Μιλώντας σε εκδήλωση των κλαδικών ΚΟΒ Λάρισας του Κόμματος, με θέμα τις εξελίξεις στον εργάσιμο χρόνο, ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε τα εξής:
“Πραγματοποιούμε τη σημερινή μας εκδήλωση εν μέσω καταιγιστικών εξελίξεων. Ουκρανία και Μέση Ανατολή είναι στις φλόγες. Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη επεκτείνεται, το Ισραήλ κάνει επέμβαση στον Λίβανο, χτυπάει το Ιράν, τη Συρία, την Υεμένη.
Και σε όλα αυτά μεγαλώνει διαρκώς και η εμπλοκή της κυβέρνησης της ΝΔ με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστικών δυνάμεων. Η βάση της Σούδας έχει γίνει το μεγαλύτερο ορμητήριο και συνάμα ο μεγαλύτερος μαγνήτης αντιποίνων από τα αντίπαλα στρατόπεδα. Αντίστοιχα το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, οι ΝΑΤΟικές εγκαταστάσεις σε όλη τη Θεσσαλία.
Το αίτημα να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου και να απεμπλακεί η χώρα μας από τα πολεμικά σφαγεία πρέπει να δυναμώσει. (…)
Για το ΔΝΤ την ΕΕ και το κεφάλαιο είναι μονόδρομος η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με παράταση του εργάσιμου χρόνου και του εργασιακού βίου, αλλά και περισσότερη «ενσωμάτωση» μεταναστών ως ακόμη φτηνότερης εργατικής δύναμης. Οι “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” όπως τις λένε.
Ας δούμε μερικές τέτοιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες στον πυρήνα τους έχουν το στόχο «φτηνού και ευέλικτου εργαζόμενου», στον παγκόσμιο ανταγωνισμό που έχουν με τους βασικούς τους ανταγωνιστές την Κίνα, την Ινδία και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις.
Ο στόχος για φθηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους γίνεται πράξη αφενός με την επίθεση στους μισθούς αφετέρου με την πλήρη ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, με βασικό στόχο την αύξηση του χρόνου απλήρωτης εργασίας.
Στη χώρα μας από το 2010 πετσόκοψαν όλοι μαζί ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ τους μισθούς πάνω από 45%.
Επίσημα η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ- ακροδεξιού ΛΑΟΣ, το 2012 με ΠΥΣ σε ένα βράδυ, μείωσε τον κατώτερο μισθό κατά 22% και 32% για τους νέους εργαζόμενους.
Καταργήθηκαν όλες σχεδόν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Φέτος έχουν υπογραφεί μόνο 8 και 2 έχουν γίνει υποχρεωτικές, το 2009 υπήρχαν 126!
Τα αφεντικά με τις περίφημες “ενώσεις προσώπων”, που νομοθέτησε το ΠΑΣΟΚ, κατέβασαν πάνω από 1000 επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας στο επίπεδο του κατώτερου μισθού δηλαδή τα 586 ευρώ μεικτά.
Ας δούμε ορισμένα για το τι ισχύει σήμερα:
Πρώτον, εξακολουθεί να «απαγορεύεται» η συλλογική διαπραγμάτευση για την Εθνική Γενική ΣΣΕ, αφού αντικαθίσταται από έναν αλγόριθμο.
Δεύτερον, η κυβέρνηση απορρίπτει κάθε συζήτηση για επαναφορά της αρχής της ευνοϊκότερης σύμβασης. Έτσι, η εργοδοσία θα μπορεί να παρακάμπτει όποια ΣΣΕ εκτιμά ότι της «κοστίζει» περισσότερο.
Τρίτον, απορρίπτει την επαναφορά της μετενέργειας των ΣΣΕ, δίνοντας το ελεύθερο στην εργοδοσία να τις τινάζει στον αέρα με τη λήξη τους.
Τέταρτον, εξακολουθεί να μην επιβάλλει την υποχρεωτικότητα σε κλαδικές ΣΣΕ, επιτρέποντας στην εργοδοσία να παραβιάζει ακόμα και όσες ΣΣΕ έχουν υπογραφεί.
Πέμπτον, απορρίπτει την επαναφορά των τριετιών για όλους τους εργαζόμενους που τις δικαιούνται αναδρομικά, «κλέβοντας» τις προσαυξήσεις και παραπέμποντας στο …2027.
Αυτός είναι ο λόγος που μόλις προχθές εν μέσω δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα με συνοπτικές διαδικασίες απέρριψαν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την επαναφορά των ΣΣΕ, το 13 και 14 μισθό για το δημόσιο.
