Πέρασε ένας χρόνος από τη μεγαλύτερη καταστροφή της Θεσσαλίας.
Το φονικό πέρασμα του Daniel άλλαξε τον χάρτη της Θεσσαλίας, αποδεικνύοντας πως η κλιματική κρίση αποτελεί πλέον το νούμερο ένα πρόβλημα της ανθρωπότητας.
Μέσα σε λίγες ώρες οι ζωές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων καταστράφηκαν. Ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, περιουσίες μηδενίστηκαν, και όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα έπαψαν να αποτελούν σταθερές για τη ζωή μας.
Ένα χρόνο μετά η Θεσσαλία μετράει ακόμα τις πληγές της. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως τις οικονομικές -κυρίως- συνέπειες της καταστροφής θα τις δούμε τον φετινό χειμώνα. Η αγορά έχει πάρει ήδη μια πρώτη γεύση.
Πριν λίγα μόλις εικοσιτετράωρα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε από τη Νίκαια όλο το πακέτο των μεγάλων έργων που θα (πρέπει να) υλοποιηθούν ώστε να θωρακιστεί η Θεσσαλία. Το κόστος των έργων θα αγγίξει τα 3 δις ευρώ.
Ακόμα κι αν δεχθούμε πως αυτός ο κυβερνητικός σχεδιασμός είναι ο πλέον κατάλληλος και ικανός να προστατεύσει τη Θεσσαλία από μελλοντικές καταστροφές, θα πρέπει να αποδεχθούμε πως η ολοκλήρωσή του απαιτεί τουλάχιστον δέκα χρόνια, με μια επιεική προσέγγιση.Ίσως γι’ αυτό ο Πρωθυπουργός δεν έδωσε αναλυτικά χρονοδιαγράμματα. Όπως απέφυγε επιμελώς να μιλήσει για τον Αχελώο, ένα τεράστιο, σχεδόν έτοιμο, έργο το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει άμεσα προς αυτή την κατεύθυνση.
Η Θεσσαλία και οι κάτοικοί της βιώνουν πλέον τον φόβο της βροχής. Όπως βιώνουν τον φόβο του σεισμού. Καιρικά και φυσικά φαινόμενα αποτελούν πλέον αιτίες απορρύθμισης της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Νιώθουν πως το κράτος δεν μπορεί να προστατέψει τις ζωές και τις περιουσίες τους, δεν μπορεί να εγγυηθεί δηλαδή την ασφάλειά τους. Αυτή η συνθήκη όμως είναι ικανή να οδηγήσει σε μεγαλύτερες καταστροφές.
Όσοι δεν το βλέπουν ή δεν το αντιλαμβάνονται και κατέχουν θέσεις ευθύνης είναι επικίνδυνοι για την ίδια τη χώρα.
