Της Φανής Δουρδούρα
Παρά το γεγονός ότι διήρκεσε λιγότερο από μια δεκαετία, η εποχή της Αντιβασιλείας (Regency) εγκαινίασε ένα κύμα μόδας, πολιτισμού και αρχιτεκτονικής που κατέκτησε την κοινωνία της Βρετανίας.
Σήμερα τη βλέπουμε ξανά στο προσκήνιο χάρη στη σειρά Bridgerton που δημιούργησε την τάση Regencycore και τα κοστούμια της σειράς μαγεύουν τους θεατές με την απεικόνιση της ραπτικής της εποχής του Regency.
Ο ιστορικός και πολιτικός ορισμός της Regency είναι η περίοδος από το 1811 έως το 1820, όταν ο Γεώργιος Δ’, πρίγκιπας της Ουαλίας, κυβέρνησε τη χώρα ως πρίγκιπας αντιβασιλέας, όταν ο πατέρας του Γεώργιος Γ’ θεωρήθηκε ακατάλληλος να κυβερνήσει λόγω ψυχικής ασθένειας – αλλά πολιτιστικά ο όρος εφαρμόζεται στα έτη 1795 – 1837.
Παρόλο που αυτές οι μόδες δεν ξεκίνησαν από την Μεγάλη Βρετανία, ήταν σίγουρα όλη η μόδα των Γεωργιανών Βρετανών και άφησαν μια διαρκή σφραγίδα στο τοπίο της ποπ κουλτούρας – σε τέτοιο βαθμό που πολλές από τις τροπές και τις τάσεις αυτής της περιόδου υπάρχουν ακόμη και σήμερα.
Αυτοκρατορική σιλουέτα
Η αυτοκρατορική σιλουέτα ή αυτοκρατορική μέση αναφέρεται σε μια ψηλή ζώνη μέσης που προσαρμόζεται ακριβώς κάτω από το μπούστο με το υπόλοιπο υλικό να κυλά ελεύθερα. Αυτή η τάση θα μπορούσε να εντοπιστεί παντού στην εποχή της μόδας Y2K, ενώ τηλεοπτικές εκπομπές και βιβλία που διαδραματίζονται στην εποχή της Regency έχουν χαιρετίσει σε μια άλλη περίοδο φορέματα με γραμμή αυτοκρατορίας με κοντά, φουσκωτά μανίκια.
Αλλά από πού ξεκίνησε;
Η σιλουέτα Empire πήρε το όνομά της από την περίοδο της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας (1804 – 1815), αν και ο όρος αυτός δεν θα χρησιμοποιούνταν για να την περιγράψει μέχρι τον 20ό αιώνα. Ξεκίνησε ως νεοκλασική αναβίωση των ρέοντων ελληνικών χιτώνων, όπως το πέπλο ή ο χιτώνας, που είχαν ζώνη πάνω από τη μέση. Οι αέρινες εμφανίσεις αντιπαρατέθηκαν ευθέως με τα μπούστα με μανίκια και τα φουσκωτά Pannier (γυναικεία εσώρουχα που φορέθηκαν τον 17ο και 18ο αιώνα για να επεκτείνουν το πλάτος της φούστας) της προηγούμενης εποχής.
Η αυτοκράτειρα Ζοζεφίνα Βοναπάρτη άσκησε σημαντική επιρροή στη διάδοση της τάσης και η Βρετανία έσπευσε να ακολουθήσει. Τα φορέματα χορού αυτού του στυλ έχουν γίνει συνώνυμα με τις ηρωίδες της Τζέιν Ώστιν και της ρομαντικής λογοτεχνίας που διαδραματίζεται στην περίοδο Regency.
Εμφανίσεις από τη μέρα στη νύχτα
Η τρέλα της γαλλικής μόδας δεν σταμάτησε εκεί. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήθελε να δει μια άνθηση της κλωστοϋφαντουργίας στη Γαλλία και έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει την εισαγωγή ινδικής μουσελίνας, παρά το γεγονός ότι ήταν ένα αγαπημένο υλικό για την κατασκευή φορεμάτων με αυτοκρατορική γραμμή. Η χρήση γαλλικού μεταξιού για τα κοστούμια της αυλής ήταν πλέον υποχρεωτική από τοn νόμο και αυτό είχε τεράστια επίδραση στη μόδα.