Ας δούμε την άλλη όψη με το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου.
«Ο πραγματικός χρυσός είναι ο εργάσιμος χρόνος. Πάνω σ’ αυτόν πατάνε για να βγάζουν περισσότερα κέρδη».
Η φράση ανήκει σε συνδικαλιστή της «Ελληνικός Χρυσός» στη Χαλκιδική, εκεί που οι εργαζόμενοι έδωσαν μια μεγάλη απεργιακή μάχη νικηφόρα για το ωράριο και τους μισθούς τους.
Και είναι αρκετά διαφωτιστική ως προς το για ποιον λόγο κυβερνήσεις, ΕΕ και επιχειρηματικοί όμιλοι χτυπάνε αλύπητα εδώ και χρόνια τον σταθερό εργάσιμο χρόνο, αφού μέσα από την πλήρη ελαστικοποίηση του, τη μεγέθυνση των απλήρωτων ωρών δουλειάς, γιγαντώνεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Οι Έλληνες καπιταλιστές χρόνια τώρα προσπαθούν να περάσουν τέτοια μέτρα που από κοινού έχουν συναποφασίσει στην ένωσή τους, την ΕΕ.
Μάλιστα είχαν βγάλει και βιβλίο τη Λευκή Βίβλο και ορισμό την περίφημη Flexicurity “ευελιξία και ασφάλεια”.
Στις ευρωπαϊκές οδηγίες και στις βέλτιστες τάχα ευρωπαϊκές πρακτικές έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την οδηγία 88/2003, την οδηγία δηλαδή που αποκαλεί κανονικότητα τις 13 ώρες εργασίας τη μέρα! Το 2011 με το πρώτο μνημόνιο έφεραν την οδηγία και την έκαναν νόμο, σε πρώτη φάση για 10ωρη δουλειά. Υπογράφοντες υπουργοί αυτού του εκτρώματος κεντρικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ τότε, μετά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ένα νοσηρό κατασκεύασμα το οποίο μετρά την εργασία και την ανάπαυση όχι στις 24 ώρες που έχει η μέρα αλλά σε “περίοδο αναφοράς” βδομάδας ή και μηνών!
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι μηχανές ούτε ρομπότ. Πρέπει μέσα στο 24ωρο να κοιμούνται, να αναπαύονται, να τρέφονται και φυσικά πρέπει μέσα στη μέρα να έχουμε ελεύθερο χρόνο για να βλέπουμε τα παιδιά μας, έχουμε δικαίωμα στην μόρφωση και τον πολιτισμό, αλλά και στην συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή.
Μπορούν να γίνονται όλα αυτά όταν ένας εργαζόμενος δουλεύει για μήνες δεκάωρα και τον χάνει το σπίτι του;
Σε αυτά τα μέτρα ήρθε και «κούμπωσε» η «ψηφιακή κάρτα εργασίας», ο χαρακτήρας της οποίας αποκαλύφθηκε σε όλο του το «μεγαλείο» με την «ερμηνευτική εγκύκλιο» του υπουργείου Εργασίας και την εφαρμογή της στην πράξη που αποτελεί εργαλείο εφαρμογής του “ενεργού” και “ανενεργού” χρόνου αφαιρώντας ακόμα και τα διαλείμματα!
Η 6ήμερη εργασία είναι το επόμενο αντεργατικό μέτρο που εφαρμόζεται από τον άλλο εκτρωματικό νόμο που ψήφισε η ΝΔ το 2023 (νόμος Γεωργιάδη).
(…)
Έχουμε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε μία ακόμα προσπάθεια να ξεπλύνουν την ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου να λένε ότι «Μόνο στην Ελλάδα έρχεται το 6ήμερο ενώ στην ΕΕ καθιερώνεται το 4ήμερο». Τα ίδια λένε και για την ευρωπαϊκή οδηγία ότι τάχα υποχρεώνει την κυβέρνηση να νομοθετήσει με στόχο το 80% των εργαζομένων να καλύπτεται από συμβάσεις ενώ σήμερα δεν καλύπτεται ούτε το 20%!
Αυτό που κρύβουν για το 4ημερο είναι ότι πρόκειται για μία ακόμα μορφή «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου, όπου οι εργαζόμενοι δεσμεύονται να «βγάζουν τη δουλειά» μίας βδομάδας σε λιγότερες μέρες, αλλά περισσότερες ώρες την ημέρα, ανεβάζοντας την παραγωγικότητα, πολλαπλασιάζοντας την υπερεργασία και φτάνοντας στα όριά τους, χωρίς φυσικά συνολικά πρόσθετες αμοιβές.
