας και να κερδίζει, χάνοντας.
Αξίζουν μια αγάπη που να δικαιώσει τον ανείπωτο πόνο τους.
Αξίζουν μια αγάπη που δε ρωτά “πώς έφυγαν” αλλά πώς έζησαν.
Αξίζουν μια αγάπη που τη μεγάλη μέρα του αποχωρισμού θα γίνει γέλιο και χαρά, κι ας πονάει.
Οι σπασμένοι άνθρωποι αξίζουν μια αγάπη, που να κάνει το φευγιό τους γιορτή και για αντίο να τους φωνάξει δυνατά, από τα βάθη της ίδιας της της ύπαρξης
Viva la vida – Ζήτω η ζωή!
*Αξίζεις μια αγάπη – Απόσπασμα από το ποίημα της Frida Khalo
