Έχω γράψει δημόσια αρκετές φορές στο παρελθόν πως δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ. Μου είναι αδιανόητο καθώς βιώνω αυτό που βιώνει κάθε Έλληνας πατέρας ή Ελληνίδα μάνα: πως μπορεί το δικό μου παιδί, επιβάτης του «ασφαλέστερου» μέσου, να με είχε ακούσει να του λέω «πάρε με όταν φτάσεις» και να μην είχε φτάσει ποτέ. Δεν μπορώ κατά συνέπεια να αξιολογήσω ορθολογικά οποιαδήποτε δήλωση ή ενέργεια των τραγικών αυτών γονιών. Μπορεί να είναι λάθος, καθώς η δουλειά μου επιτάσσει το να στέκομαι κριτικά απέναντι σε καταστάσεις και συμπεριφορές που κινούνται εκτός νόμιμου πλαισίου, ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση αδυνατώ να το πράξω. Με υπερβαίνει.
Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι πως αφορμή για το σύντομο αυτό σημείωμα αποτέλεσε η χθεσινή επίθεση που δέχθηκε ο πρώην Περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός στο κτίριο της Περιφέρειας από γονείς των θυμάτων στα Τέμπη. Αν κάποιοι ψυχραιμότεροι δεν είχαν μπει στη μέση και αν η αστυνομία τελικά δεν φυγάδευε τον πρώην Περιφερειάρχη δεν ξέρω πόσο σοβαρή θα μπορούσε να είναι η κατάληξη του περιστατικού αυτού.
Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις ξέρουν καλά πως θα ήμουν ο τελευταίος που θα έγραφα δημόσια προς υπεράσπιση του πρώην Περιφερειάρχη. Ωστόσο και επειδή θέλω να είμαι απόλυτα ξεκάθαρος ως προς αυτό, στη δουλειά μου απαγορεύεται να κινείσαι με βάση προσωπικές πικρίες ή κόντρες. Οφείλεις να είσαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός, ανεξαρτήτως αν δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία.
Κανείς δεν μπορεί να επιδοκιμάσει την επίθεση που δέχθηκε ο Αγοραστός. Διαβάζω τα πάντα, βλέπω τις αντιδράσεις, καταλαβαίνω τη «λογική». Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορώ να επικροτήσω οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά, ακόμα κι αν εγώ ο ίδιος στη θέση των γονιών αυτών, ενδεχομένως να έκανα χειρότερα πράγματα.
Στην υπόθεση των Τεμπών δεν χωράνε εξιλαστήρια θύματα. Ούτε «χρήσιμοι ηλίθιοι». Κι αν κάποιοι το πιστεύουν είναι βαθιά γελασμένοι πως θα καταφέρουν κάτι. Θα ήταν ενδεχομένως πολύ βολικό, ο Αγοραστός ή όποιος άλλος εμπλέκεται στην υπόθεση, να λιντσάρεται καθημερινά, καθώς κάποιοι θεωρούν πως έτσι εκτονώνεται η οργή.
Είστε βαθιά γελασμένοι.
Η τραγωδία των Τεμπών αποτελεί συλλογικό τραύμα. Συνεχίζει να διαχέεται καθημερινά, με οποιαδήποτε αφορμή, στο συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα. Και ο μόνος τρόπος να για να επουλωθεί το τραύμα αυτό είναι η απονομή της Δικαιοσύνης.
Ήταν 1η Μαρτίου του 2023, συγκρατήστε την ημερομηνία αυτή, όταν ο τότε εισαγγελέας Αρείου Πάγου Ι. Ντογιάκος ανέθεσε την εποπτεία των ερευνών στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας Στ. Δασκαλόπουλο, παραγγέλλοντας τη διερεύνηση προς κάθε κατεύθυνση και την απόδοση ποινικών ευθυνών όπου και αν ανήκουν.
Από τότε και μέχρι σήμερα η υπόθεση δεν έχει φτάσει στο ακροατήριο. Οι κατηγορούμενοι για το έγκλημα στα Τέμπη δεν κάθισαν ακόμα στο εδώλιο. Η δίκη δεν έχει ξεκινήσει και σε όλο αυτό το διάστημα έχουν γραφεί και έχουν ακουστεί τερατώδη πράγματα, χωρίς κανένας να παρεμβαίνει, αδιαφορώντας ουσιαστικά για τα όσα σχηματοποιούνται με τον τρόπο αυτό στο εσωτερικό της κοινωνίας μας.
Όσο οι υπεύθυνοι του εγκλήματος στα Τέμπη δεν οδηγούνται στο εδώλιο του κατηγορουμένου ώστε να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη, τόσο θα βρισκόμαστε ενώπιον δύσκολων και ενδεχομένως ανεξέλεγκτων, για ολόκληρη τη χώρα, καταστάσεων.
Πριν χρόνια, μια δολοφονία ενός νεαρού, αθώου, παιδιού στα Εξάρχεια, από σφαίρα αστυνομικού ανατίναξε ολόκληρη τη χώρα. Δεν συσχετίζω ανόμοιες καταστάσεις σε καμία περίπτωση. Απλά επισημαίνω πως κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι είναι δυνατόν να συμβεί όταν ανάψει η σπίθα σε ένα πολύ εύφλεκτο περιβάλλον.
Οι πολίτες απαιτούν δικαιοσύνη. Όχι μόνο για τα Τέμπη. Δικαιοσύνη παντού. Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, τότε μπροστά μας έχουμε μόνο χειρότερες καταστάσεις. Κι ας βαυκαλίζονται στην κυβέρνηση πως η χώρα εκσυγχρονίζεται και προοδεύει…