(…)
20 Νοέμβρη στη Γενική Απεργία με το σύνθημα “Λεφτά για μισθούς υγεία, παιδεία, έξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία”. Με συνέχεια στην κλιμάκωση της πάλης.
Όλα εξαρτώνται από τη μαζική αποφασισμένη δράση των εργαζομένων που ξέρουν τι θέλουν. Αυτό το βλέπουμε ζωντανά μπροστά μας.
Ο δρόμος υπεράσπισης της ζωής μας είναι η οργάνωση και η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης που μπορεί να δυναμώσει και να εκφραστεί ολόπλευρα μόνο με την στήριξη στο ΚΚΕ, την συμπόρευση στον αγώνα με τα μέλη και τους φίλους του.
Στο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που στήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια συμφωνούν τα αστικά κόμματα. Συμφωνούν και στο ευρύτερο πλαίσιο για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης με τις συμμαχίες τους σε ΕΕ και ΝΑΤΟ το οποίο θεωρούν μονόδρομο. Συμφωνούν και τα στελέχη τους που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και συγκροτούν τις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ και έχουν παίξει πολύ βρώμικο ρόλο για να υπονομεύσουν την απάντηση των εργαζόμενων τόσο στην πάλη όσο και στο περιεχόμενό της.
Αυτός είναι ο λόγος που αναζητούν όχι αντιπολίτευση επί της ουσίας, γιατί αυτή υπάρχει και είναι το ΚΚΕ και μέσα και κυρίως έξω από τη Βουλή, αλλά αναζητούν ένα νέο διαχειριστή στο δοσμένο πλαίσιο που να μπορεί να ενσωματώσει την δυσαρέσκεια.
Αυτό είναι και το αδιέξοδό τους. Δεν μπορούν να ενσωματώνουν με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν μέχρι τώρα. Έφτασαν να εμφανίζουν ξανά από το πρωί ως το βράδυ, με προκλητική προβολή, ως αντιπολίτευση το … ΠΑΣΟΚ. Λες και είμαστε στη χώρα των λωτοφάγων! Αυτό το αδιέξοδο του αστικού πολιτικού συστήματος ο λαός μας δεν πρέπει να το φοβηθεί αλλά να το αξιοποιήσει στην αντεπίθεση του.
Σήμερα αποδεικνύεται ότι το εργατικό κίνημα στην πάλη του, στον σύγχρονο αγώνα του χρειάζεται να γράψει στις σημαίες του αιτήματα που να εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της εποχής, δίνοντας και σήμερα τη μάχη για τον εργάσιμο χρόνο, για μείωση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας με 7ωρο πενθήμερο 35ωρο για ελεύθερο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, για μόρφωση και πολιτισμό, συμμετοχή στην κοινωνική πολιτική ζωή, ποιοτικές διακοπές, για νέες κατακτήσεις και δικαιώματα.
Ταυτόχρονα δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε την επικαιρότητα του κειμένου του Ενγκελς από τη μακρινή Πρωτομαγιά του 1881:
«Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα! Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος και για τη δίκαιη εργάσιμη μέρα, δικαιοσύνη που είναι ίδια και απαράλλαχτη με τη δικαιοσύνη για το μισθό. Αλλά αυτό είμαστε αναγκασμένοι να το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά. Από τα παραπάνω, γίνεται απολύτως ξεκάθαρο ότι το παλιό σύνθημα έφαγε τα ψωμιά του και είναι αμφίβολο αν μας κάνει για σήμερα. Η δικαιοσύνη της πολιτικής οικονομίας, όσο η τελευταία εκφράζει πιστά τους νόμους, με τους οποίους διοικείται η σημερινή κοινωνία, είναι η δικαιοσύνη που τάσσεται εξολοκλήρου με τη μια πλευρά. Με την πλευρά του κεφαλαίου. Ας θάψουμε λοιπόν για πάντα το παλιό σύνθημα και ας το αντικαταστήσουμε με το εξής: Τα μέσα εργασίας – πρώτες ύλες, φάμπρικες μηχανές – στην ιδιοκτησία των ίδιων των εργατών». (Φρ. Ενγκελς, άρθρο στην εφημερίδα «Labour Standard», 1-2 Μάη 1881)”.
