Ένα νέο παιδί με όνειρα και φιλοδοξίες πέταξε ψηλά, πριν καλά καλά γευτεί τη ζωή. Πέταξε ψηλά, εκτινάχθηκε για την ακρίβεια, εξαιτίας ενός χαλασμένου παιχνιδιού σε λούνα παρκ της Χαλκιδικής. Της τουριστικής –τρομάρα μας- Χαλκιδικής. Το νήμα της ζωής του κόπηκε μπροστά στα μάτια της μητέρας του και του αδερφού του.
Τώρα, απόμεινε ο πόνος των δικών του ανθρώπων και η προειδοποίηση του χαροκαμένου πατέρα πως δεν θα αφήσει σε ησυχία τους υπεύθυνους του εγκλήματος.
Ποιοι είναι όμως οι υπεύθυνοι;
Ο ιδιοκτήτης του λούνα παρκ; Ο χειριστής του ξεχαρβαλωμένου μηχανήματος; Ο δήμος που έδωσε άδεια λειτουργίας ή δεν ήταν υπεύθυνος να την χορηγήσει; Οι αρμόδιες επιτροπές ελέγχου τέτοιων μηχανημάτων; Και που ανήκουν αυτές; Στην Περιφέρεια; Σε κάποια υπηρεσία κάποιου υπουργείου;
Το κουβάρι μπορεί να συνεχιστεί, αν θελήσει κανείς να το ψάξει.
Γιατί όμως θα πρέπει κάποιος να το ψάξει;
Γιατί κανείς δεν γνωρίζει ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος και η ευθύνη του;
Γιατί κάθε θάνατος στη χώρα αυτή κρύβει από κάτω του το σάπιο υπόστρωμα της κρατικής διάλυσης;
Ένα νέο παιδί πέθανε και το μόνο που θα απομείνει θα είναι ο αβάσταχτος πόνος των δικών του ανθρώπων. Όλοι στη χώρα αυτή είναι βέβαιοι πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε στη Χαλκιδική, ούτε στα Τέμπη, ούτε πουθενά.
Κανείς δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Δεν θέλει να αλλάξει την βόλεψή του, δεν θέλει να συγκρουστεί με νοοτροπίες και συμφέροντα, δεν θέλει καμία αλλαγή που θα άλλαζε όλα όσα έχουν γίνει ταυτόσημο της ελληνικής ταυτότητας.
Μέχρι ο θάνατος να χτυπήσει μια άλλη πόρτα, όλοι θα συνεχίζουν να κινούνται αμέριμνα και να δηλώνουν «ζούμε από θαύμα».
Πόσο μεγαλύτερη ντροπή για ένα πολιτικό σύστημα, για μια χώρα ολόκληρη…
