Του Βασίλη Μίχου
Όσο μεγάλο και να είναι το πένθος των «συγγενών των θυμάτων των Τεμπών», υπάρχουν όρια. Και εάν οι ίδιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν το πένθος τους με αξιοπρέπεια, τότε θα πρέπει η κοινωνία, και οι εξουσιοδοτημένες αρχές της, να τους επιβάλλουν τα στοιχειώδη ως προς την συμπεριφορά τους. Και πρώτο ανάμεσα σ’ αυτά, ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα στην αυτοδικία.
Σε μία ευνομούμενη κοινωνία, έστω σε μια στοιχειωδώς πολιτισμένη κοινωνία, κανείς δεν έχει δικαίωμα να αυτοδικήσει ούτε καν σε κατ’ ομολογία ένοχο ειδεχθούς εγκλήματος. Ακόμη περισσότερο, κανείς δεν μπορεί να αυτοδικεί έναντι προσώπων βάσει κατηγοριών αμφιλεγόμενης ισχύος, οι οποίες ακόμη δεν έχουν κριθεί από την Δικαιοσύνη. Ούτε και δικαιούται ο οιοσδήποτε να υποκαταστήσει αυτός ο ίδιος την δικαιοσύνη, ούτε και γίνονται ανεκτά τα λαϊκά δικαστήρια οιασδήποτε μορφής. Αυτά, σε μία στοιχειωδώς πολιτισμένη κοινωνία.
Χρειάζεται επομένως προσοχή. Οι ίδιοι οι «συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών», αλλά και όσοι, με οποιονδήποτε τρόπο, τους ενθαρρύνουν σε τέτοιες ενέργειες ουσιαστικής αμφισβήτησης της Δικαιοσύνης, κάνουν λάθος. Η συμπόνια προς τους πενθούντες δεν επιτρέπεται να λειτουργήσει ως «άσυλο» για οτιδήποτε διαπράττεται από αυτούς στο όνομα του πένθους. Όσοι φέρθηκαν με βιαιότητα εναντίον του Κώστα Αγοραστού μέσα στο κτίριο της Περιφέρειας, και αποτυπώθηκε η δράση τους αυτή σε διάφορες βιντεοσκοπήσεις, θα έπρεπε ήδη να έχουν συλληφθεί και οδηγηθεί στον Εισαγγελέα, με την διαδικασία του αυτοφώρου.
