«Ο κ. Ταλάρης υπήρξε ένας ικανός και πολύτιμος συνεργάτης της εταιρείας και προσέφερε επί σειρά ετών τις υπηρεσίες του από θέσεις ευθύνης, διατελώντας διοικητικό και διευθυντικό στέλεχος στο ΙΑΣΩ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ.Τον ευχαριστούμε για την αφοσίωση και την προσφορά του και του ευχόμαστε καλή επιτυχία σε προσωπικό κι επαγγελματικό επίπεδο…»
Η παραπάνω είδηση, που αποτελεί μέρος της πρόσφατης ανακοίνωσης που εξέδωσε ο Όμιλος ΙΑΣΩ, θα μπορούσε να είναι μια απλή, καθημερινή είδηση, που καταγράφεται στο πλαίσιο του οικονομικού ρεπορτάζ.
Συνήθως όμως τις ειδήσεις δεν τις καταγράφουν απλά άνθρωποι, μα επειδή αφορούν ανθρώπους, συνήθως κρύβουν και κάτι βαθύτερο. Πιο περίπλοκο και πιο συναρπαστικό. Όπως η ζωή δηλαδή.
Βουτιά, έξι σχεδόν χρόνια πριν. Στη Λάρισα φτάνει ένας άγνωστος τεχνοκράτης. Δεν τον γνωρίζει στη Λάρισα κανείς. Από αυτούς που σύμφωνα με την ηττημένη αριστερή μυθολογία, κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του γραφείου του, ανοίγει τον υπολογιστή του και κοιτάζει συνεχώς τα νούμερα. Μόνο τα νούμερα, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο.
Ο Θεόδωρος Ταλάρης αναλαμβάνει τα ηνία του ΙΑΣΩ Θεσσαλίας. Εκείνη την εποχή, όπως και αρκετά χρόνια νωρίτερα, η πλειοψηφία της πόλης γνωρίζει πως το ΙΑΣΩ Θεσσαλίας είναι μια «μαιευτική κλινική πολυτελείας». Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που οραματίστηκαν ο Θανάσης Καριώτης και μερικοί ακόμα ονειροπόλοι Λαρισαίοι γιατροί, που προτίμησαν αντί να ζήσουν με φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς, να προσφέρουν κάτι στην πόλη. Αυτή είναι όμως μια ξεχωριστή, εκπληκτική, ιστορία, η οποία δεν είναι του παρόντος…
Ο Ταλάρης όντως ανοίγει τον υπολογιστή του. Μα δεν κοιτάζει μόνο τα νούμερα. Αντιλαμβάνεται, λόγω της εμπειρίας και της οξυδέρκειας του, πως για να καταφέρει να πετύχει στη δύσκολη αποστολή του, θα πρέπει να ενσωματώσει το νοσοκομείο στη ζωή της πόλης. Να το μετατρέψει σε κομμάτι της. Και ξεκινά πρώτα ο ίδιος. Αντιλαμβάνεται πως πρωτίστως θα πρέπει να γίνει ο ίδιος Λαρισαίος, ανεξαρτήτως αν η Θεσσαλονίκη χτυπά στην καρδιά του.
Έξι χρόνια αργότερα, τον γνωρίζουν σχεδόν όλοι, μα πρωτίστως, οι Λαρισαίοι γνωρίζουν πως στην πόλη λειτουργεί, όχι μια κλινική, αλλά ένα από τα καλύτερα οργανωμένα ιδιωτικά νοσοκομεία της χώρας. Στο ΙΑΣΩ Θεσσαλίας έχουν μαζευτεί μερικοί από τους καλύτερους γιατρούς της Ελλάδας, σε αυτό έχουν επιστρέψει Λαρισαίοι επιστήμονες που έκαναν λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό μα και στο δημόσιο σύστημα υγείας, ενώ ο ιατρικός εξοπλισμός σε μηχανήματα είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος ο Λαρισαίος ασθενής να μετακινηθεί στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή και στο εξωτερικό ακόμα για να λύσει το πρόβλημα υγείας.
Ο στόχος που είχε θέσει ο Ταλάρης πριν έξι χρόνια, να σταματήσει δηλαδή την μετακίνηση των Λαρισαίων ασθενών σε άλλες πόλεις έχει επιτευχθεί. Όπως επιτεύχθηκε και ο δεύτερος βασικός στόχος του: να επιστρέψουν στη Λάρισα επιστήμονες του εξωτερικού. Με τη βοήθεια της διοίκησης του ομίλου ΙΑΣΩ τα καταφέρνει.
Φυσικά τέτοιοι στόχοι δεν επιτυγχάνονται μόνοι τους. Ο ίδιος επιλέγει για έξι χρόνια να κοιμάται εντός του νοσοκομείου και να φεύγει μόνο όταν θα πρέπει να δει την οικογένεια του, η οποία δεν ζει στη Λάρισα. Μελετά, οραματίζεται, σχεδιάζει και υλοποιεί. Ταυτόχρονα έχει κάνει φίλους καλούς στην πόλη, ζει και αναπνέει σε αυτή.
Κάθε κύκλος που ανοίγει είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα κλείσει. Στην περίπτωση του Ταλάρη κλείνει με ένα “δώρο”. Στη Λάρισα μένει ένα νοσοκομείο πρότυπο στον χώρο της ιδιωτικής υγείας.
Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα:
Αυτό το δώρο γιατί δεν μπορεί να προσφερθεί σε όλους τους Έλληνες που δεινοπαθούν στα υπό κατάρρευση νοσοκομεία της χώρας; Με πιο απλά λόγια, γιατί ο Ταλάρης και κάθε Ταλάρης που αποδεδειγμένα ξέρουν και μπορούν, δεν αναλαμβάνουν τη διοίκηση των κρατικών νοσοκομείων; Γιατί δεν επιλέγονται οι καλύτεροι της αγοράς για να αναστήσουν το ΕΣΥ;
Σε αυτό θα πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση, ανεξαρτήτως αν την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι. Το δώρο του Ταλάρη είναι δώρο σε λίγους. Σε μια κανονική χώρα θα έπρεπε να είναι δώρο στους πολλούς.
