ΗΤΑΝ δεδομένο πως οι κάλπες των ευρωεκλογών θα μας έδιναν πολιτικά συμπεράσματα.
ΑΥΤΟ άλλωστε το είχε επισημάνει και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, την ώρα που έθετε μόνος του τον πήχη στο 32%, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να περιχαρακώσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονταν εντός της ΝΔ, κάτι που τελικά δεν κατέστη δυνατόν, εξ ου και η ήττα της πρωτιάς.
Η πρωτοφανής αποχή που καταγράφηκε στις χθεσινές ευρωεκλογές, με σχεδόν 6 στους 10 Έλληνες να επιλέγουν να μην πάνε στην κάλπη, αποδεικνύει, εκτός όλων των άλλων, πως τα ελληνικά κόμματα δεν μπορούν πλέον να συνομιλήσουν με τους πολίτες. Δεν μπορούν να κινητοποιήσουν κανέναν άλλον παρά μόνο έναν μετρήσιμο «κομματικό στρατό» που αρέσκεται να περνάει τα βράδια του χαζεύοντας φθαρμένες φωτογραφίες του παρελθόντος ή σκονισμένα παράσημα. Δεν έχουν την ικανότητα να τους ακούσουν, δεν μπορούν να τους κάνουν κοινωνούς ενός πολιτικού οράματος που θα δίνει ελπίδα και θα αποτελεί την αφορμή μιας συλλογικής, πολιτικής, κινητοποίησης.
ΕΝΑΣ από τους λόγους που δεν το καταφέρουν είναι γιατί δεν παράγουν πολιτική. Δεν προκαλούν τη ζύμωση με την κοινωνία, δεν αναλύουν τα καυτά θέματα της εποχής, δεν επεξεργάζονται εφαρμοσμένες πολιτικές στα προβλήματα που αφορούν τον πολίτη. Και φυσικά δεν μιλάνε για το μέλλον. Για το αύριο της χώρας και των επόμενων γενιών.
ΤΑ πολιτικά κόμματα της χώρας μοιάζουν απολιθωμένα ζόμπι τα οποία μετατρέπονται πολύ εύκολα σε εργαλεία πολιτικής επιβολής της εικόνας του εκάστοτε αρχηγού. Κάποιες από τις συνέπειες αυτού του σκηνικού τις βλέπουμε ήδη. Θα δούμε κι άλλες…
