Σε άρθρο του Θωμά Παπαλιάγκα για τη Γιορτή του Πολυτεχνείου αναφέρονται τα εξής:
“Η συγκίνηση που νιώθαμε ως παιδιά στη Γιορτή του Πολυτεχνείου είναι για τη γενιά μου αξεπέραστη. Ανατριχιάζαμε με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και τα ποιήματα για το έπος του Πολυτεχνείου. Για τη γενιά που όρθωσε το ανάστημά της και σήκωσε στις πλάτες της τη χώρα και τη δημοκρατία.
Χαιρόμασταν να απαγγέλλουμε ποιήματα, να τραγουδάμε ή να παίζουμε κιθάρα στη Γιορτή. Θέλαμε πολύ να μοιάσουμε σε εκείνους και νιώθαμε πολύ μικροί μπροστά τους. Εμείς, η γενιά των καταλήψεων, με τα σοβαρά αλλά και αργότερα τα αστεία αιτήματα, προσπαθήσαμε να τους μοιάσουμε, αλλά κάναμε μία επανάσταση του γλυκού νερού.
Ίσως επειδή επανάσταση δεν γίνεται εν καιρώ ειρήνης αλλά χρειάζεται συνθήκες πίεσης και ανελευθερίας. Ή πείνας και εξαθλίωσης, που ίσως δεν είναι τόσο μακριά. Η πίστη στη Δημοκρατία, η μαζική συμμετοχή, η αντίσταση, η νίκη. Η νίκη που άλλαξε το πολίτευμα, την ιστορία και τη ζωή όλων μας. Μετά η επαναστατική γυμναστική, τα επεισόδια και η απαξίωση. Κάπου στην πορεία το χάσαμε…Το Πολυτεχνείο είναι μέσα μας και ζει για πάντα.
Σε πείσμα της λήθης. Γιατί η ουσία και οι ιδέες μοιραία επικρατούν της επικοινωνίας και της εικόνας. Με πολύ αγώνα όμως”.
