Είναι περήφανη γιορτή για τον Ελληνισμό σήμερα. Με όλα τα μελανά της σημεία και τα μελανότερα που ακολούθησαν, η 25η Μαρτίου υπήρξε η απαρχή μιας ξεκάθαρης και ολοκληρωτικής νίκης.
Όπως όμως σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, το παρελθόν μπορεί να είναι οδηγός, να διδάσκει, να δίνει ένα στίγμα, δεν είναι όμως εγγυητής επιτυχιών και η ιστορία δεν συνεχίζεται με περγαμηνές του παρελθόντος.
Στο τώρα λοιπόν, το Ελληνικό έθνος με μια πρώτη ματιά δεν δυσκολεύεται να διαφυλάξει τα σύνορά του και με κατάλληλες κινήσεις τόσο στον διπλωματικό όσο και στον εξοπλιστικό στίβο, έχει κατορθώσει να περιορίσει δραστικά τις τουρκικές πολεμικές ιαχές που εκφραζόταν μέσω του δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας (Mavi Vatan). O στρατός στα γεγονότα του Έβρου το 2020 επέδειξε δυνατότητα αποτροπής. Όλα καλά λοιπόν;
Υπάρχει όμως και η Κύπρος. Το 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας τελεί υπό κατοχή, ενώ υπάρχουν κατάφορες παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας. Η ελληνική διπλωματία δεν μπορεί να αρκείται στα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο, όταν λίγο πιο κάτω τα τεράστια λάθη της έχουν αφήσει χώμα, αίμα, ψυχή.
Μετά από πενήντα χρόνια κατοχής, σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον- στη δύση τουλάχιστον- που δεν ευνοεί τις εθνικές εξεγέρσεις, το έθνος έχει σχεδόν πιστέψει ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει γυρισμός. Μια ενορχηστρωμένη και συντονισμένη προσπάθεια άσκησης δημόσιας διπλωματίας οφείλει να ξεκινήσει πρώτα από την ίδια τη Μεγαλόνησο, όπου η σχέση με το «απέναντι» είναι πιο βολική και επιφέρει την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό.
Όπως το 1821 ο αγώνας ξεκίνησε πολύ πιο πριν από τα καλαμάρια και τις διδαχές των Δασκάλων του Γένους, τώρα πρέπει να συνεχιστεί με τα πληκτρολόγια των πολέμιων της λήθης. Όπως το 1821, η Ελληνορθόδοξη παρακαταθήκη πρέπει να είναι οδηγός καθώς η αλλοτρίωση φέρνει ευδαιμονία και πνευματική κόπωση.
Η Κύπρος δεν πρέπει να ξεχαστεί. Το βόλεμα αυτό που παρατηρείται τώρα στην Κύπρο και στην Ελλάδα ήταν κομμάτι της πραγματικότητας το 1821 επίσης. Και τότε δεν ήταν εύκολο, και τότε φάνταζε αδύνατο, και τότε ακουγόταν τρελό. Το διπλωματικό μας κεφάλαιο όμως μας δίνει το δικαίωμα να διατηρούμε ελπίδες. Η νομιμοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι διπλωματικό υπερόπλο.
Μια τεράστια προσπάθεια branding οφείλει να συμπεριλάβει τους πολίτες και τις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του δυτικού κόσμου, αλλά βέβαια πριν καταφέρεις να πείσεις τους άλλους, θα πρέπει να πείσεις το ίδιο σου το έθνος. Το 1821 το έθνος είχε πειστεί.
