ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ χθες αργά το βράδυ το ρεπορτάζ του αμερικάνικου CNN για την δημόσια εξομολόγηση της Κέιτ Μίντλετον πως έχει προσβληθεί από καρκίνο και έχει ξεκινήσει χημειοθεραπείες. Το εν λόγω ρεπορτάζ μάλιστα κατέλαβε τον ίδιο περίπου χρόνο με τις καταιγιστικές εξελίξεις της τρομοκρατικής επίθεσης στη Ρωσία, ακόμα και την ώρα που το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ανακοίνωνε πρώτο πως το ISIS είχε αναλάβει την ευθύνη της επίθεσης.
Η δημόσια παραδοχή της πριγκίπισσας της Ουαλίας για την κατάσταση της υγείας της πάγωσε τους Βρετανούς και όχι μόνο. Στο δικό μου μυαλό, σχεδόν ασυναίσθητα, ήρθε η κουβέντα ενός στενού μου προσώπου που μου είχε κάποτε επισημάνει πως «η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις, είτε είσαι πλούσιος είτε φτωχός, είτε βασιλιάς είτε κοινός θνητός…»
Η δεύτερη σκέψη όμως που ήρθε στο μυαλό μου, αφορούσε την είδηση που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στην Ελλάδα και αφορούσε έναν καρκινοπαθή ο οποίος αυτοκτόνησε καθώς δεν μπορούσε να περιμένει περισσότερο την έλευση του φαρμάκου του.
ΚΑΙ αμέσως μετά τις σχετικά πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας Δ. Κατσικονούρη ο οποίος αποκάλυψε την τεράστια λίστα καρκινοπαθών που περιμένουν να εξεταστούν λόγω έλλειψης ενός δεύτερου τομογράφου.
ΠΡΙΝ λίγα μόλις χρόνια και στην Ελλάδα βιώσαμε την τρομακτική εμπειρία του κορωνοϊού. Ένα από τα διδάγματα της σχετικής εμπειρίας είναι και το γεγονός πως η αντιμετώπιση κάθε προβλήματος υγείας είναι υπόθεση ταξική. Σίγουρα η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις, ωστόσο αλλιώς την αντιμετωπίζει ένας πλούσιος και αλλιώς ένα φτωχός, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος.
ΚΑΘΩΣ πλέον η πανδημία του κορωνοϊού ανήκει στο παρελθόν και όλες οι προηγμένες δυτικές χώρες ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν την επόμενη, καθώς όλοι σχεδόν οι ειδικοί επιστήμονες εμφανίζονται βέβαιοι για κάτι τέτοιο, στην χώρα μας δεν έχει γίνει το πλέον βασικό: κανένας απολογισμός για το κεφάλαιο «πανδημία κορωνοϊού στην Ελλάδα».
ΠΩΣ αντιμετωπίσαμε την πανδημία στη χώρα μας;
ΠΩΣ ανταποκρίθηκε το δημόσιο σύστημα υγείας;
ΠΟΙΕΣ οι διαφορές στα μεγάλα αστικά κέντρα και στην επαρχία;
ΠΟΣΟΙ ήταν τελικά οι θάνατοι;
ΠΟΥ οφειλόταν;
ΠΩΣ θα μπορούσαν να αποφευχθούν;
ΠΟΙΑ είναι η στήριξη που θα πρέπει να έχει το δημόσιο σύστημα υγείας;
ΠΟΙΟΣ θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της πρωτοβάθμιας υγείας;
ΤΙ θα πρέπει να κάνουμε ως χώρα για να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις;
ΑΥΤΑ είναι κάποια απλά ερωτήματα που θα έπρεπε να είχαν απαντηθεί με αναλυτικά στοιχεία, ενώ σίγουρα οι ειδικοί στον χώρο της υγείας θα μπορούσαν να θέσουν πολύ περισσότερα και πιο εξειδικευμένα.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ καμία σοβαρή συζήτηση δεν έχει ανοίξει. Δυστυχώς κάθε μέρα συνάνθρωποι μας ταλαιπωρούνται απίστευτα και βιώνουν τον πόνο και την εγκατάλειψη στο πετσί τους επειδή το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας δεν λειτουργεί. Δυστυχώς κανείς δεν είναι σε θέση και δεν έχει τη διάθεση να συγκρουστεί με συγκεκριμένα συμφέροντα για να προστατέψει τον απλό πολίτη.
ΝΑΙ, η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις. Κάνει όμως το κράτος. Κι αυτό εξακολουθεί να παραμένει ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας.
