Η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη (ΣΚ) στην κεντρική πολιτική σκηνή σκανδάλισε, ιδίως τους όμορους χώρους. Ο ΣΚ θεωρήθηκε πολιτικά ανερμάτιστος, εάν όχι και αντιδραστικός. Εκτιμήθηκε πως εκπροσωπεί ένα αντιδημοκρατικό μοντέλο εσωκομματικής λειτουργίας, πως θέλει να μετατρέψει το κόμμα του σε προσωποπαγή πολιτικό οργανισμό. Η απειρία του, η αποξένωσή του από την «ελληνική πραγματικότητα», η σεξουαλική του ταυτότητα επικύρωσαν την «αντικειμενική» αδυναμία του να πετύχει τους υψηλούς/ουτοπικούς του πολιτικούς στόχους. «Ουρά» σε αυτό το απορριπτικό αφήγημα ήταν οι σπερμολογίες για πρακτοριλίκια, συμφέροντα και τα ρέστα.
Από πολλές απόψεις, αυτά τα έχουμε ξαναζήσει, Μία περίπτωση είναι όταν εμφανίστηκε ως πολιτικός αρχηγός ο Ανδρέας Παπανδρέου (ΑΠ), μετά την πτώση της Χούντας. Και τότε, εκείνος θεωρούνταν πολιτικά ανερμάτιστος από το Κέντρο και την Αριστερά. Οι μεν θεωρούσαν αδιανόητη παλαβομάρα την επίκληση του «σοσιαλισμού», οι δε απολίτικο μικροαστισμό τη διεκδίκηση της πολιτικής έκφρασης όλων των «μη προνομιούχων», χωρίς περαιτέρω «ταξικές» διευκρινήσεις. Η εμμονή του ΑΠ με την «αυτοδυναμία» του ΠΑΣΟΚ -και η απόρριψη της συνεργασίας όλων των «αντιδεξιών» δυνάμεων- θεωρήθηκε από φενάκη έως υπόγεια συνεργασία με τη Δεξιά. Η ανάδειξή του σε βασικό πολιτικό αντίπαλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή ερμηνεύτηκε ως «επιλογή» του δεύτερου, που είχε βρει στο πρόσωπο του ΑΠ έναν «εύκολο αντίπαλο».
Τα περί αντιδημοκρατικότητας είχαν επίσης την τιμητική τους. Το ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν «κίνημα» και όχι κόμμα, σήκωσε πολλά φρύδια στο Κέντρο και στην Αριστερά. Το ότι στο οργανόγραμμά του «κινήματος» η Προεδρία ήταν αυτοτελές (αδιαμεσολάβητο) «όργανο» -και όχι αποκύημα της «Κεντρικής Επιτροπής», κατά τας Γραφάς- έδωσε αφορμή να γραφούν πολυσέλιδες, φλογερές διατριβές περί «περονισμού», «μουσολινισμού» κ.λπ.
Σε προσωπικό επίπεδο, για πολλά χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρούνταν άσχετος με την «ελληνική πραγματικότητα» -πολύ ακραίος, πολύ μορφωμένος, πολύ τυχοδιώκτης, πολύ γυναικάς. Φυσικά δεν έλειπαν εκείνοι που τον θεωρούσαν από πράκτορα της CIA ως τον κρυφό αρχηγό της «17 Νοέμβρη». Η Δεξιά «μεθύστακα Αμερικανό» τον ανέβαζε, «αριστερά της αριστεράς» τον κατέβαζε!
Τι θέλω να πω; Πώς στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, της μεταμοντέρνας αποπολιτικοποίησης, της δημογραφικής παρακμής και της οικονομικής αναδίπλωσης, της μεταμνημονιακής απάθειας, μόνο λογική θα πρέπει να θεωρηθεί η εμφάνιση καινοφανών πολιτικών φαινομένων. Εξίσου αναμενόμενος βέβαια, είναι ο σκανδαλισμός των πουριτανών ένθεν κακείθεν, των γέρων που βλέπουμε να χάνεται ο κόσμος όπως τον ξέραμε. Όπως ακριβώς στη Μεταπολίτευση η Ένωση Κέντρου και η Ανανεωτική Αριστερά σκανδαλίζονταν από τον «Αντρέα», έτσι και σήμερα, το ίδιο «παθαίνουν» με τον ΣK το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά. Όσο για τη Δεξιά, όπως τότε, έτσι και τώρα, τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις, αλαλάζοντας όλες τις ιαχές του ρεπερτορίου της.
Φυσικά, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν μπορεί να είναι ένα remake του Ανδρέα Παπανδρέου, αν μη τι άλλο γιατί η Ελλάδα των 1970s δεν είναι ίδια με εκείνη των 2020s. Καλό όμως είναι εμείς οι εμπειρότεροι, γηραιότεροι και κραταιότεροι να κρατάμε μια πισινή στις εύκολες ετυμηγορίες μας. Το πιο πιθανό είναι πως ήρθε και για μας η ώρα να μάθουμε πως ο κόσμος εξακολουθεί να αλλάζει, και το τελευταίο που τον νοιάζει είναι, όπως ήταν πάντα, η μελαγχολία εκείνων που μένουν πίσω.