Έγινε faux pas να φορέσει κανείς το ίδιο ρούχο στην αυλή δύο φορές και οι στρατιώτες διατάχθηκαν να φορούν λευκό μετάξι, οπότε όλοι έπρεπε να είναι φρέσκοι για να εντυπωσιάζουν (και έτσι να αγοράζουν περισσότερα). Η Βρετανία υιοθέτησε την τάση να υπάρχουν ξεχωριστές εμφανίσεις για το καθημερινό και το βραδινό ντύσιμο. Μερικές φορές χρειαζόσασταν ένα ρούχο που να σας εξυπηρετεί και στα δύο: με πρότυπο το κοστούμι στέψης της Ζοζεφίνας, οι λαμπερές ουρές μπορούσαν να συνδεθούν με την αυτοκρατορική μέση, έτσι ώστε μια στολή για γεύμα να μεταμορφώνεται σε ένα σικ φόρεμα που αναδείκνυε το κύρος.
Ενδυματολογικά κοσμήματα
Με τις παγιέτες και τους πολύτιμους λίθους, η λάμψη είναι πλέον κάτι συνηθισμένο – αλλά τα κοσμήματα κοστουμιών δεν ήταν προσιτά στους περισσότερους μέχρι την εποχή της Αντιβασιλείας. Ήδη από το 1675, μια διαδικασία που έκανε το γυαλί να μοιάζει με κρύσταλλο βελτιώθηκε από τον έμπορο γυαλιού George Ravenscroft. Στη συνέχεια, ο Αλσατός κοσμηματοπώλης Georg Friedrich Strass πρόσθεσε μεγαλύτερη περιεκτικότητα μόλυβδου στο γυαλί, η οποία το έκανε ικανό να αντέξει σε υψηλή στίλβωση, και οι απομιμήσεις πολύτιμων λίθων γεννήθηκαν – όλα αυτά κατά τη διάρκεια της γεωργιανής εποχής. Η απομίμηση διαμαντιού θα γινόταν γνωστή ως στρας, και στο φως των κεριών ήταν δυσδιάκριτη από την πραγματική.
Καθώς το γυαλί μπορούσε να κοπεί και να λειανθεί σε οποιοδήποτε σχήμα και να αποκτήσει αποχρώσεις που δεν υπήρχαν στη φύση, τα γαλλικής έμπνευσης σχέδια τελειοποιήθηκαν γρήγορα στη γεωργιανή κοινωνία.
Τα κοσμήματα από πάστα ήταν όλη η μόδα μεταξύ των αριστοκρατών, οι οποίοι τα φορούσαν για να αποφύγουν την κλοπή των πραγματικών τους κοσμημάτων στους δρόμους. Μέχρι την εποχή της Αντιβασιλείας, τα κοσμήματα από πάστα ήταν προσιτά στη μεσαία τάξη και ο ρομαντισμός επηρέασε τα φυτικά και φυλλώδη μοτίβα που παρέμειναν δημοφιλή καθ’ όλη τη διάρκεια της βικτοριανής εποχής. Τώρα έχουμε την τεχνολογία για να διαμορφώνουμε πραγματικούς πολύτιμους λίθους με κάθε τρόπο, αλλά τα στρας και οι ψεύτικοι πολύτιμοι λίθοι μπορούν ακόμα να χρησιμοποιηθούν για να προσθέσουν λίγη λάμψη σε ένα καθημερινό ντύσιμο.
Γυναικεία τσάντα
Οι άνθρωποι πάντα χρειάζονταν τρόπους για να μεταφέρουν τα μικροπράγματά τους. Αυτό που πιστεύεται ότι είναι το αρχαιότερο πορτοφόλι στον κόσμο ανακαλύφθηκε στη Γερμανία το 2012, χρονολογείται μεταξύ 2.500 και 2.200 π.Χ. – και ήταν διακοσμημένο με δόντια σκύλου!
Ένας τύπος τσάντας με κορδόνι που ονομάζεται δικτυωτή τσάντα ήταν καινούργιος μέχρι το 1790 – πριν από αυτό, κατασκευάζονταν εξωτερικές “τσέπες” και φοριόντουσαν γύρω από τη μέση (μερικές φορές μπορείτε να τις δείτε να ξεπροβάλλουν από ποδιές σε παλιές απεικονίσεις). Αλλά με την άφιξη της αυτοκρατορικής σιλουέτας, οι εκσυγχρονισμένες φούστες έκαναν τις τσέπες και τις θήκες αδύνατο να κρυφτούν, οπότε τα reticules έγιναν μια δημοφιλής λύση. Οι γυναίκες έφεραν μικρές τσάντες από βελούδο, μετάξι ή σατέν μαζί με τα βραδινά τους φορέματα και μάλιστα έφτιαχναν τις δικές τους με κεντήματα ή χάντρες.
Και δεν έφυγαν ποτέ από τη μόδα – από τα πορτοφόλια με κούμπωμα μέχρι τις πάνινες τσάντες, η μεταφορά των κλειδιών, των αποδείξεων και των ψίχουλων από μπισκότα συνεχίζει να είναι à la fashion.
