5000 άτομα μαζεύτηκαν, σύμφωνα με εκτιμήσεις συναδέλφων, στο AEL FC ARENA, για να δηλώσουν «παρών» στην πρώτη της ΑΕΛ.
5000 άτομα, αρχές Αυγούστου, με ένα μήνα συνεχόμενου καύσωνα στην πλάτη μας, έσπευσαν στο γήπεδο για να στηρίξουν την ομάδα της πόλης, ζητώντας για μια ακόμη χρονιά την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία.
Στην κατηγορία των νεαρών οπαδών που βρέθηκαν στο γήπεδο σίγουρα οι περισσότεροι δεν έχουν δει με τα μάτια τους το περίφημο πολωνικό δίδυμο Κμιέτσικ-Άνταμτσικ να διαλύει την άμυνα του ΠΑΟΚ και να φέρνει την πρώτη κούπα στη Λάρισα. Δεν είδαν με τα μάτια τους ούτε το καταπληκτικό σλάλομ του Βασίλη Καραπιάλη στο Αλκαζάρ, κόντρα στις Σέρρες, όπου πέρασε όλη την αντίπαλη ομάδα και μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα, σε έναν μόνο σταθμό της ιστορικής πορείας του βυσσινί πρωταθλήματος. Ωστόσο ήταν κι αυτοί εκεί, κρατώντας καπνογόνα στα χέρια, υμνώντας το κλαμπ του παραδείσου.
Τι είναι αυτό που κάνει τη Λάρισα, από γενιά σε γενιά, την πιο δυνατή επαρχιακή πόλη στον χώρο του ποδοσφαίρου, όταν μάλιστα η επίσημη αγαπημένη δεν καταφέρνει να παίξει καν στην πρώτη εθνική κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Τι είναι αυτό που καταφέρνει να μαζεύει χιλιάδες ανθρώπους σε μια τέτοια εκδήλωση, όταν αποδεδειγμένα κανένας άλλος φορέας ή πρόσωπο δεν είναι δυνατό να καταφέρει κάτι ανάλογο τις μέρες αυτές;
Η δύναμη του ποδοσφαίρου, θα απαντήσουν κάποιοι, αδιαφορώντας προφανώς για το γεγονός πως δεν γίνεται η αποδεδειγμένη δύναμη του συγκεκριμένου αθλήματος να έχει ισχύ μόνο στην ελληνική επαρχία και δη στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας.
Η δίψα για διάκριση, θα πουν, ενδεχομένως κάποιοι άλλοι, που προφανώς κι αυτοί θα έχουν δίκιο, ανεξαρτήτως αν η ίδια δίψα χαρακτηρίζει όλους τους οπαδούς σε όλες τις πόλεις, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ολόκληρης της υφηλίου.
Η ΑΕΛ κρατάει ζωντανό τον μύθο της εξαιτίας του λαμπρού της παρελθόντος. Ο μύθος χτίστηκε ως η ζωντανή απόδειξη πως ο αδύνατος μπορεί να νικήσει τον δυνατό. Γι αυτό και κινητοποίησε τις μάζες. Άλλωστε ο χαρακτήρας του λαϊκού αθλήματος που λέγεται ποδόσφαιρο διαμορφώνεται από τέτοιες συνθήκες.
Η ΑΕΛ ταυτίστηκε με την πόλη στα πεδία της μάχης.
Απέδειξε πως μπορεί να κερδίσει καθαρά και να πρωταγωνιστήσει, όταν εκπληρώνονται μια σειρά από προϋποθέσεις, βασικότερη όλων το όραμα να είναι κοινό.
Η ΑΕΛ μετατράπηκε σε συνώνυμο της επιτυχίας μιας πόλης που μπόρεσε να σπάσει το κατεστημένο.
Ποδόσφαιρο και πολιτική πάντοτε είχαν κοινά χαρακτηριστικά, με βασικότερο αυτό της δύναμης που λαμβάνουν από τη μάζα και μετατρέπεται σε εξουσία. Γι αυτό βλέπουμε τόσους ισχυρούς επιχειρηματίες να ασχολούνται με τη μπάλα. Γι αυτό βλέπουμε Μητροπολίτες να ευλογούν τους αγωνιστικούς χώρους. Γι αυτό βλέπουμε ένα ατελείωτο παιχνίδι παρασκηνίου γύρω από ένα λαϊκό άθλημα που έχει καταντήσει εξάρτημα στα χέρια ολιγαρχών.
Η ΑΕΛ ωστόσο έχει περάσει στο DNA της πόλης. Κι επειδή δεν πρωταγωνιστεί πια, επειδή δεν λάμπει όπως έλαμπε στη δεκαετία του 80, δεν έχει ταυτιστεί με τα όσα σιχαμερά συμβαίνουν στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, διατηρεί την αίγλη του παρελθόντος. Γι αυτό και αποτελεί καταφύγιο ανέξοδης ελπίδας σε τέτοιους καιρούς που πάσης φύσεως καταφύγιο κρίνεται υπερπολύτιμο…
