Η διαγραφή Σαμαρά είναι μία ακόμα εκδήλωση της επικίνδυνης διολίσθησης του Πρωθυπουργού στην αυταρέσκεια και στην αλαζονεία.
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: ο Σαμαράς δεν λέει κανέναν «μειοδότη» (όπως επαναλαμβάνουν παραπλανητικά κατά ριπάς οι «πρόθυμοι» δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, αναμασώντας τις σχετικές οδηγίες του Μαξίμου). Σχολιάζει απλά τη δήλωση Γεραπετρίτη «ας χαρακτηριστώ και μειοδότης εάν είναι να έχουμε μία ήρεμη γειτονιά» (sic) με την αποστροφή: «Αυτό πώς προέκυψε; Γιατί να χαρακτηριστεί μειοδότης κάποιος που ακολουθεί τη σταθερή εθνική γραμμή; Δεν λέγονται ποτέ τέτοια πράγματα!».
Η κριτική του σε όλα τα θέματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής είναι εποικοδομητική: οξεία, αλλά απόλυτα τεκμηριωμένη. Μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς δηλώνει κομματικά νομιμόφρων, έτοιμος να υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό. Η συνέντευξή του είναι σε πολύ ηπιότερους τόνους από ότι (ας πούμε) η παρέμβασή του στο Πολεμικό Μουσείο.
Όσον αφορά το άλλο αναμασόμενο επιχείρημα, πως η διαγραφή Σαμαρά ήταν «προδιαγεγραμμένη», «μονόδρομος» και τα ρέστα. Ίσα ίσα, από το 1994, οι εκάστοτε πρώην Πρόεδροι της ΝΔ (με πρώτο διδάξαντα τον πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού) σχολίαζαν την πολιτική του κόμματός τους με πολύ πιο σκληρούς και προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Είχε διαμορφωθεί ένα modus vivendi σε αυτά, σύμφωνα με το οποίο οι πρώην Πρόεδροι της ΝΔ έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους. «Δεν είναι κοινότυπο (sic), αλλά δεν σχολιάζουμε ομιλίες πρώην πρωθυπουργών» έλεγε ο Μαρινάκης στις 2/7/2024, μετά την εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο. Αυτό το συναινετικό πλαίσιο τώρα τινάζεται στον αέρα, μονομερώς, από τον Μητσοτάκη. Το έκανε κι άλλη μία φορά πρόσφατα, όταν αποχώρησε από τη Βουλή επειδή δεν ήταν της αρεσκείας του ο εκπρόσωπος της… Αξιωματικής Αντιπολίτευσης! Το τελευταίο όμως που χρειαζόμαστε σαν χώρα είναι τοξικότητα, να διαχωρίζουμε και να διασπάμε, όπου μπορούμε να ενώνουμε και να συμπορευόμαστε.
Αφήστε το άλλο -που προβάλλεται μάλιστα ως αυτονόητο από το Μαξίμου- πως μετά τη συνέντευξη Σαμαρά, πάει, «κάηκε» κάθε ενδεχόμενο να προταθεί ο Καραμανλής για Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Αυτό πόθεν προκύπτει; Τι είναι η ηγεσία της ΝΔ, τίποτα παιδάκια που δεν θα επιμείνουν σε κάτι εθνικά ωφέλιμο και κομματικά συμφέρον, επειδή το είπε πρώτος ο Σαμαράς; Είναι προφανές πως ο πρωθυπουργικός κύκλος έψαχνε πρόφαση για να αποφύγει αυτή την υποψηφιότητα και μόλις την κατασκεύασε!
Στη Μεταπολίτευση κανένας ηγέτης, ποτέ, δεν τόλμησε να διαγράψει από το κόμμα του πρώην Πρωθυπουργό (Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε διαγράψει τον Κώστα Σημίτη από το ΠΑΣΟΚ, αλλά από την κοινοβουλευτική του ομάδα -μία ποινή πολύ ελαφρύτερη, που επανορθώνεται εύκολα). Ήταν κι αυτό μία καλή, δημοκρατική πρακτική, που την τσαλαπάτησε ο Μητσοτάκης για το γινάτι του. Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά είναι κυρίως μία (ακόμα) εκδήλωση αλαζονείας και εκνευρισμού του ΠΘ. Αλίμονο όμως εάν ένας ηγέτης δρα παρορμητικά, αγόμενος από αυταρέσκεια και φερόμενος από τα ψυχολογικά του καπρίτσια.
